Met ongeoorloofde middelen kerkenraad binnendringen

Ik heb een vraag over artikel 31 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Wat zijn nu concreet “onbehoorlijke middelen” waar men zich voor wachten moet?

"Wij geloven dat de dienaars des Woords Gods, ouderlingen en diakenen tot hun ambten behoren verkoren te worden door wettige verkiezing der Kerk, met aanroeping van den Naam Gods en goede orde, gelijk het Woord Gods leert. Zo moet zich dan een iegelijk wel wachten door onbehoorlijke middelen zich in te dringen, maar is schuldig den tijd te verwachten dat hij van God beroepen wordt, opdat hij getuigenis hebbe van zijn beroeping, om van haar verzekerd en gewis te zijn dat zij van den Heere is. En aangaande de dienaars des Woords, in wat plaats dat zij zijn, zo hebben zij een zelfde macht en autoriteit, zijnde altegader dienaars van Jezus Christus, den enigen algemenen Bisschop en het enige Hoofd der Kerk. Daarenboven, opdat de heilige ordinantie Gods niet geschonden worde of in verachting kome, zo zeggen wij dat een ieder de dienaars des Woords en de ouderlingen der Kerk in bijzondere achting behoort te hebben, om des werks wil dat zij doen, en in vrede met hen te zijn, zonder murmurering, twist of tweedracht, zoveel mogelijk is. "

Is dit bijvoorbeeld ook, als iemand zich geroepen weet door God voor diaken/ouderling, hij dit vooraf meldt bij de kerkenraad? Dus voor er een tweetal door de kerkenraad wordt gesteld. Graag iemand van de Gereformeerde Gemeenten die de vraag beantwoordt.

Beste vraagsteller,

Laat ik eerst antwoord geven op je eerste vraag, namelijk wat de Nederlandse Geloofsbelijdenis bedoelt met “onbehoorlijke middelen.” Wat onbehoorlijk is, is niet toegestaan. De eigentijdse versie van de NGB geeft de hele zin waarin deze uitdrukking staat als volgt weer: “Daarom moet iedereen ervoor oppassen om met ongeoorloofde middelen binnen te dringen in de kerkenraad. Men moet afwachten tot hij door God geroepen wordt. Dan heeft hij ook bewijs van zijn roeping en is hij verzekerd dat zijn roeping tot het ambt echt van God afkomstig is.”

De belijdenis wijst dus af dat iemand zich laat opdringen om verkoren te worden in het ambt. De achttiende-eeuwse predikant Arnoldus van Rotterdam schrijft in zijn verklaring van de NBG dat men een indringer is, wanneer men een kerkelijk ambt wenst “vanwege het voordeel en voor levensonderhoud.” Hij vindt het ook laakbaar wanneer men met geld en omkoperij tot de dienst komt. Dat gebeurde bijvoorbeeld veel in de Middeleeuwen. Simonie werd dat genoemd (zie Handelingen 8:18-20). Je zou nog meer argumenten kunnen bedenken; ik denk aan eigendunk, mensen die een hoog denkbeeld van zichzelf hebben en zich door hoogmoed laten drijven, zoals de Farizeeën, die door de mensen gezien wilden worden.
 
Maar er zijn ook geoorloofde en prijzenswaardige motieven om ambtsdrager te willen worden. Daarnaar verwijst Paulus in 1 Timotheüs 3:1. Als iemand verlangt naar het ambt van ouderling, dan begeert hij een voortreffelijk werk. Daar mag je op een bescheiden manier uiting aan geven op een informele en vertrouwelijke manier. Daarvoor hoef je niet een bezoek bij de kerkenraad af te leggen. Zou je dat willen? Breng die begeerte maar allereerst bij God. Als Hij je die liefde tot het ambt geeft, zal Hij dan ook geen wegen kunnen banen waarlangs je voet mag gaan? Onze belijdenis geeft op grond van Bijbelse getuigenissen de goede route aan; iemand die zich geroepen weet tot het ambt moet in het geloof wachten tot God hem op een wettige manier, dat wil zeggen via verkiezing, door de gemeente roept. 

Laat allereerst de Heere Jezus je voorbeeld zijn. Hij wachtte ook totdat Hij geroepen werd door Zijn Vader bij Zijn doop in de Jordaan. En kijk eens naar de apostel Paulus. Na zijn roeping door de Heere werd hij dertien jaar later “in een kerkelijke weg” uitgezonden (Handelingen 13:2). En lees daarnaast ook eens Hebreeën 5:4-5, Romeinen 10:14-15, Efeze 4:10-11, 1 Korinthe 14: 33, 40 en 2 Korinthe 10:8.

M. H. Eckhardt