Evangelist en directeur Arjan Baan van stichting Heartcry schreef naar aanleiding van de Boetedag van a.s. zondag een open brief aan de leden en predikanten van de Gereformeerde Gemeenten. Daarin vraagt hij om vergeving: "We zijn niet altijd op onze plaats geweest. We hebben ook moeten leren, door schade en schande, dat we niet boven de kerken staan maar alleen de taak hebben te wijzen op de noodzaak van bekering, een levende relatie met God en een juiste houding binnen de gemeenten waartoe we behoren. De balk en de splinter wijzen ons op onze eigen zonden. We vragen u in het licht van Daniël 9 om vergeving." Lees hieronder de volledige publicatie:
"Uw oproep om zich – D.V. komende zondag 11 mei 2014 – als kerk te verootmoedigen voor het aangezicht van de Heere God is ons uit het hart gegrepen. We schrijven deze brief omdat we ons samen met u geroepen weten tot deze weg van verootmoediging, die de Heere ons voorhoudt in Zijn Woord. We beseffen dat wij onszelf niet op deze plaats kunnen brengen, en tegelijkertijd willen we deze weg in gehoorzaamheid bewandelen omdat de Heere dit van ons vraagt en Zijn zegen daaraan verbindt."
Door enig besef van de morele en geestelijke nood waarin ons land, maar ook wij als gereformeerde gezindte verkeren, realiseren we ons dat een gebeds- en boetedag bittere noodzaak is. In dit verband noemen we 2 Kronieken 7 vers 14 als kerntekst: ‘En Mijn volk, over dewelken Mijn Naam genoemd wordt, zich verootmoedigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zich bekeren van hun boze wegen; zo zal Ik uit den hemel horen, en hun zonden vergeven, en hun land genezen’. Van de Bible Belt in Nederland zou een getuigenis behoren uit te gaan naar de ongelovige inwoners van ons land. Het grijpt ons aan dat we tekort zijn geschoten om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn (Mat. 5:13-16).
De noodzaak van het gemeenschappelijk gebed hebben we als organisatie van Heart Cry vanaf de oprichting als een hoge prioriteit gezien. We beseffen dat het nalaten hiervan een belangrijk wapen ongebruikt laat. Herlevingen in het verleden zijn ontstaan door aanhoudend gebed. We lezen dat de gemeente in Jeruzalem, voorafgaand aan de uitstorting van de Geest Die haar beloofd was, de tijd doorbracht in het gemeenschappelijk gebed: ‘Deze allen waren eendrachtelijk volhardende in het bidden en smeken, met de vrouwen, en Maria, de moeder van Jezus, en met Zijn broederen’ (Hand. 1:14). Het is ons intens verlangen en gebed dat de Geest der genade en der gebeden de hof van onze gemeenten gaat doorwaaien (Hooglied 4:16; Zach. 12:1).
Niemand zal durven ontkennen dat de geestelijke nood ontstellend groot is, of we zijn zo geestelijk blind en ongevoelig dat we dit niet willen zien. Alleen al de morele ontwrichting onder de jeugd, in gezinnen en op scholen door de agressieve ver- en misleidingen van de wereld is angstaanjagend. Ook het leven van veel ouderen – zelfs leiders en voorgangers – die in de ban van materialisme en in de strikken van seksuele onreinheid verkeren, stemt tot grote zorg. De waarheid die in de Heere Jezus is wordt hierdoor geweld aangedaan.
Wij geloven dat de weg van verootmoediging de terugkeer baant tot God, ondanks alle onreinheid en zonde. In de jaren dat we de boodschap van herleving en bekering op onze conferenties hebben mogen doorgeven, hebben we ondervonden dat niemand voor God onbereikbaar is. Dit geeft ons veel moed om verder te gaan. We hebben jongeren en volwassenen in verbrokenheid zien buigen voor de levende God.
