Vraag
Beste evangelist Van Dooijeweert. Ik word op dit moment heen en weer geslingerd wat betreft de weg die de Heere met mij gaat, de zondekennis en het Heilig Avondmaal. Ik hoop dat God u wilt gebruiken om mij wat raad te geven. Soms ben ik bijna wanhopig! Al jong had ik veel angst om te sterven. Ik was dan ook altijd bang dat ik de een of andere ziekte had of kreeg. Ook heb ik jaren in angst geleefd bij het horen van de tekst over "de bijl aan de wortel van de boom", waardoor ik dacht dat ik binnen korte tijd zou sterven. Dit heeft mijn hele puberteit beheerst.
Na mijn huwelijk hebben we drie kinderen gekregen en heb ik na alle drie een postnatale depressie gehad, waarvan de laatste keer het ergst met paniekaanvallen, enz. Ik dacht toen dagelijks dat ik zou sterven. Na een heel moeilijk jaar ben ik toen antidepressiva gaan gebruiken en daar ben ik heel erg van opgeknapt. Hiervoor ben ik God erg dankbaar geweest dat hij deze middelen heeft willen zegenen. Ook heb ik door al deze omstandigheden al vroeg leren inzien dat er in dit leven maar een ding belangrijk is: God te zoeken en vinden voor het te laat is!
In die tijd stond er bij ons een dominee waar ik heel goed naar kon luisteren. Hij is gebruikt om mij tot de Heere Jezus te leiden (toevlucht te nemen). Veel preken waren voor mij erg bemoedigend en ik mocht Gods stem horen. Na een preek over de tekst uit Matth. 5: "Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid, want zij ZULLEN verzadigd worden", mocht ik na veel strijd deel nemen aan het Heilig Avondmaal. Het gaf RUST EN VREUGDE!!
Mijn grootste probleem was en is nog steeds, toen en nu: ik kan bij mezelf niet de zondekennis ontdekken waar veel over gelezen, gepreekt en gesproken wordt in onze kringen (Ger. Gem). Toch heeft de Heere dat in die (eerste) tijd een poos van me weggenomen en mocht ik steunen door en in het geloof op Zijn belofte. Ik heb ook als bevestiging dikwijls in boeken en preken dit teruggevonden als een weg van God. Vooral ook de geschiedenis van Abraham spreekt mij erg aan: Hij moest uitgaan uit Ur der Chaldeeën niet wetende waar hij terecht kwam, alleen op Gods belofte en in gehoorzaamheid volgen. Zo is het bij mij... Heel lang kon ik met vallen en opstaan deze weg gaan, maar de laatste jaren loop ik vast met het avondmaal. Ik ervaar hier geen troost en hoor van anderen dat zij dit wel mogen ervaren. Dit is al jaren zo en ik kom er niet uit. Ik durf er dan niet over mee te praten en voel me dan erg buitengesloten. Daarna ontvang ik soms geregeld bemoedigingen in preken, maar zelden of nooit tijdens de avondmaalsbediening. Ik voel me hier erg schuldig en verdrietig over. Het is toch juist bedoeld als versterking? En bij mij werkt dat juist niet zo. Ik wordt er moe en moedeloos van! En ook omdat ik niet mee kan praten over zondekennis heb ik het idee dat er bij mij iets niet goed is en denk ik nu dat ik me al die jaren bedrogen heb.
Ook gisteren was het HA en kon ik merken dat heel veel mensen er wat aan hadden en ik niet. Dan word ik bijna wanhopig! Het ging in die dienst veel over zonde en zondaren en het was echt niet negatief. Zij werden juist genodigd, maar ik voel me dan direct buitengesloten. Ik weet dat ik een zondaar ben, maar niet op de manier zoals het zou moeten. Ik beleef het zogezegd niet. Hoe kan ik dan toch aan het avondmaal deelnemen? Daar gaat het toch juist om deze dingen? En toch kan en mag ik het niet laten, ziende op wat de Heere gegeven heeft in de achterliggende jaren. Zijn belofte, bevestigingen en bemoedigingen. Het is bij mij zo: ik kan niet aangaan, maar ook niet blijven zitten. Het kan voor mijn gevoel allebei fout zijn. Ook in de week van voorbereiding weet ik niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik moet mezelf onderzoeken, maar mag niet in mezelf wroeten. Hoe moet het dan? Ik kom altijd tekort en het klopt nooit, want overal stuit ik op de "zondekennis". Ik heb hier al verschillende malen met mijn predikant en ouderlingen en andere kinderen van God over gesproken maar ik heb het idee dat ze het niet begrijpen. Ik voel me hierdoor erg eenzaam binnen de avondmaalsgangers. Ik durf er ook niet meer (of weinig) over te praten, want er zijn weinig mensen die dit herkennen en hierdoor voel ik me nog eenzamer. Kan het te maken hebben met het feit dat wij tv hebben? Deze is bij ons aangesloten nadat 11 sept. de Twintowers zijn ingestort en wij toen (middels de video die wij al jaren in huis hadden) naar het nieuws hierover keken. In die tijd waren de videofilms erg in opkomst Hier had ik veel moeite mee en daardoor hebben mijn man en ik besloten dat we liever hadden dat onze kinderen af en toe naar iets op tv keken, (documentaires, praatprogramma's enz) dan allerlei films. Dit is voor veel mensen in onze gezindte een vreemd besluit geweest, terwijl er heel veel van hen wel allerlei videofilms bekijken. Ook hierdoor voel ik me erg eenzaam, al kan ik het ook wel begrijpen. Voor mij speelt op dit moment wel dat iedereen een computer en internet heeft en hierdoor iedereen (als ze willen) ook via dit medium alle programma's van de tv kunnen zien. Dit geldt ook voor mij (ons). Ruim ik mijn tv op, dan blijft de computer staan, waar ook alles op gezien kan worden. Dus naar mijn gevoel doe ik het dan alleen voor de mensen en dat vind ik dan heel moeilijk. Ik wil graag eerlijk en oprecht leven! Ook hierin. Daarom staat de tv in de huiskamer en niet in een kastje weggeborgen. Ik ga nu denken dat dit misschien Gods zegen in allerlei dingen in de weg staat. Ook denk ik soms dat mijn antidepressiva in die tijd dat ik veranderd ben mij toen te positief hebben gemaakt en dat ik op die gevoelens aan het HA ben gegaan (gevoelens van dankbaarheid, enz). Ik weet het soms echt niet meer en in tijden van avondmaal maak ik mezelf en mijn gezin soms wanhopig. Wilt u a.u.b. eerlijk met mij handelen? Ik wacht in spanning op uw reactie. Gods wijsheid en zegen toegewenst bij het beantwoorden van deze vraag. Hartelijke groet van een verdwaalde.
Antwoord
Mijn geliefde verdwaalde zuster,
Ja, verdwaald ben je echt! En wat dan alles nog erger maakt: je zet alles op papier en die evangelist van Dooijeweert geeft ook al geen antwoord! Niemand begrijpt me, niemand kan me helpen... Je brief kwam op een heel ongelukkig moment bij mij aan. We begonnen net aan een driedaagse reis vanuit de binnenlanden in het noorden van Peru naar Holland. Inmiddels zit ik nu in Waddinxveen achter mijn computer naar je te schrijven. Mijn excuses voor die lange wachttijd.
Maar hier ben ik! Je bent niet verdwaald, maar je bent verstrikt en verward in de warnetten van de satan. Hij is zo geraffineerd! Hij weet precies waar hij je neer moet zetten of vast moet pakken of heen moet slepen. Het probleem waar jij in vastzit is heel eenvoudig. Gisteravond had ik nog een jonge vrouw aan de telefoon met precies hetzelfde probleem als jij: “Met je schuldbesef bij de Heere in een goed blaadje zien te komen.” Het lukt je nooit! Waarom niet? In het koninkrijk van God is “schuldbesef”geen wettig betaalmiddel.
