(...) We hebben gewoon allebei een andere levenshouding en dat beangstigt mij we...

Mijn vriend en ik hebben een kleine drie jaar verkering. Het was voor ons allebei de eerste serieuze verkering. We zijn heel verliefd geweest, waren beste kameraden. Nu nog wel, maar ik ervaar de relatie de laatste tijd als beklemmend. Dit door een aantal dingen. In mijn ogen claimt mijn vriend mij en laat weinig ruimte voor andere dingen die ik wil doen. Dit hebben we samen besproken en mij vriend is van plan dit anders te doen. Ik zelf probeer hier ook een andere houding in aan te nemen, namelijk wat meer voet bij stuk houden in zulke dingen. Ik zag het zelf ook niet en probeerde het hem naar de zin te maken in alles. Daardoor kwam het zover. Wat nu vooral speelt is het volgende: Hij is snel in de put als er iets tegenzit en laat zijn hele leven er op dat moment door beïnvloeden. Ikzelf heb veel meer de neiging om naar lichtpuntjes te zoeken en het te relativeren. Als ik terugkijk ben ik dat in deze relatie wat verloren. Ik werd ook verdrietig als er zoiets was en werd een beetje 'meegesleept'. Sinds kort gaan mijn ogen hier voor open. Doordat ik het nu zie erger ik mij er soms aan en beangstigt het mij: kan ik dat volhouden? Het drukte namelijk altijd erg op mij, zoiets. Nu hebben we afgesproken dat hij er tegen vecht om helemaal toe te geven aan zo'n stemming en dat gaat wel iets beter. Ik probeer mijn houding ook te veranderen, namelijk: niet mee te gaan, maar er boven te staan en te relativeren en hem op de lichtpuntjes te wijzen. Dit helpt soms wel. Ik vraag mij alleen af: kan ik het volhouden om in dat opzicht de kar te trekken? Soms verlang ik ernaar dat hij vooropgaat daarin en het van de positieve kant ziet. We houden ook weer veel van elkaar, al voel ik dat soms even niet zo, maar het is er wel echt. Hij heeft natuurlijk ook mooie dingen. We hebben gewoon allebei een andere levenshouding en dat beangstigt mij wel eens. In hoeverre kun je elkaar daarin sturen en wanneer weet je of je wel of niet door kunt gaan? Er zijn namelijk ook weer fijne momenten. Als ik het uit zou maken zou ik veel goeie dingen weer erg missen. Maar op dit moment ben ik ook niet gelukkig. Kunt u alstublieft wat tips geven of een manier om er naar te kijken?

Het is op zich goed dat je al deze punten nu in je verkeringstijd al wel ziet en er dus samen over praat. Het is fijn dat je merkt dat je vriend er zijn best voor doet. Je moet ook niet vergeten dat je juist in een relatie vaak wat ‘tegengesteld’ trouwt. Ik denk dat je vriend ook erg serieus is, misschien zelfs wel wat al te perfectionistisch. Die mensen vallen zichzelf dan heel erg tegen als er iets niet helemaal naar wens gaat. Je vriend zal zich daar in moeten trainen om daar dan op een goede manier mee om te gaan. Dat kan hij natuurlijk ook niet van de ene op de andere dag veranderen. Ook goed van jou om helder en duidelijk je eigen grenzen aan te geven en de dingen dan niet voor hem op te knappen, maar het hem zelf te laten doen.

In een relatie is het geven en nemen. Je bent er voor elkaar en het kan niet zo zijn dat de een er altijd voor de ander moet zijn. Dan gaat het niet goed. Het huwelijksformulier zegt het ook: “elkaar trouw helpen en bijstaan”. Het moet dus wel wederkerig zijn. Geef elkaar wel even de tijd, want als je dingen veranderen moet, is dat niet niks.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven