Ondankbaar

Toen koning Alfonsus van Arragon tot zijn droefheid had bemerkt dat zijn hovelingen het gebed aan tafel nalieten, nodigde hij ze op zekere dag allemaal aan zijn tafel. De genodigden lieten dat niet graag aan zich voorbijgaan. Zodra zij bijeen waren, gaf de koning een wenk om met het eten te beginnen. Niemand dacht er aan vooraf te bidden, al waren zij wel een ogenblik stil, omdat de koning voor zich bad.

Onder het eten kwam er plotseling een onbekend persoon binnen. Een bedelaar, in lompen gehuld, te vies om aan te pakken, zette zich zonder iets te vragen of te zeggen aan tafel en at en dronk naar hartenlust. De hovelingen waren verbaasd over deze onbeschaamdheid en zagen de koning aan, in de verwachting dat deze de bedelaar de deur zou wijzen. Zij zouden graag daarbij een handje geholpen hebben.

Alfonsus echter die van de zaak afwist en de komst van de bedelaar had geregeld, bleef kalm en zweeg. Toen de ongenode gast zijn honger en dorst gestild had, stond hij op en ging weg, zonder een woord van dank te spreken, ja, zonder zelfs voor de koning te buigen. Zoiets was nog nooit gebeurd! Hoe was het mogelijk dat toe te laten? Wat een onbeschoft mens! mompelden de hovelingen. Maar nu stond de koning op en sprak op ernstige toon: Zo onbeschaamd als die bedelaar doet u nu ook. Dag aan dag zet u zich aan tafel en gaat u weer aan het werk zonder God te danken. Van deze bedelaar mag u leren u hierover diep te schamen!

Ds. R. van de Kamp