Ik heb voor mezelf een mooi voorbeeld gevonden. Het is maar een voorbeeld hoor (net zoals de Heiland gelijkenissen vertelde) maar het helpt je misschien om tot jezelf te komen. Een paar jaar geleden wilde iemand een nieuwe auto kopen. Zijn keus was gevallen op een Nissan. Kleur gekozen, afleverdatum bepaald, enzovoort. Het was een auto van 17.500 euro. Op de dag van aflevering ging hij met 15.000 euro en een niet-betaalde rekening van 2500 euro van dezelfde garage op pad. En wat denk je? Hij telde de 15.000 op het bureau van de garagehouder neer en legde er toen de niet betaalde rekening bij: “Alstublieft mijnheer, hier hebt u uw geld, en ik wil graag mijn auto meenemen”. De garagehouder sloeg met zijn vuist op de tafel. “Wat denkt u nou wel? Dat u hier met een openstaande rekening kunt betalen? Ik zal u krijgen, u krijgt de auto helemaal niet”. Hij graaide 2500 euro van de tafel, sprong overeind, greep zijn stoel in de hand en stoof op de man af: “Er uit!! En nooit meer erin!!!”schreeuwde hij de weghollende man na...
Begrijpt je, lieve zuster, met een schuldenrekening kun je niets oplossen. Die moet je betalen! Zo is het bij onze goede God ook! Je kunt bij Hem niet terecht met je schuldenrekening om te betalen. Helaas begint het een beetje mode te worden om dat denken. Het doortrekt de hele rechterflank van onze kerken. Wat een verkeerde ideeën doen hierover de ronde. Helaas, helaas. Duizenden zielen leven volkomen in duisternis door deze vreemde gedachte: “Ik moet genoeg schuldbesef hebben om bij de Heere te kunnen aankloppen”. Waar staat dat in de Bijbel? Vertel het me alsjeblieft, dan kan ik er ook wat mee.
In mijn Bijbel (ik gebruik altijd nog de ouwe Statenvertaling) staat dat de Heere Jezus gekomen is om te betalen voor zondaren. Hij wil dat zondaren naar Hem toekomen en hun schuld belijden. Ze kunnen bij Hem zomaar vergeving krijgen van al hun zonden. Als ze maar komen. Maar als ze niet komen maar in hun zonden blijven graven en wroeten... Hun zonden blijven oppoetsen tot een glanzend schuldbesef... Dan kan Hij niets voor hen doen.
Die strik heeft de satan voor je opengezet. In de Naam van onze Heiland: Kijk naar boven! Belijdt alles aan je Heiland. Hij staat klaar, met Zijn armen wijd uitgestrekt. Hij vraagt niet om je zondebesef, maar om je hart. Dat zondige, vuile hart. Dat hart dat van nature alleen maar tegen Hem is. Je hart dat van nature de zonde zo lief heeft. Hij wil het hebben, Hij wil het reinigen, Hij wil er in wonen!
Je schrijft veel over het aangaan aan het Heilig Avondmaal. Rond dat heilige gebeuren speelt er veel nood af in onze kerken. Maar weet je, lieve zuster, het gaat helemaal niet om het Avondmaal. Het gaat om de Koning van het Avondmaal. Wat heb ik er aan als heel mijn gemeente het geweldig vind dat ik aan het Avondmaal aanga en ik ken de Koning van het Avondmaal niet? Toe vertel het me! Dan heb ik alleen een klein stukje brood en een klein slokje wijn geproefd en “ik hoor er ook bij”. Daar kom je toch niet verder mee? Daar kun jij toch ook niets mee?
