Vraag
De laatste tijd merk ik dat één van onze ouderlingen die leesdienst heeft, mij helemaal niet aanspreekt. Ik bedoel, wat hij voorleest vind ik niet gepast, of anders gezegd, niet vertroostend en niet stichtend. Ik zou het hem wel willen vertellen, maar dat lijkt mij erg hard aankomen. Het lijkt dan alsof ik zeg dat hij het niet goed doet. Dat zou onze relatie kunnen schaden. Hij vernedert de mens zoveel, maar er komt bijna nooit dat verheerlijkende stuk, die dankbaarheid, naar voren.
Bij de andere ouderling hoor ik echt dat hij met de onbekeerden te doen heeft. Hij nodigt ze dan ook echt uit. En ik hoor in zijn stem lof, eerbied, uitnodiging, de grootheid van God, de liefde, het denken aan de onbekeerden. Maar bij de eerstgenoemde lijkt het zo kil en koud. Geen gevoel, alleen woorden. Alsof hij het 'voorleest' en niet inleeft. Alsof alleen die vinger op ons staat gericht. Ik ben er zelf ook schuldig aan. Als ik de eerstgenoemde hoor spreken, dan verhard ik als het ware. Terwijl ik bij de andere ouderling eigenlijk instem met wat hij zegt en leest. Hoe kan ik dat de eerste ouderling duidelijk maken? Ook gebruikt hij moeilijke preken die vooral voor de jeugd onbegrijpelijk zijn.
Antwoord
Beste vraagstel(ler)ster,
Het is niet gemakkelijk hierop te antwoorden. Omdat de gevoelens subjectief zijn. Maar ik kan ze mij wel voorstellen. De meest aangewezen weg lijkt me het gesprek met de betrokken ouderling aan te gaan. Wellicht is het verstandig dat het eerst met je ouders wordt doorgesproken. En als dat zij dat overnemen, dit ook door hen te sprake wordt gebracht bij deze ouderling. Mochten deze gesprekken geen resultaat opleveren, kan een gesprek met de consulent wellicht verbetering geven. Bij dit alles dienen we niet te vergeten, dat de Heere op het gebed wonderen kan doen. Laat dat nooit na.
Hartelijk gegroet,
Ds H. Paul.
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
