(...) Maar hoe zit het nu met die angst dat ik niet genoeg voor hem voel. (...)

Ik las in een boekje iets over eigen liefde en echte liefde. Eigenliefde als je iets van de ander krijgt en echte liefde om iets wat je mooi vindt in de ander. Nu zit ik hier erg mee. Ik heb het gevoel dat ik van mijn vorige vriend echt hield. Zelfs nadat het uit is gegaan zijn die gevoelens nooit veranderd. Ik ben zelfs amper boos op hem geweest daarover. Ik voel nog steeds een betrokkenheid en veel warmte voor hem. Misschien houd ik nog steeds van hem. Maar ik weet dat de basis niet goed was. Nu heb ik een nieuwe vriend. Met hem heb ik een goede basis en veel goede dingen. Die waardeer ik diep. Maar ik ben zo bang dat ik niet zo diep van hem houd als van mijn vorige vriend. Of is dit tobben? Ik kan me hier dan zorgen over maken. Ik vraag me dan vaak af of ik nu echt van hem houd of om wat ik krijg. Ik voel me wel blij als hij het goed heeft, dus ik leef wel mee. Ik kan me ook erg betrokken voelen bij zijn wel en wee. Maar hoe zit het nu met die angst dat ik niet genoeg voor hem voel. Of dat ik zo bang ben dat ik voor mijn vorige vriend diepere gevoelens had. Of zou het alleen maar angst zijn? Kan iemand mij hierin een positieve richting op helpen?

Het is natuurlijk niet niks als je verkering is uitgegaan terwijl je heel veel van hem hield. Ik hoop niet dat je hem bent gaan idealiseren toen het uitging, dat je hem aardiger vond dat hij verdiende. Dat je ook veel van je huidige vriend houdt, maakt het misschien alleen maar verwarrender voor je. Ook goed dat je je verstand laat meespreken, dat je zegt dat de basis in de vorige relatie niet goed was.

Eigenliefde en liefde naar de ander hoeven niet met elkaar in tegenspraak te zijn. Er staat toch ook in de Bijbel: “Heb je naaste lief  als jezelf”. Dus in de Bijbel wordt er ook vanuit gegaan dat je er een stuk eigenliefde mag zijn. Het is zelfs zo dat wanneer mensen niet in staat zijn om van zichzelf te houden, ze eigenlijk ook niet van een ander kunnen houden.

Alie Hoek-van Kooten