Het gaat er niet om of je “aan mag gaan”. Het gaat om je deel aan Christus. Het gaat niet om je besef van zonden, maar om het belijden van je zonden aan de Heere. En dat moet je niet aan het Avondmaal doen. Dat doe je thuis in de stilte met Hem, dat doe je aan Zijn voeten en nergens anders. Aan Zijn tafel mag je dan gemeenschap met Hem oefenen. Een voorbereiding proeven van de eeuwige heerlijkheid die wacht voor alle zondaren die tot hem gevlucht zijn.
Denk aan de koperen slang van Numeri 21. Mozes hield die slang omhoog. Iedereen die de boodschap van God geloofde en naar de slang keek, was onmiddellijk beter. Maar de mensen die bleven roepen en kermen: “O het is zo erg! Ik heb zoveel vergif in mijn bloed Ik ben zo erg gebeten! Kijk eens hoe mijn been op zwelt! Ik moet gaan sterven! O wat vreselijk!” En misschien riepen ze nog wel duizend dingen meer. Maar ze stierven omdat ze niet op de slang zagen maar op hun ellende. Begrijp je, zuster?
Zie op die lieve Heiland, die Emanuel heet. “God met ons” betekent dat!! O wat een wonder. God is niet tegen ons maar Hij wil met ons zijn. Hij wil ons hebben in liefde. Daarom gaf hij zijn Zoon, Zijn enige Zoon! Omdat Hij u wil hebben. Wil omhelzen, wil koesteren in Zijn liefde. Niet een keertje aan het Heilig Avondmaal, maar iedere dag, tot in alle eeuwigheid. Laat u niets wijs maken. U bent gebeten door de slang uit de hel. U moet sterven aan deze verwondingen. Kijk er niet langer naar, maar kijk op Hem. Zie op naar Jezus. Lees maar eens Johannes 3:14-16. Wat straalt er een innige, diepe liefde uit deze verzen naar ons toe. “Denk aan die slang”, zegt de Heiland. “Denk aan Mij”, zegt hij dan. “Ik ben uw slang, Ik ben uw redding. Zoekt niets anders. Ik wacht op je. Ik sta aan de deur van je hart. Dat weet satan ook en hij zal het je zo benauwd maken. Hij wil niet dat je naar Mij komt. Maar Ik wil het”.
Lieve zuster, hoor des Heilands roepen. Hoor Zijn liefdesstem. Laat je toch nodigen, laat je door Hem omhelzen. O ja, ik weet het wel wat er dan gezegd wordt: Mocht de Heere dat nog eens willen geven. Mocht dat nog maar eens gebeuren... Maar dat staat niet in mijn Bijbel. Daar staat: “Ik wil, wordt gereinigd”. Of op een andere plaats: “Wendt u naar Mij toe wordt behouden, o alle gij einden der aarde”. Hoor je daar ook bij? Bij die einden der aarde? Bij die blinden die langs de muur tasten om de weg te vinden. Bij die kreupelen die willen lopen maar niet kunnen. Bij die doven die willen luisteren maar verstopte oren hebben. Hef je hoofd dan op! Hij wacht! Op jou!
Lieve zuster, ik hoor nog een keer van je hoe het hart van de Heiland klopt! Als je bij Hem wegschuilt en alle andere dingen vergeten bent. Als je het mag uitroepen in stille aanbidding en verwondering: “ Mijn Heere... en mijn God”. Wat een moment! Zelf beleven dat God liefde is. Echte zondaarsliefde. Zonder grenzen, zonder beperkingen. Dan ga ik op tot Gods altaren, tot God, mijn God de bron van vreugd. Dan zal ik juichend (!) stem en snaren tot roem van Zijne goedheid paren. Die na kortstondig ongeneugd (verdriet) mij eindeloos verheugd.
Grijpt moed en uw hart zal vrolijk leven. Je bent niet verdwaald hoor, maar men wil je laten verdwalen.
Evangelist van J. W. N. Dooijeweert, Waddinxveen
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