Als stichting Heart Cry hebben wij ook alle reden om ons te verootmoedigen. We zijn niet altijd op onze plaats geweest, ook niet richting de Gereformeerde Gemeenten. We hebben ook moeten leren, door schade en schande, dat we niet boven de kerken staan maar alleen de taak hebben te wijzen op de noodzaak van bekering, een levende relatie met God en een juiste houding binnen de gemeenten waartoe we behoren. De balk en de splinter wijzen ons op onze eigen zonden. We vragen u in het licht van Daniël 9 om vergeving. Van harte willen we ook vergeving schenken aan alle predikanten en leden binnen de Gereformeerde Gemeenten, die zichzelf schuldig weten aan een ongeestelijke houding waarmee ze veroordelend en negatief hebben gesproken over onze stichting. In dit verbanden verwijzen wij u naar een vergelijkbare situatie, zoals verwoord in 2 Korinthe 2:10-11: ‘Dien gij nu iets vergeeft, dien vergeef ik ook; want zo ik ook iets vergeven heb, dien ik vergeven heb, heb ik het vergeven om uwentwil, voor het aangezicht van Christus, opdat de satan over ons geen voordeel krijge; Want zijn gedachten zijn ons niet onbekend.’
Voor ons betekent onszelf verootmoedigen ook ons schuldig weten aan de dodigheid en geesteloosheid om ons heen. Het is ons gebed om met alle christenen die willen leven naar Gods Woord, te smeken om een opwekking in onze gemeenten. Gods Geest kan niet alleen levens veranderen, maar ook gemeenten verlevendigen, die weggezakt zijn in een geest die eenmaal Laodicea beheerste: ‘noch koud, noch heet maar lauw’. Laten we ons voor Hem neerbuigen. De tijd is kort. De Heere Jezus komt spoedig terug. ‘Het is tijd voor den HEERE, dat Hij werke, want zij (wij!) hebben Uw wet verbroken’ (Psalm 119:126). Mogen we hiervan doordrongen zijn en ons ernstig afvragen welke obstakels in de weg staan – persoonlijk en kerkelijk – dat de Heere Zijn Geest inhoudt. De spiegel van Maleachi 3 geeft genoeg stof tot overdenking en tot bekering: ‘Brengt al de tienden in het schathuis, opdat er spijze zij in Mijn huis; en beproeft Mij nu daarin, zegt de HEERE der heirscharen, of Ik u dan niet opendoen zal de vensteren des hemels, en u zegen afgieten, zodat er geen schuren genoeg wezen zullen’ (Mal. 3:10).
Namens het bestuur, alle werkers, vrijwilligers en betrokkenen van stichting Heart Cry bidden wij u – predikanten en gemeenteleden binnen de Gereformeerde Gemeenten – Gods bijzondere zegen toe voor de komende boetedag van 11 mei a.s. We verlangen samen met u naar de doorwerking van Gods Geest. Samen verlangen wij ernaar dat mensen tot bekering komen, en Christus zullen leren kennen als Borg en Zaligmaker. Samen met u zijn wij ervan overtuigd dat wij allen door de geest van de tijd geïnfiltreerd en bedwelmd worden. Dit is een cultuur van materialisme, geld en genot, die in onze gezindte zichtbaar is doorgedrongen. De enige weg naar God terug is die van bekering, verootmoediging en gebed. De Heere zal dan de weg openen naar herstel! Daar zien we, samen met u allen, naar uit.
Gods kinderen zullen elkaar weer – over kerkmuren heen – moeten vinden aan de voet van het kruis, ziende op de stervende Zaligmaker, Die ons een voorbeeld heeft gegeven van nederigheid (Fil. 2:1-8). Dan worden we allemaal bevrijd van hokjesdenken en partijzucht, dan worden we verlost van onze religieuze hoogmoed en kan er weer liefde zijn tot en onder elkaar. Alleen in die weg zal de ongelovige buitenwereld over de Bible Belt gaan zeggen: ‘Ziet hoe lief zij elkander hebben’ (Rom. 12:10, 13:8; 1 Thess. 4:9; 1 Petr. 1:22; 1 Joh. 4:11). Alleen in die weg zal de liefde van Christus – niet alleen in woorden, maar ook in daden – zichtbaar worden en Gods Naam verheerlijkt worden in ons vaderland! De Heere Jezus zei vlak voor Zijn sterven: ‘Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt (Joh. 17:21).
Een hartelijke groet namens stichting Heart Cry, Evangelist Arjan Baan, directeur"
In eerste instantie wordt er vergeving gevraagd over wat er gedaan of gezegd is: "Als stichting Heart Cry hebben wij ook alle reden om ons te verootmoedigen. We zijn niet altijd op onze plaats geweest, ook niet richting de Gereformeerde Gemeenten. We hebben ook moeten leren, door schade en schande, dat we niet boven de kerken staan maar alleen de taak hebben te wijzen op de noodzaak van bekering, een levende relatie met God en een juiste houding binnen de gemeenten waartoe we behoren. De balk en de splinter wijzen ons op onze eigen zonden. We vragen u in het licht van Daniël 9 om vergeving." Dat is op zichzelf genomen helemaal niet verkeerd. Het gaat echter mis, wanneer er daarna gezegd wordt, maar jullie (Gereformeerde Gemeenten) hebben ook fouten gemaakt. Het welbekende bagatelliseren van wat we fout hebben gedaan komt hierom de hoek zetten.
Overigens zeg ik niet dat de Gereformeerde Gemeenten vrijuit gaan. Echter als je vergeeft en tegelijk zegt, maar jullie deden ook wat fout, verhult daarmee een hoogmoed in gemaakte nederigheid. Wat bedoel ik daarmee? Je zegt er in feite mee, wij deden wat fout, maar jullie ook dus hebben we allebei geen recht om elkaar te wijzen op elkaars fouten. Daarmee probeer je een andere in een underdog positie te dwingen. Het is dan ook niet meer als een laten zien 'kijk eens hoe nederig wij zijn'. Vergeving en het bekennen van schuld gebeurd 'Coram Deo', voor Gods aangezicht. En niet in de laatste plaats van persoon tot persoon. Dat ga je niet in een open brief schrijven. Als er predikanten zijn die iets fout hebben gedaan, ga dan met ze in gesprek. Lukt dat niet, breng het dan voor Gods aangezicht. Nu is het niet meer als een vorm van hoogmoed, verkapt in een omhulsel van valse nederigheid.
Verder denk ik dat HeartCry net zo min iets heeft geleerd, als de kerkgenootschappen. We kunnen goed met onze vinger naar de andere wijzen, terwijl het leven met de Heere juist gekenmerkt wordt, in het dicht bij ons zelf blijven. Zoals David het in Ps. 51 zegt: "Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd,
ik heb gedaan wat kwaad is in Uw ogen," Dus niet, die andere hebben het ook verkeerd gedaan. Nee, ik heb gezondigd. Wat die andere fout heeft gedaan doet niet ter zake, dat is een zaak tussen hem/haar en God. Als dat gekend wordt, dan komen we geheel anders in het leven te staan.
Als we om vergeving vragen, hoeven we de andere nog niet te dwingen om ons ook te vergeven. Want we kunnen de andere wel vergeving schenken, maar daarmee zeggen we in feite dat de andere fouten maakt of heeft gemaakt. Met andere woorden, de andere zou ons ook moeten vergeven, want... Zeker als je leest wat erop het eind van de zin volgt: "een ongeestelijke houding waarmee ze veroordelend en negatief hebben gesproken over onze stichting". Mag er dan niet negatief gesproken worden? Mogen we dan niet de vinger bij de zere plek leggen? Paulus deed dat toch ook bij groepen die op een dwaalspoor zaten?
Het is algemeen bekent dat er kerken zijn die veroordelend en negatief over heartcry spreken, dus is het juist goed als er ook in het openbaar vergeving en verzoening komt.
Als heartcry vergeving schenkt, dan impliceert dat inderdaad "schuld" van kerken (in dit geval). En dat is ook volkomen terecht, want die schuld is een feit en geen veronderstelling.
Daarmee dwingt heartcry de kerken niet om hen te vergeven.
Ze hebben juist vergeving gevraagd, en vergeving geschonken.
Het getuigt van een onchristelijke houding om dat aan te grijpen als een stok om daarmee opnieuw heartcry om de oren te slaan.
De liefde denkt geen kwaad, gelooft alle dingen, verdraagt alle dingen.
