"Zo dichtbij en toch zo ver weg" is de titel van een zojuist gepresenteerd profielwerkstuk van twee niet-gelovige middelbare scholieren Tanja en Emmy over refo's. Doel van het onderzoek was om te bezien of de vooroordelen (streng, grijs en grauw) over deze doelgroep die beide Wageningse studentes zelf ook hadden, op waarheid berusten.
Door een week lang met een reformatorisch gezin uit Barneveld mee te lopen, ontstond in ieder geval een zeer genuanceerd beeld van de refocultuur. Dat is winst. De open wijze waarop deze seculiere dames zich hebben willen verdiepen in deze toch wat 'enge' omgeving, verdient niets dan lof. Datzelfde geldt voor de Barneveldse familie die bereid was om de deuren naar de 'wereld' te openen en zichzelf daarin zeer kwetsbaar heeft durven opstellen. Respect en diepe achting daarvoor.
En toch blijf ik met een onbestemd gevoel zitten. Na een week tussen reformatorische jongeren, ouderen en ambtsdragers beseffen beide scholieren in grote lijnen wie God is en wat de Bijbel ons leert, maar weten ze vrijwel niets over Jezus. Waar was Hij die week? In de gesprekken, in de preken, tijdens de catechisatieles, op de JV, op het Van Lodenstein College?
Het betreffende gastgezin en de meeste jongeren uit dezelfde kerk leiden een vroom leven. Ze houden zich aan de regels van de kerk, ook thuis. Geen legging en tv, wel rokjes en hoedjes. Dat blijkt eveneens uit de gehouden enquete onder leerlingen van de reformatorische school.
In datzelfde onderzoek verwacht een meerderheid van deze jeugd dat ze ook in de toekomst naar de kerk blijft gaan, maar dat van een levend geloof met de Heere Jezus geen sprake is. Vroom, zonder Jezus. Vroom, zonder vergeving van zonden. Vroom, zonder de zekerheid van het eeuwige leven. Behoudend, maar niet behouden. Voor eeuwig verloren dus.
En zeker... bekering is een eenzijdig Gods werk, maar waar is in het werkstuk te lezen van een heilige jaloezie of zelfs maar het begin van een verlangen om Jezus te leren kennen? Waar en wanneer is Tanja en Emmy duidelijk gemaakt dat er niets in dit leven meer vreugde, blijdschap en voldoening geeft dan een innige liefdesverhouding met Jezus Christus. Daar kunnen immers geen duizend houseparty's tegenop. Blijkbaar weten we onze reformatorische leer prima te verdedigen en zelfs voor te leven aan de buitenwacht, maar de Ziel is er uit.
Ten diepste is er daarom geen enkele verschil tussen Tanja en Emmy enerzijds en reformatorisch Nederland aan de andere kant, ondanks onze nette buitenzijde. Zonder Christus is er geen toekomst. Voor niemand. En daarom is een herleving in en reformatie van onze eigen achterban meer dan ooit nodig. Christus roept ons toe: Bekeert u en gelooft het evangelie, want waarom zoudt gij sterven? God Zelf smeekt ons Zijn Zoon aan te nemen door datzelfde geloof. Hij wil onze Vader zijn. Wat een brutaliteit dan om te zeggen: wij willen Uw kind niet zijn. Dichtbij en toch zo ver weg... Of zoals Jezus het Zelf zegt: Hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeenvergaderen, maar gij hebt niet gewild.
Deze reactie past precies in de lijn die ik in mijn vorige reactie geschetst heb. Door het extra alineateken wordt het gezin niet rechtstreeks meer beschuldigd, slaat in jouw optiek mijn commentaar nergens op en is de kous af. Ik wordt beschuldigd van inlegkunde, onderbuikgevoelens, e.d. en zowel refoweb als SMS als Omega gaan vrijuit. Dit terwijl vijf dagen lang het gezin ingesloten zat in de beschuldiging aan de de refo-gezinte. Daarvan getuigen de eerdere reacties voldoende. Fraai hoor... Ik zou de politiek in gaan, maar wel direct ophouden mezelf christen te noemen.
