In mijn jeugdjaren wel eens gestolen

Onlangs kreeg ik erg spijt dat ik in mijn jeugdjaren wel eens iets heb gestolen bij winkels in de buurt (denk aan een paar snoepjes, een gummetje, o.i.d. (kleine dingen en ook niet vaak hoor). Het gaat wel niet om grote bedragen, maar ook het kleine snoepje dat eens gepakt is knaagde aan mijn geweten. Nu heb ik enkele mensen een briefje gestuurd waarin ik zei dat ik wel eens iets gestolen had bij hen en dat ik daar spijt van had en heb gevraagd of ze het me wilden vergeven. Bij de brief heb ik wat geld gedaan, wat een ruime vergoeding was voor het gestolene. Deze brief heb ik echter anoniem gestuurd. De eigenaren van de winkels weten dus niet wie ik ben. Is dit voldoende om de daad goed te maken? Voor de vergeving van deze zonden? Of moet ik persoonlijk contact op nemen met de mensen en zeggen dat ik de brief heb gestuurd en het me nu spijt? Vindt de Heere het voldoende als het anoniem gaat?

Het lijkt me moeilijk om een anonieme dief zijn daden te vergeven. Het mag als een zegen worden gezien, dat je daar spijt (of berouw?) van hebt. En dit ook daadwerkelijk in praktijk te brengen door hetgeen ontvreemd was te vergoeden. Maar blijkens de vraag die gesteld werd, ben je in je geweten niet gerustgesteld. Dat zou je wel graag willen, maar dat kost iets meer! Zelfverloochening. En dat is best moeilijk. Om er nu ook voor uit te komen wat je vroeger gedaan hebt. Het lijkt me dan ook wenselijk nog een briefje na te sturen, of persoonlijk contact op te nemen. Jakobus schrijft: “Belijdt elkaar de misdaden” (Jak. 5:16). En Jezus leert overduidelijk dat vergeving van zonden direct in verband staat met de vergeving van onze naaste (Mark 11:25,26). Denk ook aan de gelijkenis van Jezus over de onbarmhartige dienstknecht (Matt. 18:23-35).

En wat de laatste vraag betreft of de Heere het dan wel voldoende vindt? We moeten altijd maar vast houden, dat wij nooit een voldoende kunnen verdienen. Maar dat vergeving alleen geschiedt op grond van het offer van Jezus Christus.

Ds. W. C. Meeuse