Eén van de verhalen van Tijl Uylenspiegel vertelt over een kermis in een provinciestad. Op deze kermis was één van de vermakelijkheden de volgende: Tijl Uylenspiegel presenteerde zich als koorddanser. Hij had een lijn gespannen van het dak van het stadhuis naar de trans van de kerktoren daar tegenover. Zoals gebruikelijk in kleine steden, lag zowel de kerk als het stadhuis aan het marktplein. Hoog over dit plein heen liep dus een strak koord.
Maar voordat Tijl Uylenspiegel zijn kunsten ging vertonen, nam hij eerst plaats op het bordes van het gemeentehuis. En hij sprak tegen het samengestroomde publiek: ‘Mensen, geloven jullie dat ik over dit koord kan lopen?’ ‘Schiet maar op’, zo was de reactie, ‘laat maar zien. Dat geloven we’. ‘Maar’, zo sprak Tijl Uylenspiegel, ‘geloven jullie ook dat ik met een kruiwagen over dit koord kan lopen?’ ‘Natuurlijk geloven we dat! Laat maar zien’. ‘En als er nu een man in die kruiwagen zat, zou ik dan ook, samen met die man, heelhuids aan de overkant komen?’ ‘Natuurlijk’, zeiden de mensen, ‘we geloven dat je ook met een man in die kruiwagen veilig aan de overkant komt. Laat nu maar eens zien!’ ‘Wel’, sprak Tijl Uylenspiegel, ‘dat geloven jullie... maar wie gaat er nu in de kruiwagen zitten?’ U voelt natuurlijk de afloop wel. Toen Tijl Uylenspiegel dit vroeg, kwam er niemand. En daarom ging de voorstelling niet door.
Het verhaal maakt ons duidelijk dat er verschil is tussen geloven en geloven. Wij geloven van alles. Maar is ons geloven ook een vertrouwen? Een toevertrouwen aan? Er was niemand die zich wilde toevertrouwen aan Tijl Uylenspiegel. Maar God heeft ook een lijn gespannen over de afgrond. En wanneer wij in Zijn kruiswagen gaan zitten, dan zullen we veilig aan de overkant aankomen. Durft u het aan?
Ds. R. van de Kamp