Verder denk ik niet dat één alinea over mijn persoon van belang is. Dit is voor mij ook geen enkele reden geweest te reageren. De enige reden om te reageren heb ik, met open vizier, in de eerdere reacties weergegeven en wordt door iedereen gesnapt, behalve door de personen die er verantwoordelijk voor zijn. Ik stop hiermee. Het is toch zinloos. M.i. heb ik gedaan wat ik kan doen en hoef ik geen rekenschap af te leggen voor de praktijken die hier ten toon gespreid worden.
Gegroet,
Evert Adams
Ik heb het PWS van de meiden gelezen, en ik zie de punten waarop SMS kritiek geeft. Zeker alle lof voor het gastgezin. Bijzonder om te lezen hoe in dit gezin wordt omgegaan met geloof en leven. Wat me echter verdrietig stemt is wat er gebeurt als de meiden de voordeur van dit gastgezin uitstappen. Want hoe kán een buitenstaander ooit begrijpen dat zo'n groot gedeelte van de christelijke jongeren zich geen christen kan noemen, maar wel naar de kerk wil blijven gaan. Hoe kan het dat we een beeld neerzetten dat als we netjes leven we misschien wel in de hemel komen, i.p.v. dat we zo leven omdat we voor God willen leven. Omdat Hij ons bevrijdt heeft.
Ik vind het zo jammer dat zovelen lezen wat ze willen lezen. Ik zie vanuit SMS geen kritiek op het gastgezin. Maar wel op onze gezindte.
En uiteraard waren de meiden er niet op uit om Jezus alsmaar te noemen. Wat SMS dan ook zegt over de heilige jaloezie lijkt me niet helemaal fair. Ik vind het al heel mooi dat ze citeren uit de preek van ds. Roos, dat ze dat hebben gehoord. Ik vind het mooi dat ze aanhalen dat het vriendje van liza(?) zo open is over zijn zorgen over hun behoud. Maar toch is het jammer dat er zoveel verdeeldheid is, en zoveel dubbele moraal. Dat zovelen niet laten zien te leven uit de verlossing door Jezus Christus!
Laten we vooral de laatste alinea lezen! Al die jongens en meiden op de lodestein, die iedere zondag in de kerk zitten maar zichzelf geen christen kunnen noemen zijn in wezen niets anders als de schrijfsters van het PWS!
Ga lekker zingen over Hem, verheug je in Hem en zie vooral de splinter in je eigen oog!
En laten we het allemaal eens ter harte nemen.
Wat kunnen we druk zijn met allemaal uiterlijkheden en het belangrijkste vergeten.
Laat in deze dan ook veel gebed zijn voor onze jongeren binnen en buiten de kerk.
En laten we onze jongeren voorleven.
Dan hebben we onze handen vol!
Maar dan wordt ons ook de weg gewezen in Zijn woord.
En als je tijd heb, dan even dit stukje lezen.
Alle wonden aan het lichaam van Christus zeggen u: Dit is een duur betaalde zaligheid.
Alle beschimpingen die Christus moest doorstaan, zeggen u: Is dit geen duur betaalde zaligheid?
Alle slagen die Christus moest ondergaan, zeggen u: Is dit niet een duur betaalde zaligheid?
Alles wat Hij moest dragen en verdragen zegt u: Is dit geen grote en duur betaalde zaligheid?
Ach mensen, kom toch en krijg deel aan deze grote zaligheid, deze duur betaalde zaligheid.
Vraagt u zich af wat u daarvoor geven moet?
Geloof me, u hoeft er helemaal niets voor te geven. Kom en ontvang deze grote zaligheid, zonder geld en zonder prijs. Door Christus duur gekocht, maar voor u om niet, zonder prijs.
Niet zonder prijs, denkt u?
Laat me u verzekeren, als u naar de markt komt om deze grote zaligheid te kopen, zal aan niemand van u enige betaling gevraagd worden.
Kom dan toch, ontvang en geniet deze grote zaligheid. Dan zal er geen onrechtmatige toe-eigening meer zijn.
(Andrew Gray)
