In veel huisgezinnen kan opgelucht ademgehaald worden: Fluffy de Filaysonklappereekhoorn mag blijven. Net als zijn vriendjes de bleke gerbil, de leseurborstelstaartkangoeroerat, de oostelijke wangzakeekhoorn en de veeltepelmuis. Onze Nederlandse overheid maakt het Amerikaanse gouvernement met niet mis te verstane exoten helder dat het uitzetten van wonderlijke uitheemse types, bei uns nicht im frage ist. We zullen dat Amerikaanse kuifhert -die staat overigens wel op de zwarte lijst- eens een poepie laten ruiken.
Ons dwarse landje staat al eeuwenlang internationaal bekend vanwege zijn ruimhartige asielbeleid. Zelfs als we twijfelen aan de intenties van de vluchteling vinden we wel argumenten om hem brood, bed en zeker een warm en geurend bad niet te onthouden. En toch mag je best wat achterdochtig zijn als de Afrikaanse dwergrelmuis zich meldt aan onze diffuse buitengrens. Of de karatau-argali. Om maar niet te spreken van het negenbandgordeldier. Wie het nieuws een beetje volgt weet wat voor ellende zij wereldwijd veroorzaken. De eerder genoemde veeltepelmuis, de knuffelknagerd van Kim Holland, boezemt evenmin vertrouwen in, zij het op een ander vlak.
Natuurlijk zijn we niet helemaal van de pot gerukt. Er blijven grenzen. Het bruinbehaard gordeldier komt er niet meer in. De drievingerige luiaard, populair bij politici, evenmin. De Arabische oryx dito. En ook het vrij explosieve kogelgordelbeest kan wieberen. Uiteindelijk dan. Want ons hart is nu eenmaal groter dan ons verstand. Ze behouden hun huidige verblijfsstatus, uitkering en schone kooi tot ze definitief met hun pootjes stijf omhoog liggen. Of wij natuurlijk.
