Mogen klimaatactivisten geweld gebruiken? Dat was de insteek van een debatavond in Amsterdam. Ik herhaal: mogen klimaatactivisten geweld gebruiken? Een van de sprekers die zich had opgegeven was een kamerlid van GroenLinks, mevrouw Kröger. Ze vond het thema wel ‘spannend’. Maar toen er over deze spannende bijeenkomst spanning ontstond, trok zij zich ijlings terug. Ook bij het debatcentrum was sprake van voortschrijdend inzicht. De bijeenkomst werd geschrapt. Toepasselijke naam van het centrum: Pakhuis de Zwijger.
Ik zou daar normaal gesproken geen aandacht aan hebben besteed. Ik bedoel, iedereen doet wel eens spannende dingen, ik ook. Dus wie zou mevrouw Kröger dat recht ontzeggen? Bovendien, het is zeer in mevrouw Kröger te prijzen dat zij, geschrokken van de reacties op de ‘spannende’ bijeenkomst, snel haar keutel introk, al was het maar omdat zelfs een ‘ganzenpoepje’ met de huidige uitleg van de stikstofregels voldoende kan zijn om een boerenbedrijf op non-actief te stellen. Iedere keutel minder helpt, nietwaar?
Dat neemt het harde feit niet weg dat met geweld flirtende klimaatactivisten geen nieuw verschijnsel zijn. Ook in kringen van GroenLinks. Neem ex-kamerlid Wijnand Duyvendak, ooit begonnen als kraker, en tot voor kort, (of nog steeds?), campagneleider van GroenLinks. Zijn naam wordt al jaren in verband gebracht met duistere milieuclubs die de uitvinding van het buskruit dankbaar aangrepen om hun eisen kracht bij te zetten.
Bluf
In 2008 moest Duyvendak, na de zoveelste publicatie over zijn verleden als milieuactivist, uiteindelijk opstappen. Ik citeer Wikipedia: “Op 13 augustus publiceerde NRC-Handelsblad een open brief van George Verberg, voormalig directeur-generaal van het ministerie van Economische Zaken en belast met het onderwerp kernenergie. De topambtenaar beschuldigde Duyvendak in de brief van het (aanzetten tot) terroriseren van zijn gezin in het midden van de jaren tachtig. Hij zou brandende lappen door de brievenbus en nachtelijke telefonische bedreigingen hebben gekregen. Als redacteur van Bluf! was Duyvendak in 1985 verantwoordelijk voor de publicatie van de adressen en vakantiedata van zes hoge ambtenaren, waaronder Verberg. Bluf! riep lezers onder de kop 'Inbreken kan iedereen' op, om deze "onruststokers" op te zoeken.”
In het kader van hoor en wederhoor moet gezegd worden dat Duyvendak verklaarde “niet op de hoogte te zijn geweest van de poging tot brandstichting bij Verberg en deze ook ten stelligste af te keuren.” Top! Maar hoe dit zich dan weer verhoudt tot wat hij kort vóór deze rel had gezegd in Elsevier, is me dan wel weer een raadsel: “Ik vond dit soort acties altijd legitiem." Rara, wat is het nou? [i]
En dan te bedenken dat mevrouw Kröger in de Tweede Kamer als een malle tekeer ging tegen Chris Stoffer omdat hij een motie indiende die de regering vraagt te gaan bekijken “in hoeverre voor belangenorganisaties met een ideëel doel op grond van artikel 3:305a BW nadere vereisten te stellen met het oog op de representativiteit.” Niets meer, niets minder. Ze twitterde: “Schokkend ondermijning van de rechtsstaat…”, en liet niet na dat in alle toonaarden te herhalen.
Misschien dat ze als vertegenwoordiger van een partij Klaverjassers met zó’n verleden, iets minder hoog van de toren kan gaan blazen. Dat zou ik nou echt geweld-ig vinden. Spannend!
[i] Eén van de actiegroepen die in Duyvendaks activistentijd regelmatig aanslagen pleegde was RaRa. Revolutionaire Anti-Racistische Actie. Met brand- en fosforbommen nota bene. Minimaal één filiaal van de Makro ging in vlammen op. Bij een aanslag in 1987 op het bedrijf Boot Olie BV uit Alphen aan den Rijn ontsnapte de bevolking aan een ramp. Het meest geruchtmakend was een verwoestende bomaanslag op het woonhuis van staatssecretaris van Justitie Aad Kosto. De Binnenlandse Veiligheidsdienst (nu AIVD) beschouwde de RaRa als een vorm van "politiek gewelddadig activisme.”
