Schoonfamilie heeft kritiek op onze kerk

Mijn hele schoonfamilie kerkt in de Oud Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Ze zijn erg overtuigd van de juistheid van de leer die daar gepreekt wordt. Ze zijn ontzettend druk met regels, geboden en verboden en wat anderen in de kerk van hen denken. Ze schrijven zelfs een deel van hun eigen kerkverband af omdat die niet behoudend genoeg is. Ze proberen op deze wijze God te behagen. Nu is het zo dat wij kerken in een Gereformeerde Bonds-gemeente. Zij zijn het hier absoluut niet mee eens en dit laten ze zeker merken. Wij vinden dit moeilijk en verdrietig. Verdrietig dat ze ons anders behandelen dan de andere kinderen, maar ook verdrietig dat zij zo denken zoals ze denken. Want met alleen regels volgen word je niet zalig: het bloed van Jezus reinigt van alle zonden…

Een gesprek met hen was en is en blijft moeilijk. Wij zouden graag open over zaken praten zonder oordeel, maar dat lukt niet. Ook zou ik graag getuigen van de hoop die wij hebben, vergeving, dat er genade voor iedereen is, dat God graag wil dat wij ons bekeren, dat Hij geen God is die mensen hun hele leven laat tobben en alsnog verloren laat gaan, maar dat Hij verlossing wil geven en dat Hij ons behoud op het oog heeft. Als we niet willen dat Hij Koning over ons is, dan gaan we verloren door onze eigen schuld. Zij zeggen: dat het je gegeven moet worden, mocht het maar eens gebeuren, enzovoorts. Dat het bijna lijkt alsof God de schuldige is als er mensen verloren gaan. Ik denk veel aan deze zaken en zou het zo graag in hun hoofd willen veranderen, maar dat gaat natuurlijk niet.

Hoe kan ik toch getuigen? Alles wat wij zeggen is bij voorbaat al niet waar of op z'n minst verdacht, doordat we in een duivelse kerk zitten volgens hen. Wij vinden dit erg lastig en vooral ik denk hier vaak aan. Ook zij hebben een ziel... Heeft u tips om toch te getuigen en om hier beter mee om te gaan?

Bedankt voor je vraag. Ik denk dat hij voor veel mensen herkenbaar is. Jouw schoonfamilie gaat naar een andere kerk dan jullie. Tussen die twee kerken is niet alleen een verschil in prediking, maar ook een cultuurverschil. Dat zorgt, zoals zo vaak bij cultuurverschillen, voor wederzijds onbegrip en voor botsingen. Tegelijkertijd is het ook verdrietig. Je zou zo graag willen dat je schoonfamilie anders over het evangelie gaat denken, maar, zoals je zelf aangeeft, jij kunt hun denken niet veranderen. Hoe moet je met deze situatie omgaan?

Allereerst zou ik even willen stilstaan bij de volgende zin: “Wij zouden graag open over zaken praten zonder oordeel, maar dat lukt niet.” Zoals je aangeeft ervaren jullie dat oordeel vanuit jouw schoonfamilie. Maar als ik jouw vraag lees, dan zie ik daarin ook een oordeel over hen. Dat is natuurlijk onvermijdelijk, want je voelt je verontwaardigd en verdrietig over de manier waarop zij het geloof beleven. Toch is het wel belangrijk om je daarvan bewust te zijn. Om met elkaar te kunnen praten zonder oordeel moet er niet alleen iets bij je schoonfamilie veranderen, maar ook bij jou/jullie. Net zo goed als dat jij je veroordeeld voelt door je schoonfamilie, zullen zij zich waarschijnlijk veroordeeld voelen door jou. Voordat er daarom een open gesprek plaats kan vinden zul je ook kritisch moeten kijken naar jezelf. 

Als ik het goed begrijp heeft je echtgenoot minder last van de situatie dan jij. Hij/zij denkt er in elk geval minder aan dan jij, suggereer je. Zou het kunnen dat hij/zij iets beter kan begrijpen waarom jouw schoonfamilie zich thuis voelt in de OGGiN? Hij/zij is er tenslotte zelf waarschijnlijk ook in opgegroeid. Probeer samen met hem/haar eens te ontdekken wat jouw schoonfamilie aantrekt in hun kerk. Wat zorgt ervoor dat ze zo overtuigd zijn van de juistheid van de leer die daar wordt gepreekt? En kun je dan proberen om je eens in hun schoenen te verplaatsen? 

Probeer vervolgens ook eens op zoek te gaan naar positieve eigenschappen van de kerk van je schoonfamilie. Zijn er dingen waarin jij iets van hen kunt leren? Als het gaat om de OGGiN zou ik persoonlijk een aantal dingen kunnen noemen: het besef van de heiligheid van God, de ernst van de zonde, het oordeel en de hel, de noodzaak van geloofservaring, levensernst en eenvoud. Natuurlijk kan het zijn dat men hierin doorslaat, maar desalniettemin zijn het dingen die in andere kerken wel eens teveel worden gemist. 

Dat brengt me bij het volgende punt: Kun jij je voorstellen dat je schoonfamilie er moeite mee heeft als dit soort zaken in jullie eigen kerk wat minder prominent aanwezig zijn (los van alle kritiek die jij hebt op de OGGiN en los van het verdriet dat jij hebt over de manier waarop jouw schoonfamilie het geloof beleeft?) Als je daar goed over nadenkt kan het niet anders of het zorgt voor een zekere nederigheid en mildheid aan jouw kant. En als het goed is gaat je schoonfamilie dat vanzelf een keer merken. 

Wordt het dan ook mogelijk om een open gesprek aan te gaan met je schoonfamilie? Dat is lastig te zeggen. Misschien moet je vaststellen dat jullie op dit moment niet de juiste personen zijn om een dergelijk gesprek te voeren. Voor een open gesprek is vertrouwen nodig. En vanwege de verschillen tussen jullie geloofsovertuigingen is dat er niet zomaar. Maar het zou zomaar kunnen gaan groeien als jij je schoonfamilie vanuit een open en geïnteresseerde houding tegemoet kunt treden.

Daarnaast moet je bedenken dat getuigen lang niet altijd gebeurt met woorden. Laat maar zien wat het betekent om de Heere Jezus lief te hebben. Dat kan op hele praktische manieren. Als de liefde van Christus jullie leven doorstraalt, zegt dat meer dan duizend woorden. Ik moet denken aan een echtpaar dat ik sprak. Hun kinderen hadden een kerkelijke keuze gemaakt waar zij niet achter stonden. Dat vonden ze moeilijk. “Maar,” zeiden ze, “ze staan altijd voor ons klaar. En ze zijn heel serieus in het geloof. Daar kunnen wij nog wat van leren.” 

Eigenlijk komt het hier op neer: Jij kunt jouw schoonfamilie niet veranderen. Dat kan alleen de Heilige Geest. Mijn advies is om het los te laten en het in Zijn handen over te geven. Als jullie intussen proberen om op een ontspannen manier de liefde van Christus uit te stralen, zou het zomaar kunnen dat er op zeker moment vanzelf een open gesprek ontstaat. 

Van harte Gods zegen toegewenst!

J. de Wit