Vraag
Als je wilt trouwen en je moet de eerste vier jaar zeker blijven werken om het financieel (voor het huis) te kunnen opbrengen, zou je dan anticonceptie mogen gebruiken? Periodieke onthouding lijkt me niets en ‘voor het zingen de kerk uit’, vind ik ook niet betrouwbaar. Nu ben ik aan de pil i.v.m. menstruatieklachten voorheen. Zou ik die als we zouden trouwen, mogen blijven slikken of is dat uit Bijbels oogpunt gezien niet goed?
Antwoord
a. In je vraag ligt -verborgen- iets van het verlangen naar het huwelijk en naar de grote gave van het huwelijk: de seksualiteit. Dat is goed! Want, zo heeft de Heere het geschapen, dat je als man en vrouw verlangt naar elkaar en het feest van de liefde mag beleven. Bedenk dan ook bij al deze dingen dat we het niet hebben over een 'platte zaak', maar over één van de vreugden van het huwelijk: de lichamelijke beleving van de liefde tussen man en vrouw, in een éénwording. Dat te weten geeft de openheid om te verlangen naar elkaar en om zo uit te zien naar het huwelijkse leven. En dat geeft des te meer iets teers aan dit onderwerp: seksualiteit binnen het huwelijk is een gave van God. Maar, juist over dat mooie tere bestaan tegelijk zoveel vragen. Zo ook jouw vraag.
b. We leven in een tijd waarin wat betreft het financiële en het materiële hoge eisen worden gesteld aan (met name) jonge mensen. Een 'modern jong echtpaar' heeft meestal een mooie woning met dito inrichting en het liefst twee auto's voor de deur. Gezien de prijzen van huizen, meubels en auto's zal er behoorlijk wat geld op de plank moeten komen. En het lijkt de gewoonste zaak van de wereld. Een oudere vrouw zei onlangs nog: “tegenwoordig beginnen de jongelui zoals wij ooit zijn geëindigd.” Mag ik het eens voor je neerleggen: hoe sta jij/jullie in dat spanningsveld van dat materiële en financiële? Welke 'eisen' hebben jullie je gesteld?
c. Nu zien we twee dingen: verlangen naar het huwelijk/naar elkaar en het verlangen naar het opbouwen van een goed leefbaar 'nestje'. Maar daar zit een knelpunt, een conflict. Hoe komt dat? Wel, we weten vanuit de Bijbel dat het huwelijk ook is ingesteld om je voort te planten. Seksualiteit is Bijbels gezien niet zomaar los te koppelen van het krijgen van kinderen. Dat je de gave van het huwelijksleven krijgt, staat niet los van de opgave om kinderen voort te brengen. Maar, eigenlijk kan dat niet 'zomaar', want om een hedendaags levenspatroon te bekostigen is een extra inkomen nodig voor de hypotheek. Wat nu?
d. De Heere heeft ons de gave van de seksualiteit gegeven, met daarbij de opgave om je voort te planten. Wel, dat klinkt wat 'plastisch'. Maar, dat komt in een ander licht te staan als je spreekt over de 'kinderzegen'. Eén van de mooiste belevingen in het (huwelijks)leven is het krijgen van kinderen. Dat is iets om naar te verlangen. Het is geen koude opdracht, het is een groot geschenk van de Heere als je kinderen mag krijgen.
e. Kun je dit dan niet uitstellen? Eén van de centrale problemen waar je voor staat, is de vraag: mag je voor je eigen belang bewust ingrijpen in de gang van de natuur zoals de Heere dat heeft geschapen? Ben je niet egoïstisch/materialistisch bezig als je een 'hypotheekpil' slikt? Leeft er nog in ons hart afhankelijkheid van de Heere en van Zijn voorzienigheid? Zo kom je steeds meer in de 'geestelijke lagen' van deze problematiek. Het is de vraag: Is de Heere het er mee eens, dat je omwille van je financiële/materiële staat Zijn gave wel geniet, maar Zijn opgave (voorlopig) laat liggen.
f. Daar kun je niet zo gemakkelijk een antwoord op vinden. Dat heeft ook alles te maken hoe belangrijk dat extra inkomen is. Gemakshalve stel ik het even scherp; is dat nodig om dat net haalbare, bescheiden tussenwoninkje te krijgen, of kun je dan die mooie twee-onder-één-kap bemachtigen, met die mooie vloeren er in en die leuke tweede auto en dat we nog op wintersport kunnen? Ergens daartussen zweeft jullie realiteit en dat valt niet mee om daar helderheid in te krijgen. Daar kom je op het punt: Hoe belangrijk staat het materiële aangeschreven in mij leven, tegenover het geestelijke?
g. Het is niet mijn bedoeling om je aan te praten dat je gelijk kinderen zou moeten kunnen krijgen, dat je als vrouw niet voor inkomen zou mogen zorgen, dat je alleen maar thuis zou mogen zitten. Nee, want daar heb je geen oplossing mee. Ik weet niet jullie situatie: hebben jullie een spaarpot of zijn jullie een 'studentenechtpaar'? Waar ben je mee opgevoed, en welk huwelijksbeeld heb je? Ga maar zo door. Het gaat er om dat je in al spanningsvelden en vragen leert om het eerlijk aan elkaar, jezelf en boven alles aan de Heere te vragen: Heere, wat wilt gij dat ik doen zal. Alleen bidden vind je een balans tussen het materiele en het geestelijke.
h. Wat betreft je menstruatieproblemen zou ik zeggen: bespreek dat rustig met de dokter. Pas er voor op dat je dat niet als een 'excuus gebruikt om toch gemakkelijk de pil te slikken.
i. Nog wat: je noemt in je brief als anticonceptiemiddelen, periodieke onthouding en “voor het zingen de kerk uit”. Bedenk goed dat in eerste instantie het de vraag is of je dat mag/kan gebruiken. Als je daar biddend uit bent gekomen, dan is de tweede vraag welke vorm je zou gebruiken en voor hoe lang. Dat zijn twee verschillende zaken. Dat brengt me bij nog een belangrijk punt.
j. Bedenk dat je -zeker ook als vrouw, een man kan dat anders beleven- ook te maken hebt met een psychische barriére. De Heere heeft ons zo geschapen, dat bij het huwelijksleven er ook iets gaat ontwaken van een kinderwens. Het is zo geschapen dat het natuurlijk is dat we verlangen naar kinderen, wanneer we als man en vrouw samen leven. Als je min of meer berekend hebt dat het vier jaar duurt voordat je de 'natuur z'n gang kan laten gaan', moet je niet vreemd opkijken als na zes maanden er iets diep inwendig vreselijk knaagt. Dat kan zijn je moederverlangens, maar dat kan ook zijn je geweten. Vergeet dat niet. Het kan zijn dat je een beslissing hebt genomen, waarvan je later zegt: had ik dat maar nooit gedaan. Dus, zet de zaken niet teveel op scherp, het kan heel anders gaan. En dan? Vier jaar doortobben, zodat je vervolgens zo'n overspannen verwachting hebt na vier jaar, dat ook dat vele negatieve gevolgen zou kunnen hebben. Nee, pas er mee op, om zo te redeneren. Ik weet wel: een man beleeft dat soms anders dan een vrouw. Maar, bedenk dat je te maken hebt met een 'onberekenbare factor'. Laat het niet zo ver komen dat de berekening klopt, maar dat je hart er onder breekt. Dat heeft ook z'n invloed op je relatie, zeker als zou blijken dat je het op een verschillende manier beleeft.
k. Zo, dat valt misschien niet zo mee, dat je staat in een probleem met zoveel schakeringen. Dit zijn ze in het kort: 1. verlangen naar de gave van de seksualiteit; 2. weten dat het leven tussen man en vrouw een gave Gods is; 3. materiële verlangens/verleidingen; 4. ontvangen van de kinderzegen als gave van God; 5. roeping om hier geestelijk een antwoord te vinden; 6. rekening houden met eigen onvoorspelbare reacties.
Er is maar één weg: het gebed. De Bijbel geeft geen klip en klaar antwoord. Gehuwden leven in het spanningsveld van de roeping tot voortplanting enerzijds, anderzijds om met verstand bij elkaar te wonen. Je moet ook verstandig zijn: er staat nergens in de Bijbel dat je zoveel mogelijk kinderen moet krijgen, al gaat het ten koste van het lichamelijk en psychisch welzijn van met name de vrouw. De grootste gezinnen waren meestal gezinnen vanuit één man en meerdere vrouwen. Dus, ook na meerdere jaren van huwelijk heb je te maken met deze vragen. Maar voor nu moet je een antwoord vinden in het gebed. Heel simpel: eerst samen bidden, dan samen trouwen en dan samen vrijen. Niet andersom.
Ik bid je wijsheid toe. Vriendelijke groeten, en Gods zegen.
Ds. A. Goedvree, Arnemuiden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
