Staan bij het zingen

In onze kerken hebben ze graag dat de mannen staan bij het bidden omdat het een eerbiedige houding is. Waarom moeten alleen de mannen dat dan doen en waarom staan we dan ook niet tijdens het zingen dat is toch ook voor God? Als we bijvoorbeeld het Wilhelmus zingen staan we wel. Weet iemand hier een antwoord op?

Interessante vraag, waarvan in ieder geval je leven niet afhangt. En ook niet dat van de gemeente. Het probleem is echter dat deze bijzaken in vele gevallen tot hoofdzaken zijn verheven. Wat is het geval? Mannen staan dan bij het bidden en vrouwen doen dit niet, omdat de man het hoofd van de vrouw is. En als dit ergens moet blijken dan in de kerk! Staand bidden is dan zo ongeveer de meest eerbiedige houding die men tijdens het gebed kan aannemen. Een joodse wijze van bidden. Deze optie leek in de reformatorische kerken van weleer, en van nog wel, de beste in tegenstelling tot de geknielde houding, die in de roomse kerk als de meest eerbiedige houding voorkwam en nog voorkomt. Maar het leek na de Reformatie verstandiger om de meest eerbiedige houding voor het gebed te ontlenen aan een wettisch (joods) leefklimaat dan aan het roomse kerkelijke leef- en denkklimaat.

Ondertussen blijken er dan ook weer culturele verschillen te zijn in de landen waar de Reformatie vaste voet kreeg. In Schotland staan mannen én vrouwen tijdens het gebed in de meest behoudende kerken van gereformeerde signatuur. Zoals ik dit zelf meemaakte in de Free Presbyterian Church of Scotland te Inverness en te Lochcarron.

In ons land wordt in vele gemeenten van reformatorische huize de laatste psalm staande gezongen. Wellicht zou dit ook de beste houding zijn voor het gemeentegezang tijdens de gehele dienst. Alleen al omdat dit de beste lichamelijke houding is. Ik heb nog nooit een koor zittend zien zingen.

Waarom zingen we wél staande het Wilhelmus? Misschien heel eenvoudig omdat we dan toch al staan na het ontvangen van de zegen. Maar je merkt, oplettende vraagsteller, dat het allemaal heel betrekkelijk is. Ik zou er in ieder geval geen heibel over maken of er een kerkscheuring aan wagen. Er zijn belangijker zaken! Die alles te maken hebben met je hart en ô met heel je leven voor God, tijdens de kerkdienst én daarbuiten. Zullen we straks in aanbidding neerknielen voor het Lam, dat ons kocht met Zijn bloed?! En wel omdat we hier hebben doorleefd: "Wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel in het huis dat Gij  U hebt gesticht...." terwijl we in Gods Huis zaten of stonden tijdens het gebed.
 
Met een vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs