William had zich aangemeld voor het leger, want het enige wat hij dolgraag wilde was: marinier worden. William meldde zich dus aan en begon aan de loodzware mariniersopleiding. Hij was een jongen van wie de meeste mensen zouden zeggen dat hij een beetje vreemd was. Hij viel dan ook al snel buiten de groep en werd het mikpunt van spot, getreiter en vernedering. In de barak waar William sliep, werd hij constant gepest. Zijn medemariniers deden er echt alles aan om hem voor de gek te houden en hem voor schut te zetten. De sergeant wist dat dit gebeurde, maar deed niets om er een einde aan te maken.
Op een dag kwam één van de barakgenoten op het idee om nou eens echt een geweldig goede grap met William uit te halen. Het idee was om een granaat stiekem onklaar te maken en die ’s avonds in het midden van de barak te gooien. Het kon niet anders dan dat William in paniek uit het raam zou springen. Wat een grap! Dit zou pas leuk worden! Zo gezegd, zo gedaan. De geprepareerde granaat werd in het midden van de barak gegooid en iedereen begon -als heuse acteurs- hysterisch te gillen: “Help, een granaat! Hij staat op scherp! Ren voor je leven. Hij ontploft!!!”
Ze wachtten op het moment dat William zou springen. En William sprong ook. Maar niet uit het raam of de deur uit, maar hij sprong... bovenop de granaat. Hij vouwde zijn lichaam om de granaat en schreeuwde tegen de anderen: “Ren voor je leven! Maak dat je wegkomt!”
En toen werd het stil in de barak. Muisstil. De mariniers realiseerden zich dat degene die zij al die tijd vernederd en bespot hadden, degene was die zijn leven voor hen wilde geven. Het kan haast niet anders, of de jongen heeft dat geleerd van Hem die Zijn leven gaf voor spotters, vloekers en moordenaars.
Met dank aan ds. M. C. Schreur
Tja .... daar word je stil van !