De vinger mag best bij de zere plek gelegd worden, maar begin bij jezelf. (splinter balk)
En dat geldt dan natuurlijk voor iedereen.
Als je de een ander vergeeft van iets, dan geef je daarmee aan dat in jou ogen de andere fouten heeft gemaakt. Waarom zou je anders vergeven? Overigens heeft in de situatie van de Heere Jezus en Stefanus onomstotelijk vast gestaan dat er fouten gemaakt.
HeartCry bevind zich wat mij betreft in een andere hoek als de Gereformeerde stroming. Dat neemt niet weg dat als er fouten zijn gemaakt we elkaar zouden moeten vergeven. Echter, omdat HeartCry zich in mijn ogen toch profileert als een groep uit de Evangelische stroming, moeten we oppassen kerken die daar niet toe behoren, te betichten van fouten. Vanuit het gedachtegoed van de Gereformeerde kerken, kunnen kerkenraden en predikanten vaak niet anders.
Tot slot, ik geef geen waarde oordeel wat Arjan Baan zegt. Ik constateer alleen. Zelf ga ik altijd uit van de oprechtheid van mensen tot het tegendeel bewezen is. Dat geld dus voor wat Arjan Baan zegt, maar net zo goed de predikanten die hun zorgen hebben erover. Verder blijft voor mij overeind staan, dat vanuit de positie die de kerk heeft (en verantwoordelijkheid die zij draagt), er niet anders gereageerd kan worden op stichtingen als deze.
<b>Maak ervan:</b>
Overigens heeft in de situatie van de Heere Jezus en Stefanus onomstotelijk vast gestaan dat er fouten zijn gemaakt en ernstige zonden zijn begaan.
Inderdaad, dan geef je aan dat de ander fouten heeft begaan, dat zei ik al.
En die fouten staan ook onomstotelijk vast, we hebben er allemaal van kunnen meegenieten via de media en in de kerken.
"HeartCry bevind zich wat mij betreft in een andere hoek als de Gereformeerde stroming.....enz"
Inderdaad is heartcry opgeschoven richting evangelisch, maar de veroordeling en negativiteit was er voordien ook al.
We kennen allemaal maar ten dele: gereformeerden, evangelischen en de rest.
Het is dan ook misplaatst om elkaar negatief te veroordelen.
Er is verschil van opvatting, maar zolang het de fundamenten niet raakt hoef je elkaar niet te verketteren. Probeer van elkaar te leren. In elke stroming heb je kaf en koren.
"Tot slot, ik geef geen waarde oordeel wat Arjan Baan zegt. Ik constateer alleen. Zelf ga ik altijd uit van de oprechtheid van mensen tot het tegendeel bewezen is. Dat geld dus voor wat Arjan Baan zegt, maar net zo goed de predikanten die hun zorgen hebben erover. Verder blijft voor mij overeind staan, dat vanuit de positie die de kerk heeft (en verantwoordelijkheid die zij draagt), er niet anders gereageerd kan worden op stichtingen als deze."
Na alle dingen die je A.B. in de mond hebt gelegd kan ik niet meer serieus nemen dat je van 's mensen oprechtheid uitgaat.
Je vult van alles en nog wat voor A.B. in, en dan is het tegendeel 'bewezen'. Jaja!!!
Kerken zouden zich erover moeten verblijden dat God het werk van heartcry rijk zegent.
Bovenstaande reactie bevatten veel oordelen. Laten we zien op de Liefde van Christus in plaats van allerlei kerkmuur-achtige discussies te voeren over nuance verschillen!
Breng het bij God in je gebed!!
Als we elkaar op deze toon bekritiseren en met veronderstellingen om de oren slaan, hebben we van de boetezondag helemaal niets begrepen.
War is de onderlinge liefde soms ver te zoeken.
Heel jammer. Maar gelukkig hebben we een Heere in de hemel die ons kent en onze gedachten weet. Bij wie we onze zonden mogen belijden en wat groot die ons ook wil vergeven wat we verkeerd hebben gezegd en gedaan.
Laten we bij onszelf beginnen, zonder direct naar een ander te wijzen!
Wie meent te staan, zie toe dat hij niet valt
- 1
- 2
