Wanhopig God zoeken

Ongeveer een jaar geleden kwam ik erachter dat ik God niet kon ontmoeten zoals ik was. Ik werd heel bang en ging Hem zoeken door veel Bijbel te lezen en te bidden. Ik voelde me soms helemaal wanhopig. Er zat ook een psychisch stukje in, het beheerste mij helemaal. Soms mocht ik echt geloven dat ik God zou vinden, dat Hij mij zou vinden. Maar nu een jaar later is dat gevoel van die ellende wat weggezakt, de angst en de wanhoop ervaar ik niet meer. Ik voel me vooral leeg, koud, gevoelloos, moedeloos en verdrietig. Ik ben zo bang dat God mij aan mijzelf overlaat en ik weer verder zal gaan op de gewone voet. Vraag Hem dagelijks of Hij mij wil vasthouden. 

Waar een stuk van het probleem zit is dat ik niet zie en besef dat ik zondig ben voor God. Ik zie niet hoe rechtvaardig, heilig, goed en barmhartig God is en ook niet hoe slecht ik ben. Verstandelijk weet ik dit wel, ook dat als ik niet in Jezus geloof ik heel zondig ben, maar ik ervaar dit zelf niet. Ik voel me vaak meer een rijke jongeling, een farizeeër. Ik ben zo blind voor alles. Ik vraag wel of God me dit wil laten zien door Zijn Heilige Geest, maar dit gebeurt niet, het lijkt of ik juist alleen maar harder word. 

Mensen zeggen dat je als die tollenaar naar Jezus moet gaan en zeggen: wees mij de zondaar genadig. Maar ik voel me juist schijnheilig als ik dat bid, want ik voel me niet een zondaar. Hoe kom ik nu tot Jezus? Hoe ga ik mijn zonden zien? Hoe verandert mijn harde hart in een zacht hart? Ik voel in mijn hart dat ik de Heere Jezus niet echt vertrouw, Hem niet liefheb, misschien Hem zelfs niet echt nodig heb, soms ook boos voel omdat ik weet dat Hij alles kan geven en ik het toch niet heb, Hem eigenlijk verdacht maak. Dat maakt me dan weer moedeloos. Ik probeer het te veranderen, maar het lukt niet. Hoe leer ik Jezus juist vertrouwen en liefhebben? 

Daarnaast voelt het gebed als één grote worsteling. Alsof ik een berg moet beklimmen elke keer opnieuw. Er staan rijke beloftes in de Bijbel voor het gebed, zoals: doe je mond wijd open en Ik zal hem vervullen. Maar tijdens het bidden denk ik steeds: geloof je dat wel dat God je hoort? Dat Hij je wil geven wat je nodig hebt? Vaak twijfel ik daar juist aan, dat maakt me moedeloos. En ik vraag aan mezelf: bid je wel oprecht? Wel nederig? Besef je wel tot Wie je nadert? Voel je je nood wel? Nee denk ik dan, ik ben als die mensen die tot God naderen met de lippen, maar het hart houd zich ver van Hem.  Ik vertel al die dingen ook tegen God, maar ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan. 

Bidden lukt niet, maar stoppen met bidden kan ik ook niet. Hoe moet dit nu? De Heere kan mij bidden leren, dat vraag ik ook, maar dan denk ik: je moet daarvoor wel naar Jezus toe. Maar hoe kom ik toch bij Hem? Ook bij het Bijbellezen en kerkgang heb ik dergelijke gedachten. Ik word er heel moe van. Ik heb twee jonge kinderen en een man. Ik ben overdag vaak best somber en ook raffel ik mijn werk regelmatig af, leg de kinderen snel op bed om zo snel mogelijk alleen te zijn om te kunnen lezen en bidden. Ook heb ik dan geen tijd om echt even samen te zijn met mijn man en iets gezelligs met hem te doen. En als we dan soms echt even samen zijn dan ben ik regelmatig somber. Ik weet dat dit alles niet goed is en ook egoïstisch op een bepaalde manier en voel me er ook schuldig over dat ik niet een vrouw en moeder ben die ik voor ze zou moeten zijn en wat God ook zou willen. Het maakt me gewoon zo somber en leeg als ik bedenk dat ik zo jaar in jaar uit blijf leven en mijn leven zo zinloos lijkt. 

De laatste tijd merk ik wel dat dit minder wordt en dat ik meer ga genieten van alles en ook dat alles van de wereld weer begint te trekken en iets me helemaal in beslag kan nemen en heb ik soms geen zin in Bijbellezen en bidden. Dit maakt me dan weer somber omdat ik dan voor mijn gevoel steeds weer verder bij God vandaan ga. Hoe moet ik hiermee omgaan? Het is een hele warboel van vragen, maar hopelijk kunt u wat richting geven. 

Een jonge vrouw.

Beste jonge vrouw. Jij wilt genoeg besef van je zonden hebben, goed kunnen bidden, je nood voelen, een oprecht hart hebben en als het zover is, ja dan begint het er op te lijken… Kohlbrugge deed precies hetzelfde. Hij was bijna bovenaan de ladder. Bijna had hij de hemel bereikt, totdat hij naar beneden viel en weer opnieuw kon beginnen. Toen klonk daar die stem: “Kohlbrugge, ben je met mijn Lam tevreden?” “Ja, Heere, met Uw Lam ben ik tevreden”, antwoordde hij. En toen klonk Gods antwoord: “Dan ben Ik tevreden met jou.”

Jij wilt eerst een heilige worden, maar dat gebeurt pas nadat je levend gemaakt (verklaard) bent (wedergeboren). Eerst dat, dan pas heiligmaking. God verzoent vijanden met Zichzelf, geen mensen die zichzelf eerst wat proberen op te knappen en zich aangenaam proberen te maken in Zijn ogen. Je komt als een verloren zondaar, een vijand die niets anders verdiend heeft dan het eeuwige oordeel. En zo leg je jezelf aan de voeten van de Zaligmaker. “Heere, hier ben ik. Een hopeloze zondaar die niets heeft: geen zondekennis, geen schuldbesef. In alles schiet ik tekort. Ik weet maar één ding: ik heb vergeving van zonden nodig en anders ga ik voor eeuwig verloren. U zegt dat U niemand zult uitwerpen die tot U komt. Ik kom tot U omdat ik met mijn nood nergens anders meer heen kan.”

Kom tot de Zaligmaker, pleitend op de beloften in Zijn Woord. Dat zijn namelijk de touwen die uit de hemel hangen om zondaren te reden. Houd je daar aan vast. Klem je vast aan Jezus en laat Hem niet meer los. Geloven is niets anders dan vertrouwen. Vertrouwen op dat wat Hij heeft beloofd vast en zeker is. En als je Bijbel leest, vraag dan eerst in het gebed of je Zijn stem in dat Woord mag ‘horen’. Zo wandel je in kinderlijk vertrouwen achter Jezus aan. En dan ga je leren en ontdekken wie Christus is, maar ook wie je zelf bent. Niet eerder.

Kan het zijn dat je onder een voorwaardelijke prediking zit, waar het evangelie onder een deksel ligt? Luisteren dan ook eens naar andere predikanten. Het gaat om je zaligheid!

Zie verder deze antwoorden met uitleg van ds. Vergunst:

• Strijd en vragen rond geloof
• Het blijft dor en doods
• Nadere weldaad van bewuste vrijspraak