Einzelgänger in huwelijk

Hoe kun je een goede echtgenoot zijn (of beter gezegd je zo voelen) als je partner niet van medeleven/medelijden houdt, geen hulp wil maar graag alles alleen doet, geen voorkeur voor bepaalde dingen heeft waar je diegene blij mee kan maken, etcetera. Het maakt me zo moe en ik voel me vaak nutteloos/waardeloos.

Tja, dat is een lastige vraag. Als je samen getrouwd bent, heb je beloofd elkaar trouw te helpen en bij te staan bij alle dingen die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren. Een mooie zin uit het huwelijksformulier waarin alles is samengevat. Het woordje “elkaar”  betekent dus over en weer. Het kan en mag ook niet zo zijn dat de een zich volledig inzet en dat de ander als het ware voortdurend de boot afhoudt. En natuurlijk is het zo dat je meestal niet hetzelfde karakter hebt en dat bijvoorbeeld de een wat introverter is en de ander wat extraverter. Dat kan allemaal. En je kunt elkaar dan zelfs heel mooi aanvullen. Ik wil maar zeggen dat het niet precies fifty-fifty hoeft te zijn, maar er moet wel uitwisseling van gevoelens, van wat je beleeft, van wat je hoopt of vreest, enzovoorts, over en weer zijn. Je kunt geen Einzelgänger in het huwelijk zijn. Dat maakt  de ander eenzaam. En eenzaamheid binnen een huwelijk is echt erg. Eigenlijk had je dan niet moeten gaan trouwen als je al niet van plan was je echt in te zetten voor samen.
  
Heeft je vrouw -want uit de vraag maak ik op dat je een man bent- soms moeilijke dingen in haar jeugd meegemaakt zodat ze het echt vervelend vindt als iemand te dicht binnen haar zone komt? Dat zou kunnen. Misschien heeft ze dat nog niet durven vertellen. Of ben je haar misschien  eerder wel eens te na gekomen, zodat ze nu de nodige afstand houdt? Zou je je dat kunnen voorstellen?
 
Het zou heel goed zijn als je hier naar zou durven vragen. Dat moet dan wel op een veilige manier gebeuren. Er  moet dan wel een veilige sfeer zijn zodat ze dat ook echt zou durven zeggen. 

Als dat allemaal niet het geval is, zou je zelf ook een tijdje naar haar kunnen doen zoals zij naar jou doet. Niet om revanche te halen, maar om haar zo een spiegel voor te houden. Dan kan ze ervaren hoe dat is. 

Neem je haar wel eens mee uit, bijvoorbeeld om samen eens wat te gaan drinken op een terrasje  of samen uit eten te gaan? Dan ben je even in een andere sfeer en krijg je  misschien ook andere gesprekken.
 
En als dat allemaal niet helpt, dan zou ik eerlijk zeggen dat het je zwaar valt en dat je ook niet weet of je dit een leven lang vol zult houden. Niet om met een scheiding te dreigen, maar om te laten zien hoe moeilijk dit voor je is. Je zou haar dan dringend kunnen adviseren er eens met een therapeut over te gaan praten.      

Alie Hoek-van Kooten