Familieproblemen bespreken

E. M. (Elmira) Karels | Geen reacties | 06-05-2025| 11:06

Bij mijn schoonouders willen niet alle kinderen meer thuis komen vanwege het verleden, waar ik alleen mondjesmaat of via via wat van gehoord heb. Nu zou ik graag met alle kinderen om tafel gaan zitten en te horen hoe ze het verleden ervaren hebben, zodat ik de reden weet waarom ze niet meer thuis komen. Is het verstandig om met z’n allen het gesprek te voeren zodat er (h)erkenning kan zijn, of kan ik ze beter persoonlijk spreken? Of heeft u een ander advies?

Beste vraagsteller,

Wat is het verdrietig als familiebanden onder druk staan en verstoord zijn. En wat kan dat een pijn en vragen geven. Gedurende het jaar zullen er meerdere momenten zijn waarbij dit gevoeld wordt. Waarbij er lege plekken zijn, of waarbij er spanningen zijn omdat er onderwerpen zijn die niet besproken kunnen worden, omdat ze te gevoelig liggen. Dat lijkt me niet makkelijk. 

Jij hebt zelf geen actieve rol gehad in de gebeurtenissen uit het verleden. Wel leef je met de gevolgen ervan. Je vraagt of het een goed idee is om met alle kinderen in gesprek te gaan. Hiermee lijk je een dubbel doel te hebben: zodat je de reden te weten komt waarom ze niet meer thuiskomen en in de hoop dat er (h)erkenning (en wellicht iets van herstel?) kan zijn.

Als mens hebben we er behoefte aan om te begrijpen waarom dingen gaan zoals ze gaan, waarom er bepaalde keuzes worden gemaakt. Begrijpen geeft een gevoel van grip hebben, en dat geeft vervolgens een zekere geruststelling en opluchting: iets gebeurt niet zomaar, dus zal bij mij ook niet zomaar gebeuren, of: dan denk ik dat ik beter weet hoe ik ermee om kan gaan. 

Familiebanden en -loyaliteiten, en spanningen die vanuit gebeurtenissen voortkomen gaan echter vaak zo ver tot in het verleden, en zijn vaak deels onbewust, dat het als ‘buitenstaander’ niet haalbaar is om precies alles te begrijpen. Daarom is daar voorzichtigheid, zorgvuldigheid en ook een gepaste houding in nodig.  Met een gepaste houding bedoel ik: aanvaard dat iedereen zijn eigen verhaal en gevoelens heeft, dat niet iedereen dit zal willen delen en dat je dus niet alles te weten komt. Echt helemaal begrijpen gaat dus niet gebeuren. Gelukkig is dat ook niet persé nodig. Het gaat denk ik veel meer om de vraag: hoe ga ik, samen met mijn partner, met deze situatie om?  

De ervaring leert dat toenadering vaak alleen tot stand komt als de motivatie hiervoor bij de familieleden zelf vandaan komt. Daar is het conflict ontstaan en vanuit daar zal ook de beweging plaats moeten vinden. Vanuit jouw vraag mis ik informatie over de rol en mening van je partner. Wat voelt en wil hij/zij? Mijn advies is dus om allereerst het gesprek met je partner aan te gaan. Bespreek je gevoelens en wens en ga samen op zoek naar manieren om met deze situatie om te gaan.

Mochten jullie vervolgstappen willen zetten, dan zou je kunnen beginnen met een individueel gesprek met de broers/zussen en ouders. Wees duidelijk over je doel en check of ze hiervoor open staan. Respecteer hun antwoord daarin. Als het tot een gesprek komt: ontmoet elkaar, stel open vragen, luister. Waak voor te snelle conclusies en ‘te snel’ en ‘te veel’ willen. Het risico in dit soort gesprekken is dat je te weinig luistert en te snel reageert, waardoor er vervolgens nog meer oplopende ruzies en spanning komt. Zorgvuldigheid, respect en goed luisteren zijn dus heel belangrijk. Inventariseer waar de behoeftes liggen als het gaat om een familiegesprek. En laat beslissingen daarover en acties daarin bij de familie zelf liggen. Schiet niet in een ‘reddersrol’ (alles op willen lossen), ga geen scheidsrechter spelen, maar hou je bij je eigen deel.

Als jij zelf last hebt van concrete dingen die door deze situatie komen, bijvoorbeeld dat jij bepaalde spanning tijdens familiebijeenkomsten lastig vindt, kun je dit ook bespreekbaar maken, hierin zo nodig beslissingen nemen en dit kenbaar maken.

Nog wat ideeën voor als de familie vervolgstappen wil zetten: je kunt met elkaar afspreken dat iedereen eerst zijn eigen verhaal op papier zet. Iedereen krijgt dan tijdens een vooraf vastgestelde tijdsduur de gelegenheid voor zijn/haar verhaal, zonder dat anderen daarop direct mogen reageren. Ook is het bij ‘grotere’ conflicten aan te raden dat er een onpartijdige gespreksleider aanwezig is. Denk aan een ambtsdrager, of een ander wijs persoon, of een hulpverlener zoals een systeemtherapeut of familiemediator.  

Wijsheid toegewenst!
Elmira Karels

Dit artikel is beantwoord door

E. M. (Elmira) Karels

• Geboortedatum:
  28-03-1989
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Ede
• Status:
  Actief

4 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven