Drie richtingen binnen Christelijke Gereformeerde Kerken

Als CGK’er gaat me de situatie van de kerk me aan het hart. Uw idee van een A en B-gedeelte (een progressieve en een orthodoxe stroming waarbij dan sprake is van 2 richtingen die apart vergaderen onder een overkoepelende synode, red.) leek me haalbaar, maar dat bleek helaas niet het geval. Niemand wil kiezen omdat dat toch voelt als een soort scheiding: ga je met vader of met moeder mee.

Wat als er drie richtingen zouden worden geopperd? Ik behoor zelf tot een middengemeente. Niet persé faliekant tégen bepaalde besluiten, maar wel vóór het houden aan afspraken, want spelregels zijn leidend, anders wordt het los zand. Misschien is mijn ABC-gedachte wat simpel, maar zou het kúnnen om zo toch bij elkaar te blijven? Wellicht wordt het daarmee wat minder zwart-wit en ontstaat er meer mildheid in plaats van oordeel? Een vraag voor ds. Egas...

Beste vriend of vriendin,

Dank voor je vraag en het doet met goed dat de zorgelijke ontwikkelingen binnen ons kerkverband je aan het hart gaan. Dat delen we samen.

Kerkrecht is niet het meest eenvoudige onderdeel van het kerkelijke leven. Het is hierbij ook van belang om de zaken goed te definiëren. Als het gaat over de Kerk, dan gaat het om het lichaam van Christus en dat lichaam van Christus komt met name ’s zondags bijeen rondom de prediking en de sacramenten in diensten die onder toezicht staan van de ambten. Daarnaast bestaat het kerkverband. Gemeenten sluiten zich vrijwillige bij een kerkverband aan, om elkaar te steunen in het zichtbaar zijn van het lichaam van Christus. Daartoe maken zij met elkaar afspraken hoe zij dat proberen vorm te geven.

Nu zijn er spanningen ontstaan, niet in de Kerk, maar binnen het kerkverband, omdat gemeenten zich niet houden aan de gemaakte afspraken namelijk dat we ons als gemeenten zullen houden aan Synodale besluiten. Dat wordt door iedere ambtsdrager beloofd bij het aanvaarden van zijn ambt en als de kerkenraad ambtsdragers afvaardigt naar de classis.

Nu kan een deel van de gemeenten niet verder met elkaar binnen het kerkverband wanneer andere gemeenten -ondanks vele oproepen en vermaningen -volharden in het ontrouw zijn aan de gegeven belofte (onder meer door het bevestigen van vrouwen in het ambt). Die ontrouw wordt door de Synode aan de hand van het rapport “Kerk-zijn” bestempeld als zonde. Zonden kunnen niet gedoogd worden binnen het kerkverband dat zich wil houden aan Gods Woord. 

Daarom kan het zo niet verder. Dat is de rede, onder meer door mij voorgesteld, om twee afzonderlijke kerkverbanden te laten voortbestaan onder de naam van Christelijk Gereformeerd A (met gemeenten die zich willen houden aan de synodeafspraken en dus klassiek gereformeerd blijven) en Christelijk Gereformeerd B (die zaken gedogen en elkaar vrij laten). Deze kerkverbanden kunnen zijn geheel zelfstandig zijn, maar weten zich wel samen verantwoordelijk  voor zaken als de emerituskas, de universiteit en het kerkelijk bureau. Een belangrijke gezamenlijke erfenis die we uit het verleden hebben meegekregen.

Voor middengemeenten is de keuze helder: willen wij blijven wat wij tot nu toe zijn, klassiek christelijk gereformeerd (Presbyteriaal-synodaal) of willen wij nieuwe wegen inslaan waar gemeenten zich niet meer behoeven te houden aan synodeafspraken (het zogenaamde congregationalistisch kerkmodel). Een tussenweg is daar niet bij mogelijk. Ik hoop dat uit het bovenstaande je duidelijk wordt dat jouw op zich sympathieke gedachte van een ABC-model niet een werkelijke mogelijkheid is.

Met een hartelijke groet en Gode bevolen,
Je ds. A. A. Egas