Hoe is het mogelijk dat een mens die verloren gaat een straf krijgt waar nooit m...

Zoals we in Gods woord kunnen lezen zijn er maar twee wegen: hemel of hel. Ik ben me bewust dat ons verstand niet kan bevatten wat het eeuwige betreft. Het gaat mij over de eeuwige straf. Hoe is het mogelijk dat een mens die verloren gaat een straf krijgt waar nooit meer een einde aan komt? Een mens die negentig jaren zondigt, verloren gaat door eigen schuld, krijgt een ondraaglijke straf die nooit meer stopt. Dit gaat toch in tegen elk redelijk denken? Deze vraag drukt op me en heeft een ernstige uitwerking op mijn geloofsleven. Het maakt me (soms) ongelooflijk ongelovig. Na de dood is er geen “tijd” meer. Verwarren wij misschien de term “eeuwig” met “eeuwig durend” in “durend” zit de factor “tijd” namelijk wel ingesloten.

Om maar direct met de deur in huis te vallen: heeft de Heere een straf opgelegd nadat we zondigden of voordat we zondigden? Als het eerste het geval is geweest, dan zouden we kunnen zeggen: ik wist niet wat mij te wachten stond. Maar de Heere heeft van tevoren gezegd, dat als we zouden zondigen we de (eeuwige) dood zouden sterven. Eeuwig van Hem verlaten zouden zijn. En dat geldt nog steeds. Als we verder leven, al is het negentig jaar, dan heeft de Heere negentig jaar gezegd: jou wacht de eeuwige dood, de eeuwige straf. Je weet dat en toch ga je door. Dus moeten we de schuld niet bij de Heere zoeken en Hem verwijten dat het niet redelijk is. Maar we moeten de oorzaak bij onszelf leggen, dat ondanks alle waarschuwingen, we gewoon verder gaan. Dat we de Heere maar laten roepen, misschien wel negentig jaar lang. En nu kunnen we een mogelijk zoeken, dat eeuwig misschien toch wel wat anders zou kunnen betekenen. Maar dat is zand in eigen ogen strooien.
 
Ik was eens bij een man die ernstig ziek was en hem het ook voor hield dat er een eeuwigheid wacht en waar de weg heen was. Zijn antwoord was: ach, de eeuwigheid zal toch ook wel een keer ophouden, ik maak me daar geen zorgen over. En de volgende morgen was het eeuwigheid voor hem geworden. En dan maar hopen dat het eens zal ophouden.
 
Maar de Heere zegt, daar zal geen einde aan komen. En nu zoeken wij met ons kromme verstand wegen waardoor het misschien wel anders zal zijn, dat die eeuwige straf wel mee zal vallen of ook wel eens zal ophouden. En wat denk je dat het dan daarna zal zijn? Is de eeuwige straf dan een soort vagevuur waar je een poosje ingaat en dan ga je als nog de hemel in? Christus zegt het in de gelijkenis van de arme Lazarus, dat het ONmogelijk is van daar naar de hemel te komen.
 
Maar waarom zoeken doen we dat dan toch naar een andere mogelijkheid of invulling? Als we eens eerlijk zijn naar onszelf toe, dan is dat opdat we dan verdere ons eigen leventje kunnen leven en ons geen zorgen hoeven te maken. Daarom zegt de Heere niet: stel het maar uit, ga maar verder, het zal wel meevallen. Nee, zegt Hij, heden zo gij Mijn Stem hoort, verhardt u niet, maar laat u leiden. En willen we dat nu? Is dat onze nood al geworden, dat wij dwaalwegen bewandelen , maar dat de Heere ons nu op de enige en eeuwige weg ten leven wil zetten. Dan wordt mijn uitgangspunt een andere als dat jij nu aangeeft. O, vraag dan maar niet wat betekent eeuwig nu, maar Heere mag ik U toebehoren. Heere ik heb de eeuwige straf verdiend, maar U wilt toch het eeuwige leven uit genade schenken!!
 
Ds. N. P. J. Kleiberg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. N.P.J. Kleiberg

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven