Geen afhankelijk leven van God in kerk en huwelijk

Graag stel ik een vraag over verschillen van visie op het geloof en kerk binnen een huwelijk. Al jaren vind ik het erg moeilijk om mij te conformeren aan de preken en reformatorische levensstijl. Voor mijn gevoel is er weinig connectie op zielsniveau met medegelovigen en enkel het naleven van de  gewoontes die als invulling van het geloof worden gehouden. Zoals bijvoorbeeld het dragen van een rok, bezoeken van de diensten en dergelijke. Op de inhoud vind ik er geen ontmoeting op hartenniveau. En over onze eigen ervaringen van wie God is wordt niet gesproken.

Ik probeer hierover in gesprek te gaan met anderen, maar bij sommigen lijkt het alsof ik Chinees praat en zij hier nooit over nagedacht hebben. De preken vertellen dat Jezus verlorenen zoekt en roepen op tot geloof en bekering, maar met een bijbehorende (200 kantjes tellende, te ingewikkelde, per predikant verschillende) gebruikershandleiding van symptomen en ervaringen die ik bij mijzelf zou moeten opmerken alvorens ik mijzelf een kind van God mag noemen. Ik snap er helemaal niets meer van. Dit creëert een afstand en ook wel een afwachtend/lauw leven dat de Heere het moet werken.

Bovenstaande geeft mij veel vertwijfeling, want ik zie mijn eigen tekorten en gebreken en besef dat God met Zijn krachtige genade mij kan en wil raken en ik Zijn weg mag gaan. Maar de weg tot God lijkt zo onbegaanbaar door alle voorwaarden dat het ergens onmogelijk voelt om mij om te keren op mijn weg en achter Hem aan te gaan.

Ook in mijn huwelijk geeft dit spanning omdat mijn partner zich helemaal kan vinden in alles wat er in de kerk wordt gezegd en gebeurt. We hebben ook kleine kinderen voor wie ik een afhankelijk leven bij God gun, maar de beperkingen zie van de totaal onbegrijpelijke preken en idem Bijbelvertaling. Naar een andere kerk (en welke dan?) zou een stap zijn, maar dat zorgt voor grote spanningen in het gezin en de familie. Maar blijven lijkt ook een gepasseerd station. Wat is wijsheid?

Beste vader en moeder,

In mijn beantwoording ga ik er vanuit dat de vraag gesteld is door de vader, met medeweten van de moeder of door de moeder, met medeweten van de vader. In de vraag is dat niet duidelijk. Je eindigt je persoonlijke ontboezeming met drie veelzeggende woordjes: Wat is wijsheid?

Ik denk, om te beginnen, dat het heel erg wijs is dat je binnen jullie huwelijk heel open en eerlijk met elkaar moet bespreken wat je in je vraag allemaal aanhaalt. God heeft jullie als met Zijn eigen hand samengebracht, zoals God aan Adam zijn vrouw Eva gaf. En dat hebben jullie voor God en Zijn gemeente met je ja-woord bezegeld. In deze huwelijksdienst is nadrukkelijk gewezen op de zekere hulp van God in tegenspoed en kruis voor jullie als jonggehuwden. En ik concludeer uit je vraag dat God jullie tot op heden bewaard heeft voor tegenspoed en kruis. Veel meer, jullie zijn rijk gezegend met kleine kinderen die je een afhankelijk leven bij God gunt. En juist dat afhankelijke leven wat je je kinderen zo gunt, mis ik eigenlijk bij jou in je vraag. Dat concludeer ik uit de opsomming van een aantal dingen die je moeilijk vindt: preken, de reformatorisch levensstijl, geen zielscontact met medegelovigen, enkel naleven van gewoontes als invulling van het geloof en zo benoem je een hele reeks van tekorten en gebreken, die je als verschillen van visie op het geloof en kerk ziet binnen een (jullie?) huwelijk.

Ik proef ook wat bitterheid wanneer je onder andere de preken aanhaalt: de preken vertellen dat Jezus verlorenen zoekt en roepen op tot geloof en bekering, maar met een bijbehorende (200 kantjes tellende, te ingewikkelde, per predikant verschillende) gebruikershandleiding van symptomen en ervaringen die ik bij mijzelf zou moeten opmerken alvorens ik mijzelf een kind van God mag noemen. Je snapt er niets meer van. Daar bovenop geeft dat allemaal spanning in je huwelijk omdat je partner zich helemaal kan vinden in alles wat er in de kerk wordt gezegd en gebeurt. Wat is wijsheid?

Ik kom terug op mijn opmerking dat ik in jouw vraag mis wat je jullie kleine kinderen zo gunt, een afhankelijk leven bij God. Dat is een levenswijsheid die de angel uit al je negatieve gevoelens haalt. En dat afhankelijk leven begint niet bij het opsommen van al je ontmoedigende ervaringen in de kerk om daarmee feitelijk de schuld bij de kerk te leggen, maar begint, heel concreet, in jouw eigen hart en leven. De oorzaak van je vertwijfeling is niet de kerk, maar zijn jouw eigen tekorten en gebreken, jouw zonden.

Je noemt het zelf: ik zie mijn eigen tekorten en gebreken en besef dat God met Zijn krachtige genade mij kan en wil raken en ik Zijn weg mag gaan. En hoe heb je dat probleem opgelost? Door je zonden te belijden, roepend om Gods krachtige genade en tot de Heere Jezus te vluchten met al je tekorten en gebreken? Nee, je hebt het opgelost op jouw manier. Want je zegt dan, maar de weg tot God lijkt zo onbegaanbaar door alle voorwaarden dat het ergens onmogelijk voelt om mij om te keren op mijn weg en achter Hem aan te gaan. Besef je dat je jezelf op deze wijze innerlijk verzet tegen een afhankelijk leven bij God?

Wees eens heel radicaal naar jezelf en schrijf eens op welke ‘voorwaarden’ onze God in Zijn Woord noemt voordat je tot Hem mag komen. Ik ken er maar één: alleen ken uw ongerechtigheid, dat u tegen de HEERE, uw God, hebt overtreden (Jeremia 3:13). Een genadig Woord van onze God, waar Hij oproept tot bekering van afkerige kinderen.

Wat is de oorzaak van alle vertwijfeling in jouw leven? Van alle disharmonie in de kerk en samenleving? Van de spanning in je huwelijk? Laten we het samen maar heel eerlijk belijden en erkennen: we hebben er een puinhoop van gemaakt. We hebben God, onze Schepper en Vader, definitief vaarwel gezegd en zijn de huilende wildernis van deze verloren wereld ingegaan, om eeuwig onder te gaan. We zijn echt geestelijk failliet. En dan houdt het toch op? Over en uit! Daar staan we dan met onze lege handen, lege harten, met je vertwijfeling, je tekorten en gebreken, onze opstand tegen God. En daar bovenop, het voelt zo onmogelijk om mij om te keren op mijn weg en achter Hem aan te gaan. Trekt onze God Zijn hand nu af van jou en van mij? Zou toch verdiend zijn? Wees eens eerlijk! Je kijkt naar binnen en je roept toch met al je kracht: O, God, wat is wijsheid? 

Luister dan met heel je hart naar onze God in Zijn Woord. Gods wijsheid vond de weg, die terugbrengt bij God om in afhankelijkheid achter Hem aan te gaan, getrokken door Gods liefde en geleidt door Zijn Geest. Onze God gaf Zijn Zoon, onze Heere Jezus Christus, om te herstellen wat wij door onze zonde kapot hebben gemaakt: vergeving van al je zonden en vrede met God. Hoor, met verwondering, wat Jezus ons onderwijst: Want alzo lief heef God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft (Johannes 3:16). En Jezus vervolgt dan: Want God heeft Zijn Zoon niet in de wereld gezonden opdat Hij de wereld veroordelen zou, maar opdat de wereld door Hem behouden zou worden. Wie in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar wie niet gelooft is al veroordeeld, omdat hij niet geloofd heeft in de Naam van de eniggeboren Zoon van God (Johannes 3:17 en 18). Wat is hierop jouw antwoord?
 
Wat is wijsheid? Wat denk je zelf? Je vindt het al jaren erg moeilijk om je te conformeren aan de preken en reformatorische levensstijl. Stop er mee om je helemaal te concentreren op de buitenkant. Wanneer alles naar jouw zin zou zijn, blijf je toch buiten Jezus. Want Jezus kwam niet om het ons naar de zin te maken, maar om ons zalig te maken, te redden van het eeuwig verderf. Luister zo eens naar de preek, waarvan je zelf zegt dat de preken vertellen dat Jezus verlorenen zoekt en ze roepen op tot geloof en bekering. En als Jezus verlorenen zoekt en dat doet Hij, zoekt Hij ook jou. Geloof je dat? En laat dan die bijbehorende (200 kantjes tellende, te ingewikkelde, per predikant verschillende) gebruikershandleiding van symptomen en ervaringen, die je bij jezelf zou moeten opmerken alvorens je jezelf een kind van God mag noemen, maar liggen. Kind van God word je/ben je wanneer je al je zonden belijdt, niets verbergt voor God wat in jou leeft. Maar je belijdt na ernstig overleg, al je boze daden. En het wonder? Hij nam die gunstig weg (Psalm 32:3 berijmd). 

Zie, ik breng voor mijn behoud
U geen wierook, mirre of goud;
moede kom ik, arm en naakt,
tot de God, die zalig maakt,
die de arme kleedt en voedt,
die de zondaar leven doet.  

Je verliest al je aanspraken op genade, maar je houdt Jezus over. Met Hem kun je leven en sterven, met Hem verlies je je bitterheid, met Hem zijn die 200 kantjes onbelangrijk, met Hem verdwijnt de spanning uit je huwelijk, lost je vertwijfeling op als sneeuw voor de zon. Ga je zingen van de onvoorstelbare liefde van onze Heere Jezus Christus en sla je je armen om je levenspartner en buig je samen je knieën om God elke dag te zoeken en de Heere Jezus in afhankelijkheid te volgen. Je gunt je partner dat hij/zij zich kan vinden in wat er in de kerk wordt gezegd en gebeurt. En dan gun je niet alleen jullie drie kleine kinderen een afhankelijk leven bij God, maar je leidt ze tot Jezus.

Wat is wijsheid? Vul het verder zelf maar in. Een verloren zoon, een verloren dochter komt thuis en valt in de armen van de Vader. En begint te stamelen, Vader ik ben niet waard om… Je kunt niet uitpraten, want deze Vader verwijt niet maar vergeeft (Lukas 15). Wat een heerlijke Heiland hebben we. Onze Heere Jezus Christus die ons terug brengt in het hart van God. Van Hem raak je nooit uitgezongen, bij Hem ben je altijd welkom, want Hij ontvangt zondaren, ook mij, en eet met hen. Laat alles toch los en vlucht tot Jezus, Hij wacht op jou. 

Ik wil nog even ingaan op je laatste opmerking. Naar een andere kerk gaan (en welke dan) zou een stap zijn, maar dat zorgt voor grote spanningen in het gezin en de familie. Maar blijven lijkt ook een gepasseerd station. Wat is wijsheid?                                                            

Wie ben ik, als buitenstaander, om daarin een wijs en juist woord te spreken. Ik wil wel proberen pastoraal een richting aan te wijzen. Voor je zo’n stap zet, overweeg dan een aantal zaken. Doe het echt samen, de een zet de ander niet onder druk. Je spreekt daar met elkaar heel open over. Je kent dan elkaars eerlijke motieven. En dat gesprek mag jullie huwelijk niet onder spanning zetten, zodat er (soms onbedoeld) verwijdering ontstaat. Een graadmeter is, kun je na zo’n gesprek nog samen hartelijk bidden? Huwelijksvrede is zo’n rijke zegen.
               
En wanneer je samen tot het besluit komt om van kerk te veranderen, zorg er dan voor dat er naar je huidige kerk(enraad) geen verwijdering en wrevel ontstaat, maar dat je in een goede onderlinge verhouding uit elkaar gaat. Ga nooit voor je gelijk vechten. Dat Is ongeestelijk. Wees ook naar jullie familie open en eerlijk. Ik denk niet dat je familie het laatste woord moet hebben, maar het is wel jullie familie en daar ben je en blijf je goed mee. Ga ook hier nooit vechten, er blijven dan alleen maar verliezers over. 

En welke kerk dan? Waar Gods Woord eerlijk en heerlijk verkondigd wordt. Waar reddeloze zondaren verkondigd wordt dat er zaligheid is in het bloed van Gods Lam, onze Heere Jezus Christus. Uit jullie en mij geen vrucht in der eeuwigheid, maar waar de vrucht alleen maar opbloeit uit het verzoenend lijden en sterven van Gods Jezus, Die Hij zelf gaf tot een verzoening van al onze zonden. En waar de Heilige Geest als de heerlijke Toepasser van al het heil ons wordt verkondigd. Hij brengt zondaren bij Jezus.

Jullie hebben jullie kinderen in de kerk mogen brengen, waar ze het teken en zegel van Gods genadeverbond ontvingen. Gods verbondstrouw en verbondsontferming aan onze kinderen verzegeld. God zal Zijn waarheid nimmer krenken, maar eeuwig Zijn verbond gedenken. Maar voor ze het teken van Gods verbond ontvingen, hebben jullie op de doopvragen, als ouders, volmondig ja gezegd. Vragen die door je hart snijden en je tegelijk werpen op God en Christus als de God en Zaligmaker van Zijn verbond, ook van jullie kinderen. Ga dan naar een kerk waar deze doopvragen ook gesteld worden en waar jullie ook weer volmondig ja op kunnen zeggen. En boven alles, doe alles biddend in afhankelijkheid van God. 

Neem geen overhaaste stappen. Besef dat er geen volmaakte kerken zijn, min of meer ga je van het ene ziekenhuis naar het andere. Verlang naar de Heere Jezus en hunker naar Zijn leiding en regering in jullie leven. Al je zonden vergeven, vrede met God, de vreugde van de geloofskennis dat Jezus ook jullie Redder en Heiland is. Wij weten maar half hoe verloren we zijn. Hij weet het volkomen. Vlucht met al je zonden en zorgen tot de Heere Jezus, Hij zoekt het verlorene en vindt het. En rust niet voor je het mag weten: Heere Jezus, U bent mijn gerechtigheid en ik ben Uw zonde. Zalige ruil.    

Vaste rots van mijn behoud,
als de zonde mij benauwt,
laat mij steunen op uw trouw,
laat mij rusten in uw schauw,
waar het bloed door U gestort,
mij de bron des levens wordt. 

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle