Na zwangerschap van 40 weken overleed mijn kindje

Na een zwangerschap van 40 weken overleed mijn kindje vlak voor de bevalling. De omgeving zegt dat ik het een plekje moet geven, maar hoe doe ik dat? En waar is mijn kind nu? Ik ben van mezelf geen prater en iedereen denkt dat het goed gaat nu, maar ik voel me zo vreselijk hopeloos. En ik doe er alles aan om er maar niet aan te hoeven denken, maar ik geloof niet dat dit de oplossing is.

Lieve mevrouw,

Eigenlijk maakt u een rouwproces mee. En daarmee is een mens niet klaar van de ene op de andere dag. Integendeel, dat heeft tijd nodig. En dit duurt voor de een langer dan voor de ander. Dat heeft te maken met karakter en omstandigheden. Maar duurt dit te lang dat hebt u professionele hulp nodig via uw huisarts. Eigenlijk is mijn benadering heel praktisch. Maar als predikant kan en wil ik het hierbij niet laten. Vanuit de Bijbel valt er meer te zeggen.

Om te beginnen moet u het niet vreemd vinden dat u reageert zoals u reageert. En als mensen zeggen dat u het een plekje moet geven, dan bedoelen ze het ongetwijfeld goed, maar ergens hebben ze ook weer makkelijk praten. Feit is dat u het geen plekje kùnt geven, omdat u daar scheppingsmatig niet op bent aangelegd. Gedurende de gehele tijd van uw zwangerschap bent u met uw kindje vergroeit en was u in blijde verwachting van de geboorte van uw kind. Zo gezien, kunt u het onmogelijk een plek geven dat uw kindje vlak voor de bevalling overleed.
Bovendien zijn er dan wellicht nog de vragen waarom God dit niet verhoed heeft. Daarnaast is er dan ook nog de vraag waar uw kind nu is. Deze zaken liggen zo gevoelig en zijn zo emotioneel dat u hier nooit in eigen kracht mee kunt omgaan. In ieder geval moet er niet over inzitten dat u dit zo maar niet een plekje kunt geven. Laat de mensen wat dit betreft maar praten. Als u er over heen zou gaan leven, dan zou het u later toch op een of andere manier opbreken.

Zie uw gemoedstoestand en emoties openhartig onder ogen, maar doe dit wél voor het aangezicht van God. En Hij heelt gebrokenen van hart op Zijn geheel eigen wijze. En Hij kan dit doen omdat Hij op een unieke wijze weet waar het over gaat. Hij gaf Zijn eigen kind over in de dood om ons te kunnen redden van deze dood. Dit geldt dan in de eerste plaats uw kind. De Dordtse Leerregels I, 17 belijden hier troostvol: “Omdat wij van de wil van God uit Zijn Woord moeten oordelen, dat getuigt, dat de kinderen van de gelovigen heilig zijn, niet van nature, maar uit kracht van het genadeverbond, waarin zij met hun ouders begrepen zijn, zo moeten de godzalige ouders niet twijfelen aan de verkiezing en zaligheid van hun kinderen, die God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt”.

Daarmee wordt beleden dat onze God niet onberekenbaar willekeurig handelt, maar heel wezenlijk wil dat alle mensen zalig worden (1 Tim. 2:4). Vanzelfsprekend is dit geen automatisme, dat de God van het verbond wil dat u in verbondenheid met Hem leeft en ook dit verdriet béleeft. Maar dit betekent wél dat Hij u dan gaat dragen juist dan als de pijn en het verdriet voor u ondragelijk worden. Om dan ook een beetje te gaan verstaan dat degenen die God liefhebben alle dingen meewerken ten goede, namelijk degenen die naar Zijn voornemen geroepen zijn (Rom. 8:28). Dit laatste kan allerlei vragen oproepen, maar het betekent in ieder geval dat God niet wil dat u zich in u zelf opsluit of voor anderen afsluit, maar dat u uw hart uitstort voor de God van het verbond, die ook u liet dopen in Zijn driemaal heilige Naam. Dan bent u voor Zijn rekening. En laat Hem dan maar afrekenen met gevoelens die u soms te sterk worden en met mensen die zo gemakkelijk kunnen praten en het u juist daarom zo moeilijk maken.

U voelt zich soms zo vreselijk hopeloos. Alleszins begrijpelijk! Maar juist dan mag u leren hopen op God en onze Heere Jezus Christus die onze Hoop is (1 Tim. 1:1). Probeer maar eens zachtjes te gaan zingen: “O mijn ziel, wat buigt g’ u neder? Waartoe zijt g’ in mij ontrust? Voed het oud vertrouwen weder; Zoek in ’s Hoogsten lof uw lust...” (Psalm 42 : 3, berijmd).

Wat zal het zijn als u samen met uw kindje straks God zou groot mogen maken in de toekomst van onze Heere Jezus Christus, waar God alle tranen van de ogen zal afwissen. Laat God dan genadig zin aan uw leven geven, en u zult zien dat er dan niets zinloos is in dit leven,  en u krijgt er weer zin in om verder te gaan. Maar dan met God, Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven, hoe zal Hij ons ook met Hem niet alle dingen schenken? (Rom. 8:32).”

Van harte deze sterkte toegebeden,
Ds.  C. A. van der Sluijs

NB. Heel graag wil ik een praktische tip toevoegen aan het antwoord van ds. C. A. van der Sluijs op de vraag "Na een zwangerschap van 40 weken overleed mijn kindje vlak voor de bevalling." Ik zou de vraagstellende mevrouw aan willen raden om eens contact op te nemen met de VBOK via de hulplijn (0900-2021088)! Die mensen zijn echt gespecialiseerd, ook in zulke verdrietige gevallen, en het kan echt opluchten om er eens over te praten en hulp te krijgen met de verwerking! Heel veel sterkte toegewenst en ik hoop dat u wat aan het antwoord van de dominee en misschien ook aan mijn toevoeging mag hebben! Afzender, een lezer.

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven