(...) Ik vind het echt vervelend dat ik me van anderen eigenlijk afhankelijk voe...
J.M. Strijbis / Geen reacties
03-12-2007, 00:00
Vraag
De laatste tijd ben ik vooral tot de ontdekking gekomen dat ik veel bevestiging van anderen nodig heb. Vooral in nieuwe situaties ben ik heel erg aan 't letten hoe ik bij de ander overkom. Als ik het idee heb dat het positief is, heb ik ook een goed gevoel over het contact/mijzelf. Als het voor mijn gevoel negatief is heb ik een negatief gevoel over het contact/mijzelf. Ik vind het echt vervelend dat ik me van anderen eigenlijk afhankelijk voel hoe ik tegen mezelf aankijk. Hoe kan zoiets veroorzaakt worden en hoe kan ik hier beter/anders mee leren omgaan?! Alvast bedankt voor uw tips! Een 18-jarig meisje.
Antwoord
Dag meisje van 18,
Als ik je goed begrijp heeft dit probleem altijd wel gespeeld, maar ben je je er de laatste tijd echt bewust van geworden. Dit moet echt naar voelen. Het heeft m.i. alles te maken met je zelfbeeld. Het lijkt er op dat je een negatief zelfbeeld hebt, wat je onzekerheid over jezelf voedt.
Dan ga ik graag met je terug naar de schepping in Genesis 1 en 2. De Heere heeft ons zeer goed geschapen, naar Zijn Beeld. Daar is Genesis 3 wel op gevolgd, met alle verwoestende gevolgen, maar Genesis 1 en 2 staan gelukkig nog steeds in de Bijbel. Dat betekent dus dat je er mag zijn. Je mag er zijn, zoals je bent. God heeft het echt goed gedaan. Ga daar dus in de ontmoeting met anderen vanuit. Ga echt van jezelf uit. Niet in de zin dat je goed bent. Dat is geen mens. Maar wel dat je in Gods ogen een mooi schepsel bent, wat uit Zijn Hand is voortgekomen. Die ondertussen allerlei zonden en gebreken heeft, maar daarin ben je geen uitzondering.
Je hebt een eigen karakter, met eigen mooie kanten en minder mooie kanten. Accepteer jezelf zoals je bent. En heb ondertussen de reddende genade van de Heere Jezus Christus nodig. Niet om jezelf op te knappen of om beter te worden, maar om in Zijn wegen te wandelen. En dat is onderscheiden van wie jij bent als mens. Namelijk een uniek persoon, waarvan er geen tweede rondloopt. Het probleem ligt denk ik bij je zelfvertrouwen.
Je vraagt ook hoe dat zo gekomen is. Dat is moeilijk te zeggen. Dat kan met je opvoeding te maken hebben, met juffrouw en/of meester voor de klas, met docenten in het VO, met andere ontmoetingen, waarin je je niet echt geaccepteerd voelde. Dat zou je zelf na kunnen gaan of in een gesprek met iemand die je volledig vertrouwt proberen boven tafel te krijgen.
Belangrijker vind ik echter hoe je er mee om kunt gaan. Ik hoop dat ik daar wat meer helderheid en inzicht in heb kunnen geven. Mag ik je nog één ding zeggen, zonder dat ik je ooit (bewust) gezien hebt: JE BENT EEN MOOI MEISJE VAN 18.
Van harte Gods Zegen gewenst en dank de Heere voor wie je bent.
Hartelijke groetjes,
J. M. Strijbis
Als ik je goed begrijp heeft dit probleem altijd wel gespeeld, maar ben je je er de laatste tijd echt bewust van geworden. Dit moet echt naar voelen. Het heeft m.i. alles te maken met je zelfbeeld. Het lijkt er op dat je een negatief zelfbeeld hebt, wat je onzekerheid over jezelf voedt.
Dan ga ik graag met je terug naar de schepping in Genesis 1 en 2. De Heere heeft ons zeer goed geschapen, naar Zijn Beeld. Daar is Genesis 3 wel op gevolgd, met alle verwoestende gevolgen, maar Genesis 1 en 2 staan gelukkig nog steeds in de Bijbel. Dat betekent dus dat je er mag zijn. Je mag er zijn, zoals je bent. God heeft het echt goed gedaan. Ga daar dus in de ontmoeting met anderen vanuit. Ga echt van jezelf uit. Niet in de zin dat je goed bent. Dat is geen mens. Maar wel dat je in Gods ogen een mooi schepsel bent, wat uit Zijn Hand is voortgekomen. Die ondertussen allerlei zonden en gebreken heeft, maar daarin ben je geen uitzondering.
Je hebt een eigen karakter, met eigen mooie kanten en minder mooie kanten. Accepteer jezelf zoals je bent. En heb ondertussen de reddende genade van de Heere Jezus Christus nodig. Niet om jezelf op te knappen of om beter te worden, maar om in Zijn wegen te wandelen. En dat is onderscheiden van wie jij bent als mens. Namelijk een uniek persoon, waarvan er geen tweede rondloopt. Het probleem ligt denk ik bij je zelfvertrouwen.
Je vraagt ook hoe dat zo gekomen is. Dat is moeilijk te zeggen. Dat kan met je opvoeding te maken hebben, met juffrouw en/of meester voor de klas, met docenten in het VO, met andere ontmoetingen, waarin je je niet echt geaccepteerd voelde. Dat zou je zelf na kunnen gaan of in een gesprek met iemand die je volledig vertrouwt proberen boven tafel te krijgen.
Belangrijker vind ik echter hoe je er mee om kunt gaan. Ik hoop dat ik daar wat meer helderheid en inzicht in heb kunnen geven. Mag ik je nog één ding zeggen, zonder dat ik je ooit (bewust) gezien hebt: JE BENT EEN MOOI MEISJE VAN 18.
Van harte Gods Zegen gewenst en dank de Heere voor wie je bent.
Hartelijke groetjes,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
163 artikelen
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
