(...) De vraag is nu: moet er niet tegen iedereen gezegd worden dat we moeten ge...

In gesprekken met sommige andere gelovigen werd er mij gevraagd of ik ook de zekerheid had dat ik naar de hemel ging. Ik moest dat antwoord ontkennend beantwoorden. En deze persoon vroeg mij: geloof jij dan niet in Jezus Christus? Geloof jij dan niet dat hij voor jou is gestorven? Het tweede antwoord was ontkennend. Hij zei: geloof jij dat jij een zondaar bent? Ja, dat geloof ik wel. Dat is toch genoeg, kwam het op neer. Dan moet jij nu Jezus Christus aannemen en dan kun je vandaag nog zekerheid krijgen. Je moet je zonden belijden en er staat dat ze dan vergeven zullen worden. Dat is genoeg. Hij zegt: De vruchten om je zondaar te voelen komen later... na de bekering. Ik zei zoiets als: we zullen toch eerst een zondaar voor God moeten worden, dan kunnen we pas Jezus aannemen!? Niet alleen deze persoon, maar nog vele anderen spreken over dat we onze hand uit moeten steken naar de Heere Jezus en onze zonden belijden, dat het dan goed komt, zoals het in de Bijbel staat, zeggen ze. Ik weet dat we het niet allemaal zo moeilijk moeten zoeken en dat hij misschien wel (half) gelijk heeft. Maar dat klinkt zo verwarrend simpel. Terwijl er bij ons in de kerk eigenlijk alleen maar voor de treurigen/diep gevoelende zondaars een Jezus wordt aangeboden. Het woord geloven lijkt verdwenen of te veel als werkwoord gezien bij ons in de kerk... De opdracht geloof of aannemen, wordt slechts onder schoven gepredikt, of in een hele andere vorm. Het lijkt wel alsof men bang is deze opdracht te verkondigen. De vraag is nu: moet er niet tegen iedereen gezegd worden dat we moeten geloven en anders wacht het eeuwige oordeel? Is zondaar voelen een vrucht of een voorwaarde? Dus de HEERE bekeert ons als wij nog onwillig zijn? Of maakt Hij ons eerst gewillig, dan pas nemen wij Jezus aan? Eerst de wedergeboorte, dan pas veel later nemen wij Jezus aan. Ik hoor zo vaak een antwoord als: als je zelf niet als zondaar voelt heb je geen Verlosser nodig.

Je vraag is nogal uitgebreid. Ik zal proberen het speelveld van al je vraagstellingen te overzien. Christus moet aan alle zondaren verkondigd worden met bevel tot geloof en bekering. Niet slechts de ontdekte zondaar, maar alle zondaren. Zondekennis is niet voorwaarde tot, maar de weg waarlangs de Heere leidt. Als het voorwaarde was, dan zou je maat en graad moeten stellen en dan blijft de prangende vraag: Is het nou genoeg? Ik meen, dat we daarmee op 't verkeerde spoor zitten.
Dat betekent niet, dat er niet over zondaar zijn en dat gevoelen moet worden gesproken. De prediking is op ontdekking gericht. Want nooit zal een zondaar Jezus aannemen dan in de weg van de verootmoediging en hartsverbrijzeling. Alle andere "aannemen" zal slechts verstandwerk kunnen zijn en biedt geen oplossing.
Laat Christus dus vrijuit gepredikt en aangeboden worden aan alle mensen, maar laat de prediking tegelijkertijd ook scherp ontdekkend en lieflijk uitnodigend zijn, zodat in die weg het ook tot een feitelijk omarmen van Christus komen zal. Natuurlijk mag je de Heere ook om meer zondekennis vragen, maar laat het niet in de voorwaardelijke zin zijn van: als ik maar..., dan... Als je hart je heden tot Christus drijft, dan is het goed en dan is de zondekennis kennelijk niet te weinig of te veel.

Hopelijk kan dit antwoord je een beetje helpen.
Ds. J. L. Schreuders

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.L. Schreuders

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven