(...) Natuurlijk was ik helemaal verliefd en hou ik veel van mijn man. Maar in d...

Vroeger heb ik een jeugdvriend gehad vanaf mijn 13e tot 17e. Ik heb het in die tijd veel uitgemaakt, maar toch was het snel weer aan omdat ik hem toch niet kon vergeten. Wat we hadden kon gewoon niet overgaan. Wat ook meespeelde is dat mijn familie het tegenhield omdat ze hem niet bij mij vonden passen. Hij ging in die tijd ook “de wereld in” en achteraf kan ik hun bezorgdheid ook best begrijpen. Maar wat ik wel moeilijk vond is dat ze de liefde tussen ons tegen wilden. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en het weer stopgezet en kreeg al snel verkering met een andere jongen, waar ik nu 8 jaar mee getrouwd ben en we hebben een paar kinderen. Natuurlijk was ik helemaal verliefd en hou ik veel van mijn man. Maar in de afgelopen jaren is het nog wel eens gebeurd dat ik van mijn jeugdvriend droom en met name als ik hem gezien heb. Sinds enige tijd zijn we 'vrienden' van elkaar. Hij is ook getrouwd en heeft een paar kinderen. Ik voel dan gelukkig geen soort verliefdheid ofzo meer, want dan zou ik me helemaal schuldig voelen tegenover mijn man. Toch blijf ik een soort 'zwak' voor hem voelen en ik zou zo graag eens goed met hem willen praten, ook toen ik het zo abrupt had uitgemaakt en verder nooit gepraat heb over wat de reden nou precies was. Hij schreef toen aan mij: “Als je het uitmaakt, ga ik de hele verkeerde kant op”. En dat was ook zo en dat vond ik heel verdrietig. Dan dacht ik ook, je moest eens weten wat de reden is geweest waarom ik het uit moest maken. Ook wel omdat ik niet meer zo verliefd was en een keer wat anders wilde, maar buiten dat had hij gewoon wat en dat kon ik moeilijk los laten. Het lijkt nu echter dat ik niet met hem kan praten, het is te lang geleden. Ik voel wel dat wel elkaar nog graag mogen en het verwart mij omdat ik teveel aan hem denk en aan vroeger, terwijl ik getrouwd ben. Wat moet ik hiermee? Ik wil er gewoon niet meer aan denken of er een keer over praten, maar dat is ook makkelijker gezegd dan gedaan. We wonen niet vlak bij elkaar en gaan ook naar een andere kerk. Om hem nou nooit meer te zien is ook weer zo wat, omdat ik verder ook goed kan met zijn vrouw. Ik zal dit nooit gaan vertellen tegen hun of iemand anders. maar ik weet niet meer wat ik ermee moet. Het liefst wil ik dit deel gewoon uit mijn hoofd zetten en hem als een gewone vriend gaan zien zonder verdere herinneringen e.d. Misschien begrijpt u er iets van. Het is moeilijk om het precies onder woorden te brengen, maar ik weet gewoon niet meer hoe het nou komt dat dit weer bovenkomt, terwijl het zolang geleden is. En het verwart mij terwijl ik dit niet wil omdat ik getrouwd ben. Het voelt niet goed.

Beste mevrouw,

U schrijft een heel verhaal: bedankt voor het vertrouwen dat u hierin geeft! Nu is het dus ‘openbaar’! Alhoewel het natuurlijk anoniem blijft, want u hoeft hierdoor nog niet herkenbaar te zijn. Misschien luchtte het schrijven zelf al op? Als je een bal onder water wilt houden heb je kracht nodig, laat je hem vervolgens los dan spríngt ie omhoog! Zo gaat het bij u ook: ziet u uw jeugdvriend, dan komen er allerlei herinneringen en gevoelens boven. Dat is niet erg, maar het gaat om die krácht: hoever hebt u dit balletje ondergeduwd, hoever springt het nu op? En dan ook: wat dóét het met u, wat doet ù ermee?

Al schrijvende geeft u eigenlijk zelf al antwoorden. Lees maar: “het voelt niet goed” en “ik ben getrouwd... met andere woorden dus: stoppen, en wel: definitief! Dat is iets anders dan hem nooit meer zien of spreken! Maar u moet uw eigen gevoelens kritisch bekijken en vervolgens een (goede, definitieve) keuze maken.”

In het verleden hebt u steeds getwijfeld. Leest u uw verhaal maar eens terug: de verkering bestond uit een knipperlichtrelatie: aan-uit, aan-uit. Dat geeft aan, dat er twijfels waren, al vanaf het begin. Waardoor en bij wie doet er nu even niet zoveel toe. Op de een of andere manier ‘liep’ het niet. En nu -terugkijkend- lijkt dat misschien anders, kunt u verontschuldigingen aanvoeren... maar zoals u het beschrijft was u sámen niet erg gelukkig geworden!

Inmiddels bent ù getrouwd en is hij ook getrouwd. U hebt beiden een keus voor een ander gemaakt. U bent een andere relatie aangegaan waar u nu verantwoordelijkheid voor draagt. U houdt van uw man, u heeft kinderen... Zet dan een punt achter het verleden, achter het “dromen over”. Met een uitroepteken! Er nooit meer aan denken? Nee, dat zeg ik niet. Een jeugdliefde heeft altijd iets ‘liefs’, iets ontroerends... Oude liefde roest niet is een wáár spreekwoord. Weemoed, jong en onervaren... het kan héérlijk zijn om daar nog eens aan te denken! Het kan echter ook gevaarlijk zijn om terug te verlangen, te idealiseren, om het geluk van vandaag op het spel te zetten! Daarom nog eens: maak voor uzelf duidelijk een keuze! Liefde is niet iets wat er met je gebeurt, maar waar jezelf in volle verantwoordelijkheid voor kiest. Let wel: liefde is een werkwoord! En u hebt gekozen, al meer dan acht jaar geleden!

Hoe die punt zetten? Als praten niet lukt: schrijven. Of dit verhaal + antwoord opsturen, aangevuld met dat wat u hem altijd nog hebt willen zeggen. Bedenk ook eens: wat is de reden dat u geen gesprek durft aan te gaan? U kent zijn vrouw, kunt goed met haar overweg: met wat humor in het gesprek moet het toch aan te kaarten zijn, als u elkaar ontmoet? Wéét zij dat háár man ùw jeugdvriend was? Dan hoeft het toch niet een probleem te zijn om eens herinneringen op te halen aan “die goeie ouwe tijd”? Maar voordat u dat gaat doen, moet u voor uzelf helder hebben waar u staat. Als echtgenote en als moeder.

En dan mag ik dit toch ook nog wel zeggen: laat geen gevoelens toe, die uw huwelijk kapot kunnen maken! Zitten uw gevoelens -welke dan ook- ô diep dat hetgeen ik nu schrijf te gemakkelijk lijkt: praat erover! Met iemand die u vertrouwt. Met een deskundige (of schrijf nog eens naar Refoweb). Neem uzelf serieus. Neem uw huwelijk serieus. Neem ook zíjn huwelijk serieus! Híj heeft immers óók zíjn keuze-voor-het-leven een aantal jaren geleden gemaakt! Blijf niet in een kringetje ronddraaien, erover dromen... want wát hij ook heeft, uw mán heeft méér!

Betekent dit alles nu dat u ‘hem’ nóóit meer zou kunnen of mogen zien? Nee hoor, maar misschien is voorlopig “afstand nemen” niet verkeerd. Tot uw gevoelens weer tot rust zijn gekomen. Tot u zeker weet wat u wilt. Tot u ônder problemen “terug kunt kijken”. En ach, wanneer u relativeren kunt is het toch ook góéd om te zien hoe hij nu zijn leven-met-vrouw-en-kinderen “op de rit heeft”, nietwaar! 

Sterkte ermee!
Een hartelijke groet, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1500 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven