(...) Ik heb God hierom al een tijd geleden om vergeving gevraagd omdat ik er la...

Deze vraag wil ik graag stellen aan ds. W. Pieters. Ik denk dat het enkele weken geleden is dat u preekte over het belijden van je zonde voor God en de mensen. U haalde toen het voorbeeld aan van iemand die 10 cent had gestolen en de auto van z'n buren had beschadigd. Hij raakte me heel diep, omdat ik het herkende van dat geld. Ik heb God hierom al een tijd geleden om vergeving gevraagd omdat ik er last van kreeg. Moet ik dan nu toch naar mijn moeder gaan om dit alsnog aan haar te belijden, ook al weet je dan dat het (omdat ik haar heel goed ken) als een lopend vuurtje door de familie zal gaan, wie en wat ik wel niet ben! Ook omdat onze verhouding met elkaar niet echt optimaal is! God weet ervan, maar wat moet ik toch verder?

Zonden die we tegen onze naasten hebben begaan, maar waarvan zij niet weten, hoeven we hen ook niet te belijden. Zonden waarmee we onze naasten hebben tekortgedaan, zonder dat ze het weten, moeten we vergoeden; het leed, de schade herstellen. Wanneer we in onze gedachten onze naaste hebben beledigd, belasterd, maar het is niet over onze lippen gekomen, dan hoeven we deze zonde niet aan hen te belijden, alleen aan God. Hebben we ze openbaar beledigd of belasterd, dan moeten we dat in het openbaar goed maken, herroepen.

Wanneer we van onze ouders iets hebben gestolen, in onze kinderjaren misschien, dan moeten we het, met de gewilligheid van Zacheüs, vierdubbel wedergeven. Maar of het dus ook allemaal opgebiecht, beleden moet worden, weet ik niet. Ik denk van niet. Natuurlijk moest het kunnen. Maar als de verhouding al niet optimaal is, dan loop je tegen een verscheidenheid van aspecten aan, waarmee je in de knoop komt, omdat ze met elkaar botsen.

In het geval van de vraagsteller zou ik denken: zie dat eerst die verhouding tot je moeder in orde komt, en wanneer de situatie rijp is, vertel dan wat er is gebeurd. Maar herstel nù reeds wat je hebt misdaan.

Ds. W. Pieters