Draaglast zwaarder dan draagkracht (2)

Als eerste wil ik ds. A. de Lange bedanken voor zijn antwoord in 'Draaglast zwaarder dan draagkracht', we hebben er veel aan gehad. Maar soms is het erg moeilijk om vertrouwen te houden in de Heere. We proberen de ziekten en moeiten te aanvaarden, brengen al onze vragen bij de Heere. Maar onze zoon is pas 9; hij begrijpt het soms niet. Zijn verstandelijke handicap en lichamelijke beperkingen, zijn slechte nier en maag, zijn chronische slokdarmontsteking, zijn epilepsie, dit alles is zo zwaar voor hem te dragen. We praten veel, misschien is dit onze weg die we moeten gaan. We bidden veel, ook voor zijn zus met haar slechte longen, voor hun ernstig zieke vader, voor hun drukke zus. We bidden voor kracht om het vol te houden, voor een standvastig geloof. We hebben de Heere zo hard nodig, Hij moet onze Leidsman zijn.

Maar toch is het zo zwaar om te dragen, soms word ik wanhopig en lijkt de Heere zo ver weg. Dan voelt het alsof ik het niet meer aankan. Maar dan gebeurt er iets, of aan het einde van een dag of zo, dat ik toch de Heere kan danken. Draagt de Heere ons er toch doorheen? Op het moment voelt het niet zo, dan is het teveel voor je. Maar later weet je dat je er doorgekomen ben, dat heb ik niet alleen gedaan, ik had de kracht niet meer.

Soms zou ik willen dat ons leven wat lichter zou zijn. Men zegt dat de Heere overal een bedoeling mee heeft. Is het soms Zijn bedoeling om ons dit leven te laten leiden? Ondanks onze moeiten en verdriet? Als de Heere het mijn kinderen maar draaglijk wilde maken, zij begrijpen het niet altijd. Terwijl onze zoon een vast geloof in de Heere heeft, is het voor hem toch soms te zwaar.

Hartelijk dank voor uw verdere ontboezemingen. Een korte reactie daarop. Uw zoon begrijpt het soms gewoon niet waarom het zo in zijn leven moet zijn. En u kunt het hem niet laten begrijpen, omdat u het ook niet begrijpt. Ik zal u eerlijk zeggen, dat ik  met hetzelfde probleem van het niet begrijpen worstel. Maar ik geloof wel dat we mogen weten dat God, als we het bij Hem zoeken, ons in het nameloze leed niet in de steek laat. Hij is erbij. Zoals Jezus erbij was toen Lazarus gestorven was. Hoe was Hij erbij? “Jezus weende.” En er was nog meer. De kern van dit gedeelte is: de Heere Jezus is ZELF de Opstanding en het leven. En een iegelijk die in Hem gelooft zal leven, al ware hij ook gestorven. Kom je Hem zo in je leed tegen, dan heeft het leed niet het laatste woord. Al zou de ziekte je klein krijgen, al zou de dood er komen, Hij is toch meer. In Zijn hoede Zijn wij welgeborgen. Vandaar uit krijgt dat diepe woord van Job een heel bijzondere vulling: “Zie, zo Hij mij doodde, zou ik niet hopen?”

U stelt zelf de vraag: “Draagt de Heere ons er toch doorheen?” Ik denk dat het zeker zo is. Die realisering ligt in lijn met de bekende dichtregel: “Gedurende de tijd van uw beproeving en lijden, toen u slechts één paar voetstappen in het zand zag, heb Ik u gedragen.” Als we dat gewaar gaan worden, mogen we belijden wat psalm 139 zegt: “Nam ik vleugelen des dageraads, woonde ik aan het uiterste der zee (denk in uw geval maar aan de diepste en ongekendste wegen die u moet gaan), ook daar zou Uw hand mij geleiden, en Uw rechterhand zou mij houden.” Zo zingt Asaf: “’k Zal dan gedurig bij U zijn in al mijn noden angst en pijn...” (Ps. 73:12).

Laat me u op nog een valkuil wijzen. U maakt alles als moeder mee en ik begrijp dat uw moederhart er u soms ook bijna toe brengt tegen God in het geweer te komen, omdat uw zoon en andere kinderen deze moeilijke weg moeten gaan. Diepweg worstelt zich dan de vraag naar boven: is God wel VADER, dat Hij niet voorkomt dat mijn kind dit overkomt? Die vraag mogen we echter gelovig met NEE beantwoorden. En we mogen eraan blijven vasthouden dat God Vader is, en dat Hij, ook al begrijpen wij niet welke weg Hij met ons en onze kinderen houdt, het beste in Zijn liefde ons wil geven. Laten wij Gods Vaderschap maar niet bevragen vanuit ons ouderschap. God blijft langer vader, dan wij ons ouderschap volhouden en Hij is op een betere manier Vader, dan wij ooit vader of moeder kunnen zijn!

Ik laat het hierbij. Niet omdat er niet nog een heleboel te zeggen is, maar wat kunnen woorden doen? Voor u en de anderen die ook zo’n moeilijke weg moeten gaan kan ik alleen maar bidden. Ik hoop in ieder geval dat u ook een predikant/kerkenraad hebt, die u pastoraal begeleidt en opvangt.

In een poëziealbum van veel kinderen staat het volgende vers:

Wandel maar stillekens achter Hem aan,
Achter de Heiland, Hij wijst u de wegen,
Zijn die niet altijd zo lieflijk gelegen,
Als gij zoudt wensen - wil ze toch gaan,
Hij gaat vooraan! Hij gaat vooraan!

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven