Verliefd op een fantasie

Heel lang geleden heb ik een tijdje verkering gehad met een lieve jongen, maar omdat ik destijds niet gelovig was is dit over gegaan. Nu ben ik later met een bekende van hem getrouwd en heb ik inmiddels een gezin. Maar mijn gevoelens voor hem zijn nooit helemaal over gegaan.

Een aantal jaren geleden is mijn man digitaal vreemdgegaan met meerdere vrouwen. Dat heeft mij veel verdriet gedaan. Hij heeft er ook veel over gelogen, zelfs tijdens de confrontatie. Later is dat nog eens gebeurd. Ik heb het hem vergeven en hoop dat hij nooit daadwerkelijk is vreemdgegaan en dat het nu echt over is. Ik heb het hem vergeven, maar vergeten kan ik dat niet. Verder is hij behoorlijk nuchter en zal nooit eens wat liefs zeggen of een arm om mij heen slaan. Hij is wel gewoon goed voor mij en ons gezin.

Echter, sinds die jongen van vroeger in scheiding ligt zijn mijn gevoelens voor hem enorm sterker geworden. We zien elkaar ook regelmatig. We spreken elkaar wel amper. Ik weet dat ik die gevoelens weer achter een blok beton moet zetten en dat ik met hem niets kan en mag. Maar gevoelens zijn zo lastig uit te zetten en ik ben ook bang voor het moment dat hij weer een nieuwe relatie krijgt en wat dat met mij doet. Hoe kom ik hier uit, wat moet ik ermee? Aangezien dat gevoel al zo lang bestaat… hoe verdwijnt dit? Ik heb er al veel om gebeden.

Wat zal dit voor momenten moeilijk voor je zijn. De liefde nog voelen voor iemand die nu onbereikbaar is. Een onmogelijke liefde kan je nog lang bezig houden en ook al wil je het vergeten, deze gevoelens overkomen je. Soms zijn het ook nog actuele gevoelens over wat was en wat had kunnen zijn. Omdat je verstandelijk weet dat het onmogelijk is helpt dit om de gevoelens te beteugelen. Maar als contact met de ander minder onmogelijk wordt, door de scheiding van hem in dit geval, kan dit deze gevoelens een boost geven. Ook al stop je deze gevoelens achter een blok beton, achter het blok beton blijven deze gevoelens wel bestaan. 

In de Portugese taal wordt dit gevoel omschreven als: saudade. Een diep, melancholisch gevoel van gemis. Het is het verlangen naar iemand die je verloren bent en misschien nooit meer terug komt. Het is tegelijk pijn en zoet. Een koestering van de herinnering, een koestering van wat had kunnen zijn en het verdriet over wat voorbij is en niet terugkomt (hoewel, een stille hoop dat het ooit, misschien nog kan, kan diep zitten). Het is dan ook wel begrijpelijk dat je de vraag stelt hoe je hier mee om kunt gaan? Het kan een kwelling voor je zijn waar je vanaf wilt. Het kan ook de angst geven dat je misschien domme dingen gaat doen. 

Laat ik met het slechte nieuws beginnen. Dit verdwijnt niet. Je zult hiermee moeten leren leven. Hoe moeilijk, pijnlijk en verdrietig ook. We kunnen onze gevoelens niet laten doen verdwijnen. Het kan je wel helpen te accepteren dat je hiermee zal moeten leren leven. Want dan hoef je niet te vechten of te bidden om bepaalde gevoelens niet te voelen, maar kun jij je aandacht richten op hoe je ermee om wilt gaan. Gevoelens niet willen hebben én ermee omgaan sluiten elkaar doorgaans uit. 

"Je raakt verliefd op een fantasie waarvan je niet weet of dat ook echt de werkelijkheid zou zijn geweest"

Dat geschreven hebbend wordt het nu ingewikkelder. Mogelijk lijd je aan een vorm van idealisering van verlangens als reactie op het weg willen vluchten van pijn. Daar bedoel ik mee dat je een fantasie kan hebben dat deze verloren verkering jou een heel ander, gelukkig, warm, fijn leven had kunnen geven als je met hem was getrouwd. Dat kan gevoelens geven van wroeging en zelfverwijt (afhankelijk van de reden waarom het toen uitging). En ook het gevoel dat je nu voor altijd met jouw Lea zit opgescheept in plaats van Rachel (in Bijbelse metafoor weergegeven). Elke keer dat je relatie je koud en leeg doet voelen omdat je affectie mist, zal je troost vinden in de fantasie van wat was en had kunnen zijn. Je raakt verliefd op een fantasie waarvan je niet weet of dat ook echt de werkelijkheid zou zijn geweest, maar dat maakt voor je gevoel niet uit.

Kortom, de fantasie over wat had kunnen zijn is een vlucht van gevoelens van eenzaamheid die je in je huwelijk ervaart. In je fantasie krijg je misschien wel waar je echt naar verlangt: passie, aandacht en liefde. Misschien ook op basis van de ervaringen van zoveel jaar geleden. Dit betekent dat je verliefdheidsgevoelens meer een projectie zijn van je eigen verlangens dan dat je ex-verkering je echt dat leven had kunnen geven. Als dat zo is zal je door de pijn van de realiteit heen moeten en het verlies accepteren van wat je niet hebt maar wel verlangt. Dat is een moeilijke vorm van rouw want het is iets verwerken wat je had willen hebben maar niet hebt. 

Daarnaast kan je onderzoeken welke gedachtes en opvattingen je koester over je ex-verkering. Denk je dat hij je wel zou begrijpen? Mooi zou vinden? Je jezelf aan hem zou willen geven? Welke opvatting vormen een contrast van je huidige huwelijk waarin je duidelijk teleurstellingen hebt meegemaakt en meemaakt. Maar daarmee zou ik ook willen weten hoe je denkt over je huidige huwelijk. Ben je met de goede partner getrouwd? Zo niet, waarom ben je dan toch getrouwd? Neem je jezelf iets kwalijk? Kortom, achter deze gevoelens van heimweeliefde kan een complexe structuur schuil gaan. Het is nodig jezelf ook als zodanig te benaderen. Verder geldt het algemene advies: praat hierover. Draag het niet alleen. Wij mensen kunnen niets alleen. Misschien is het zelfs het overwegen waard dit met je man te delen, maar daar zou ik eerst goed over nadenken en misschien zelfs professioneel advies over inwinnen. 

Succes en groet,
Wilbert Weerd