Hoe kun je weten, en wat zijn de kenmerken, van iemand die God naar Zijn rechtva...

Hoe kun je weten, en wat zijn de kenmerken, van iemand die God naar Zijn rechtvaardig oordeel in hun boosheid en hardigheid laat? (Dl. hfst 1. paragraaf 6). Hoe kan ik weten of dit ook op mij van toepassing is? Vaak ben ik bang dat dit namelijk voor mij geldt, omdat mijn hart zo hard is en ik niet weet hoe het ooit verbroken kan worden. Misschien weet u hier een antwoord op?

Je vraagt getuigt van ernstig bezig zijn met de dingen van Gods Woord. Daar ben ik blij om. Ook wil ik mijn waardering uitspreken over je bezig zijn met onze belijdenisgeschriften. Want niet voor niets draag je 1-6 van de Dordtse Leerregels aan. Blijkbaar ben je daarin aan het lezen of studeren geweest. Alleen denk ik dat je te vroeg gestopt ben met het bestuderen van dit leerboek. Want in het antwoord op je vraag, zou ik ook graag artikel 1-16 betrekken. Ik geef dat artikel hier weer:

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, de vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, de roem in God door Christus, in zich nog niet krachtig gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelf onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar de tijd van overvloediger genade vurig verlangen, en die met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten...
 
Het gaat in 1-16 om mensen zoals jij, die bij het horen over de verkiezing (en vooral over de verwerping) bij zichzelf concluderen, dat zij wel tot de verworpenen zullen behoren. Zij kennen -bij ervaring- noch zo weinig van de vrede van het geweten, de kinderlijke gehoorzaamheid en het roemen in God vanwege het werk van Christus. Nu maken ze zich ernstig zorgen over hun verkiezing. Heel pastoraal roepen de Dordtse Leerregels zulke tobbers op om vooral niet te wanhopen en zichzelf onder de verworpenen te rekenen. Integendeel, laten ze -zo zegt dit belijdenisgeschrift- voortgaan met het waarnemen van de middelen tot de zaligheid en uitzien naar de tijd van overvloediger zegen, met eerbied en ootmoed. Deze woorden zijn van grote betekenis. Ze leren ons dat we niet te gauw aan de hand van bepaalde criteria moeten besluiten tot onze verwerping. Beter gezegd: we mogen nooit besluiten tot onze verwerping. Want er is niemand die in Gods raad heeft gezien.

Het slot van artikel 16 spreekt over de ongelovigen en waarschuwt hen. "Maar deze leer is met recht schrikkelijk voor degenen, die God en Christus de Zaligmaker niet achtende, zichzelf aan de zorgvuldigheden der wereld en aan de wellusten van het vlees geheel hebben overgegeven, zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren."

Zelfs in dit slot van artikel 16 wordt geen profielschets gegeven van de verworpenen. Dat blijkt wel uit het laatste zinnetje: "zolang zij zich niet met ernst tot God bekeren." Ook tot openbare goddelozen komt nog de opdracht en de oproep tot bekering. Want God heeft geen lust in de dood van een zondaar (Ezechiël 33: 11).
 
Je stelt een vraag naar de kenmerken van de verworpenen. Via mijn computer heb ik gezocht naar het woord "kenmerk(en)", "merkteken(en)" en “bewijs/bewijzen” in de Dordtse Leerregels. Het viel me op dat deze woorden nauwelijks in dit belijdenisgeschrift voorkomen. Nergens wordt gesproken over de kenmerken van de verworpenen. Behalve de aangehaalde woorden uit 1-16 lezen we nog in 5-5a over de merktekenen, maar dan gaat het over de ware gelovigen. Ik heb nergens iets gevonden over tekenen of bewijzen waaruit je zou kunnen concluderen dat je verworpen zou zijn!

Ik denk dat dit bewust gebeurd is. Gods kinderen mogen uit de tekenen besluiten tot hun verkiezing, maar dat betekent niet dat andere mensen uit het ontbreken van die tekenen zouden moeten besluiten tot hun verwerping! Zolang we in het heden van Gods genade zijn, komt de oproep tot bekering -welmenend en onvoorwaardelijk- tot ons allen. Weliswaar zijn er in de Bijbel mensen, van wie wij moeten vrezen dat ze niet tot de verkorenen behoren. Saul en Achab waren zulke mensen. Wie echter hun levensloop beziet, wordt telkens weer getroffen door de welmenendheid van Gods genadeaanbod ook aan hen. De goddeloze Achab krijgt zelfs na zijn moord op Naboth nog respijt, ook al is zijn vernedering slechts uitwendig (zie 1 Koningin 21).
 
Duidelijke merktekenen van verwerping, noemt het belijdenisgeschrift -en vooral de Bijbel- niet! Toch worden soms juist degenen die ernstig met de dingen van de Heere bezig zijn, geplaagd met aanvechtingen, zoals jijzelf noemt. De hardheid van ons hart, de onbuigzaamheid van ons leven, onze traagheid in de dingen van God. Deze zaken kunnen ons benauwen en beangstigen. En dan kan inderdaad de vrees bij ons opkomen, dat er misschien wel geen mogelijkheid van behoud meer zal zijn voor ons. Zou het echter niet de duivel zijn, die ons dat wijs probeert te maken, wellicht met Gods woord in de hand (dat hij dan verkeerd uitlegt)? Wat te doen met deze geweldige aanvechting en de hardheid van ons hart? Laten we met al onze nood tot de HEERE vluchten, en ons aan Zijn voeten leggen, totdat Hij ons genadig zij. Dat is de beste weg. En dat is ook de weg die de Dordtse leerregels in artikel 1.16 aanwijzen.

Ik hoop dat je met dit antwoord wat kunt!

Ds. A. J. van den Herik, Hoevelaken

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.J. van den Herik

• Geboortedatum:
  20-01-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Moerkapelle
• Status:
  Inactief

13 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven