Wachten in kerkbank op bijzondere openbaring

Ik mag door genade de Heere Jezus kennen. Dat is een ontzettend groot wonder. Toch blijven er vragen. De mensen die wachten totdat God hun genadig is omdat ze volgens hen eerst veel mee moet maken, is dat niet verkeerd? Ik snap het gewoon niet. Eigenlijk moet je toch een en al voor God leven en zo je kind opvoeden? Nu worden we opgevoed met de hoop dat God ons misschien wil bekeren. Maar dat is niet de juiste weg, dat heb ik zelf ervaren. Hij wil het doen, dat heeft Hij belooft. Dat is toch ook de manier om je kinderen op te voeden?

Maar iedereen om me heeft leeft maar door. Zo ben ik trouwens ook opgevoed. Er werd nooit over het geloof gesproken. Ik was daarover altijd boos; dat ik op de wereld werd gezet en dat je dan maar moest hopen dat je gered werd. God heeft mij laten zien dat het anders is. Ik vind het verdrietig dat kinderen zo opgroeien en een ander evangelie horen. God heeft ons toch hier op aarde gezet om voor Hem te leven?

Beste vraagsteller,
 
Inderdaad is het een heel zorgelijke houding die mensen aannemen als ze gaan wachten totdat de Heere Zichzelf op een buitengewone manier aan hen openbaart. Gods genade wordt geopenbaard in Zijn Zoon, de Heere Jezus Christus. In kruis en opstanding bewijst Hij Zijn rechtvaardigheid en barmhartigheid. En nu heeft God de Bijbel, de prediking en de sacramenten gegeven om die goede boodschap bekend te maken. Als mensen daar willens en wetens hun oren voor dichtstoppen en gaan zitten wachten in de kerkbanken tot ze nog eens iets extra bijzonders meemaken of horen wat daar nog iets aan toe kan voegen, dan verwerpen ze Gods aangewezen weg tot verlossing (zie Galaten 1:8). Ik ben bang dat dit inderdaad veel te vaak voorkomt in het reformatorisch deel van de kerk.

 

"Als mensen gaan zitten wachten in de kerkbanken tot ze nog eens iets extra bijzonders meemaken, dan verwerpen ze Gods aangewezen weg tot verlossing."

Aan de andere kant zijn er ook duizenden die de liefde van God als zo’n vanzelfsprekend ‘recht’ beschouwen, dat ze er niet eens over nadenken wat het kruis betekent. Ze vinden van zichzelf dat ze een kind van God zijn, omdat God nu eenmaal liefde is en daarmee uit. Zij voeden hun kinderen op met het idee dat wat er ook gebeurt en welke keuzes je ook maakt: “God is voor ons, God is naast ons, God is altijd om ons heen.” Maar over berouw of bekering van zonden hoor je ze nooit. Ook dat lijkt me problematisch.
 
Blijf maar op het smalle spoor en wijk niet naar rechts of naar links, al zullen er duizend vallen aan uw zijde en tienduizend aan uw rechterhand (Psalm 91:7). Als je maar blijft bij die belijdenis waarmee je begon: “Ik mag door genade de Heere Jezus kennen. Dat is een ontzettend groot wonder.”

Twee dingen daarover:

1. Ja, het is een ongelofelijk groot wonder dat die goede Heere Jezus zich wil laten kennen door zondige mensen zoals wij.
2. Ja, Hij wíl Zich inderdaad laten kennen. Het is mogelijk, Hij is toegankelijk, Hij heeft daartoe Zichzelf gegeven en in de hele wereld bekend laten maken. Dus om die aangeboden verlossing naast je neer te leggen is evengoed zeer verwonderlijk. 

Ik besluit met een lied uit de bundel van Johannes de Heer (210):
“Kom tot uw Heiland, toef langer niet.
Kom nu tot Hem, die redding u biedt.
Die ook voor u de hemel verliet.
Hoor naar Zijn roepstem: Kom!”

Met vriendelijke groeten,
Ds. T. Schakel