Een vriend heeft een broertje verloren

Een vriend van mij heeft dertien jaar geleden een broertje verloren. Hijzelf was één jaar ouder. Het broertje was vier en hij was vijf. Hij heeft gezien hoe het broertje is overleden en heeft dat nooit verwerkt. Nu komt hij in de problemen, is heel depressief. Maar hij heeft wel een masker op van gemaakte vrolijkheid. Alleen tegen mij praat hij er steeds over. Hij praat nu wel met een hulpverlener, maar komt ook nog steeds bij mij. Ik weet ondertussen niet meer hoe ik er op moet reageren. Ik sta met mijn mond vol tanden.

Beste vragensteller of -stelster,
 
Je schrijft over een vriend van je die zijn broertje heeft verloren dertien jaar geleden. Inmiddels heeft jouw vriend depressieve klachten en je koppelt dat aan dit feit. Wat je beschrijft over het vrolijke masker en de daaronder liggende depressie, herken ik vanuit mijn praktijk. Juist omdat het zolang is geleden, is er over het algemeen bij mensen weinig aandacht en geduld meer voor verdriet van dertien jaar geleden! Mensen zijn geneigd om hun aandacht te schenken aan nieuwe dingen die op hun pad komen, wellicht herken je dit zelf ook. Een ‘oplossing’ is dan net te doen alsof jij er zelf ook geen last meer van hebt, vandaar het masker. Daarom ben ik blij dat jij wel aandacht en begrip kunt opbrengen om naar dit verdriet te luisteren. Blijkbaar heeft jouw vriend veel vertrouwen in je en ben je voor hem een soort hulpbron. Naast jou heeft hij hulp gezocht en dat is goed, want je bent een vriend(in) en geen therapeut!

Je schrijft dat je vriend, ondanks de therapie, ook nog steeds de behoefte heeft om er met jou over te praten. Dat kan ik me goed voorstellen, juist met vrienden bespreek je dingen anders dan met anderen, hoe vertrouwelijk hulpverlenende gesprekken ook zijn, het blijft een buitenstaander die jou en je verhaal maar ten dele kent. Jouw vraag ligt in het verlengde; je weet niet goed meer hoe je moet reageren. Blijkbaar heb je alles  al "uit de kast gehaald" en weet je niet wat je nog kunt zeggen om te helpen. Maar, is dat nodig dan? Misschien verrassend, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat jouw vriend daarom bij jou komt! Mogelijk is zijn behoefte om gewoon te vertellen, zonder dat hij een antwoord of oplossing wil horen. Ga jezelf maar na, waar heb je het meest behoefte aan: dat er iemand luistert of  met (goedbedoelde) oplossingen komt, die je meestal zelf ook al hebt bedacht... Het vertellen is een vorm van verwerking en de kunst  is vooral om te luisteren, ook als het verhaal al voor de zoveelste keer verteld wordt.

Toch vind ik het lastig om dit voor iemand anders in te vullen en wil ik je vooral aanraden om aan je vriend te vragen waar zijn behoefte ligt. Je kunt hem vragen wat hij van jou verwacht en hem vertellen dat je het zo lastig vindt om de goede woorden te vinden, inmiddels.

En wat jezelf betreft, als jouw grens bereikt is, als je vindt dat je vriend teveel van je vraagt, is het goed om dit aan te geven en je af te schermen. Wanneer je dit doet, mag je jouw belang en dat van je vriend mee laten wegen. Het is goed om eigen grenzen te voelen, te herkennen en aan te geven aan anderen maar  wel in het belang van die ander, dus zonder die ander schade te doen.
 
Ik hoop dat ik je vraag zo beantwoord heb en ik wens je veel vriendschap toe!
 
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven