Domme geloofsvragen bestaan niet

Ds. M. (Michel) van Heijningen | 1 reactie | 07-05-2025| 09:53

Ik ben na mijn geboorte katholiek gedoopt, maar de rest van mijn leven heeft het geloof geen betrekking gehad tot mijn leven (ik ben nu 20 jaar). Mijn ouders hebben wel hun communie en vormsel gedaan, maar hier is voor mij nooit sprake van geweest en ik zou ook niet weten wat het betekent. Sinds iets minder dan twee jaar heb ik een relatie met een jongen die wel gelovig is opgevoed, maar dan protestants. Ik sta erg open voor de kerk en het geloof, het interesseert me en ik probeer me erin te verdiepen. Ik vind het lastig dat mijn ouders totaal niet meer met het geloof bezig zijn en mij sowieso niks uit kunnen leggen over deze 'kant' (als je dat zo mag noemen). Hierdoor kom ik eigenlijk met al mijn vragen uit bij mijn vriend, maar dat zijn soms lastige gesprekken. Ik probeer het te begrijpen, maar ik heb het gevoel dat wanneer je opgroeit met geloof heel veel vanzelfsprekend is.

Ik heb vragen over de meest eenvoudige zaken in het geloof, veel waaromvragen en ken veel verhalen of verwijzingen niet. Dat vind ik lastig en ik voel me meestal best wel dom. Ik heb niet echt het gevoel alsof ik er met iemand over kan praten, aangezien mijn ouders hiervoor dus onbereikbaar zijn en mijn vriend niet direct antwoord heeft op mijn vragen. Het voelt als een soort achterstand ten opzichte van iedereen binnen bijvoorbeeld zijn familie en de kerk. En naar mijn mening doe ik echt mijn best: ik heb sinds een aantal maanden een Bijbel waarin ik dagelijks probeer te lezen, ik ga mee naar de kerk waar mogelijk, ik woon activiteiten bij, bid meermaals per dag en probeer informatie op te zoeken op internet. Toch heb ik nog steeds dat gevoel van domheid en ik weet dat dat niet is waar het om gaat, maar ik vind het lastig om deel te nemen als het ware aan het geloof op het moment dat ik op een lager 'level' zit dan mensen die hiermee zijn opgegroeid.

Ik wil daarbij met mijn vragen ook niemand beledigen. Ik snap vaak gewoon niet hoe dingen werken. Mijn vriend begon er laatst over dat hij denkt om belijdenis te gaan doen. Ik zou niet weten wat dat inhoudt. Alle 'normale zaken', daar heb ik totaal geen verstand van. Ook van catechisatie hoorde ik sinds mijn relatie voor het eerst. Ik ben erg dankbaar dat hij dit met mij deelt en altijd bereid is mij uitleg te geven, maar het lijkt zo'n onmogelijke opgave om alles bij te praten als het ware. Nogmaals, ik probeer mij erg te verdiepen in het geloof en ben er ook van overtuigd dat God er is. Ik weet gewoon veel informatie niet te plaatsen en snap de verhoudingen tussen onderwerpen, namen, processen, etcetera, gewoonweg niet.

Ik heb gekeken naar bijvoorbeeld een Alpha-cursus, maar in mijn buurt zijn dit nu voor mij onhandige tijdstippen, dus dat komt zo direct niet uit. In september is er een mogelijkheid, maar dat duurt nog wel eventjes natuurlijk. Mijn vraag is eigenlijk of u een manier weet om hier mee om te gaan. Of er alternatieve manieren zijn om vragen te stellen, mij te verdiepen en meer te weten te komen over God? Is het normaal om je dom te voelen binnen het geloof? En zullen andere mensen mij raar vinden of beledigend als ik bepaalde vragen stel? Ik weet dat ook dit misschien domme vragen zijn, maar ik maak me er oprecht zorgen over.

Beste vriendin,

Je hebt misschien weleens de uitspraak gehoord; domme vragen bestaan niet. Geen enkele vraag die jij stelt is dom en als vragensteller ben je ook niet dom. Het zou misschien dom zijn als je vragen niet stelt...

Wat mooi dat je zo open staat tegenover het geloof. Het is erg waardevol dat je aan je vriend (en zijn familie?) al kan zien wat het betekent om in God te geloven. Je hebt inderdaad een ander startpunt dan zij, maar de vraag is of dat een probleem is. 

Zelf heb ik meerdere keren groepjes mensen begeleid naar het doen van belijdenis. Met regelmaat zitten er in zo'n groep mensen die het geloof vanaf hun jeugd kennen, maar ook mensen die later zijn aangehaakt. Telkens weer merk ik dat vanuit beide groepen er een soort jaloersheid is naar elkaar. Mensen die 'van huis uit' geloven zijn jaloers op mensen zoals jij en andersom. Natuurlijk mis je wat kennis, maar anderen missen weer de frisse blik van jou. Wie op latere leeftijd 'instroomt' ervaart soms veel meer van het wonder dan wie met de paplepel het geloof heeft binnengekregen. Er is dus geen sprake van meer of minder. Je mag er zijn met jouw geloofsweg. 

Tegelijk snap ik dat je zoekt naar begeleiding. Het is goed om met je vriend regelmatig over het geloof te spreken, maar ik denk dat het goed zou zijn als je met vragen bij iemand anders terecht kan. Heeft de kerk van je vriend een vaste dominee? Misschien kan je vragen of de dominee je vriend je wil koppelen aan een volwassen vrouw uit de gemeente die je kan helpen. Misschien zijn er in die kerkelijke gemeente wel meer mensen die later zijn aangehaakt en is er iemand die je volkomen begrijpt. En, de alpha-cursus zou ik zeker gaan doen!

Van harte zou ik je willen aanmoedigen: ga verder op deze weg met God. Verwonder je over de weg die God met je gaat; leer Hem en Zijn Zoon steeds meer kennen en krijg nooit genoeg van Hem. 

Hartelijke groeten,
Michel van Heijningen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M. (Michel) van Heijningen

• Geboortedatum:
  08-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Alblasserdam
• Status:
  Actief

179 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven