Bizar nieuws in De Volkskrant deze week: een academisch ziekenhuis in Cambridge heeft haar eigen ‘groene’ stroom opgewekt met het verbranden van de lichaampjes van 797 foetussen. Dit blijkt uit de documentaire ‘Ending Hospital Heartache’ van Amanda Holden. De docu onthulde verder dat in de afgelopen twee jaar zeker 15.500 foetussen met het gewone medische afval naar de vuilverbranding zijn gestuurd, vaak zonder toestemming van de ouders. Deze praktijken vonden plaats in 27 verschillende ziekenhuizen in Engeland.
Een 35-jarige moeder verklaarde tegenover documentairemaakster Holden dat ze, kort na haar miskraam in de dertiende week van haar zwangerschap, te horen kreeg dat de foetus 'met de rest van afval van die dag zou worden verbrand'. In sommige gevallen, zo meldt het bericht in De Volkskrant, zouden de artsen ouders hebben voorgehouden dat de foetussen zouden worden gecremeerd, terwijl ze eigenlijk bedoelden dat stoffelijke resten als biomassa in een verbrandingsoven zouden worden gegooid. Een dag later legt een Volkskrant-redacteur het nieuws voor aan bioloog Midas Dekkers. ‘Als ik directeur van een ziekenhuis zou zijn, zou ik er zorg voor dragen dat die foetussen met iets meer piëteit worden behandeld', zegt hij. En vanuit ‘wetenschappelijke hoek’ kan hij er nog dit over zeggen: ‘Dooie opa’s en oma’s fikken niet goed. Dat spul is gewoon geen goed brandhout, daar kun je je kacheltje niet mee opstoken. Een nog niet geboren baby daarentegen heeft bijzonder veel vet. En laat vet nu net erg goed branden.'
Cultuur zonder geloof
De Nederlandse historicus Johan Huizinga schreef, een paar jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog: ‘Cultuur moet metafysisch gericht zijn, of zij zal niet zijn.’ Kortom, zonder geloof - dus een perspectief dat boven de zintuiglijke waarneming uitstijgt - zinkt een volk weg in duisternis. Te vrezen valt dat Huizinga dichtbij de waarheid zit. Een cultuur die niet ‘metafysisch gericht’ is, graaft haar eigen graf.
Natuurlijk, ook als je niet gelooft in de Schepper kun je geloven in de beschermwaardigheid van het leven. Maar lastig is dat wel. Want waaraan ontleent zo’n ongeboren baby’tje eigenlijk dat recht op bescherming? Als wij er niet op zitten te wachten, mogen we dan ook niet zelf bepalen wat we ermee doen? Grenzen verschuiven. Aan de abortuspraktijk waren we al gewend, dat is niet shocking meer. Wel reageren mensen nu uiterst geschokt op het nieuws dat in Engeland foetussen als afval worden verbrand. Wel een beetje apart, die schrikreacties. Want is het eigenlijk niet schokkender dat veel van deze baby’tjes überhaupt om het leven zijn gebracht? Om met Moeder Theresa (foto) te spreken: ‘Als een moeder haar eigen kind kan doden, wat blijft er dan nog over?’
Wat blijft er nog over? De Schepper zelf. Ik wil er niet aan dat Hij machteloos toekijkt. En Psalm 8 sterkt mij in die overtuiging: ‘… met de stemmen van kinderen en zuigelingen bouwt U een macht op tegen uw vijanden om hun wraak en verzet te breken.’
Gaan we een begraafplaatsje openen? >> Neemt u mij niet kwalijk als ik het gevoel heb dat ik uit deze zin wat cynisme en of sarcasme proef, dus dan alvast excuus. Maar u vraag kan ik in het kort beantwoorden. Ja die gaan (sterker, is al) geopend! Sinds een klein half jaar is er op de gemeentelijke begraafplaats van Ede een foetusveld waar die MENSEN ter aarde worden gesteld die voorheen als ''afval'' werden beschouwd.
Bewust mensen met hoofdletter en ''afval'' , want er is een leven beëindigd / gestopt, al dan niet op natuurlijke wijze en dat verdient een waardig afscheid of plek die het leven verdient, net als zij die wel ter wereld kwamen.
