(...) Nu het rond lijdenstijd is, merk ik bij mijzelf dat ik erg ontroerd ben al...

Al een paar dagen loop ik met een vraag. Nu het rond lijdenstijd is, merk ik bij mijzelf dat ik erg ontroerd ben als ik het lijdensevangelie zelf lees, of moet voorlezen, bijvoorbeeld een vers in de klas. Nu vroeg mijn mentrix aan mij, en nog een leerkracht, of ik in zón geval wil zeggen wat er in mij omgaat. Maar moet ik nu als we weer zo'n vers lezen, zeggen van: “ik probeer het vers te lezen, maar wat er staat ontroerd mij heel erg?” Maar mijn emoties kan ik niet goed uiten, en opeens houd ik het dan niet meer, en 'knalt’ het eruit. Dit is dan voor velen onverwachts. Nu wil ik het best wel tegen anderen zeggen als mij iets raakt ofzo, maar deze dingen liggen mij erg gevoelig. Hoe kan ik er goed mee omgaan?

Beste vragensteller,
 
Dat dit soort dingen heel gevoelig liggen, is gewoon. Kijk daar dus niet vreemd van op. Dat je er liever niet mee te koop loopt, is ook heel begrijpelijk. Het kan al veel meer ontspannen als je deze dingen accepteert. Verder zou je tegen je mentrix kunnen zeggen dat je liever niet in deze periode een vers hardop leest. Als je het toch wilt, is dat natuurlijk ook goed. Leg in zo'n geval de klas rustig uit wat het met je doet. Zet het eventueel eerst op papier, maar je hoeft je niet te schamen voor dit soort dingen. En maak er ook een voortdurende gebedszaak van. Want ontroering is mooi, maar vraag ook om waarachtige bekering. Wat voor ontroering is het? Herken je je in de vrouwen rond Jeruzalem, waar Jezus tegen zei: "Weent niet over Mij, maar over uzelf"?

Tenslotte: Mooi dat je die vraag stelt via dit medium, maar als je iemand kent waar je heel vertrouwelijk mee kunt praten, verdient dat de voorkeur, want dan kun je ook gevoelens in zo'n gesprek verwoorden en laten zien. Sterkte in alle dingen. Ik hoop dat je hier wat mee geholpen bent.

Groetjes, J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

---

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven