Verbond gemaakt met God

Vanaf dat ik een jong meisje was, was ik met geloof bezig en maakte ik -in navolging van oude schrijvers- een verbond met de Heere. Inmiddels ben ik 40 jaar geweest en komt alles weer op mij af. Want is mijn geloof wel echt? Heb ik ‘t niet zelf gedaan? Was ik dan nu niet meer vernederd geweest? Waarom kan ik Hem niet van harte loven en prijzen? Waarom heb ik geen zekerheid?

Als ik Zijn nodiging hoor door middel van prediking of boeken, kan ik niet anders dan daar van harte op in gaan, maar daar blijft het bij. Dus ben ik nu zelf bezig of is de Heere met mij bezig en laat Hij mij om één of andere reden in het donker?

Beste vraagstelster,

Uw vragen zij bekende vragen. Het zijn vooral de vragen van mensen die van jongs af de Heere hebben gevreesd. Deze gelovigen komen er in onze prediking dikwijls bekaaid vanaf. Er is geen aandacht voor. Dikwijls hoort men van de preekstoel maar over één bekeringsweg. Het is een weg, die ieder moet kennen en soms heel dwingend wordt opgelegd. Dat God met ieder van de Zijnen een aparte weg gaat, die slechts in hoofdzaken, zoals onze Heidelbergse Catechismus noemt in de drie stukken, overeenkomt, wordt veel vergeten. Het maakt dat vooral mensen die jong en met liefdeskoorden zijn getrokken, daardoor in het duister komen en zich afvragen of Gods werk wel in hun leven is. 

U verhaalt over een zaak die inderdaad in de vorige eeuwen gangbaar was onder de vromen, namelijk het verbond maken met God. Vandaag spreken we meer over een keus doen. Het was vroeger gewoonte om die keus op Schrift te stellen. Gods genadeaanbod met voorwaarden en beloften speelde er een grote rol in. Je herkent het nog in het vragenboekje van Hellenbroek. Men stemde in, niet alleen met de beloften, maar ook met al de eisen van het  verbond. Men stelde dat op Schrift en ondertekende het. Een gezegende manier om je aan God te verbinden, geregeld  weer te lezen, je verbrekingen van het verbond met God te belijden en het verbond plechtig te vernieuwen met een naschrift. Het is opvallend dat u die praktijk hebt beoefend.
 
U bevindt u nu in het duister en vindt de vernedering van het hart en de verbinding met God, die er toen was, nu niet meer terug. Het brengt  uw eens gemaakte verbond met God in twijfel. U spreekt gelukkig ook over een opnieuw u aan God verbinden, vooral als u leest of hoort over Zijn evangelienodiging. Het verbond moet steeds vernieuwd worden. Wij dwalen zoveel af en hebben als Israël God vergeten; dagen zonder getal. 

Het verbond moet vernieuwd. Hierbij komt vooral de verbondsmiddelaar Jezus en Zijn bloed dat betere dingen spreekt dan Abel, naar voren. Wij moeten van het verbond der genade geen werkverbond maken, dat wij door ernst, boete, vernederingen en werken herstellen. De apostel leert in Hebreeën 12 dat we tot een beter verbond zijn gekomen. Hij zegt: “Maar gij zijt gekomen tot de berg Sion”, enzovoorts. Hij wijst dan vooral op de Middelaar van het Nieuwe Testament Jezus en Zijn dierbaar en krachtig bloed.

Is uw verbond maken met God niet te veel een verbond geworden dat u steeds zelf weer moet vernieuwen en krijgt het daardoor niet de krampachtigheid van een werkverbond? Dit is de reden dat latere predikanten niet zulke voorstanders meer waren van het persoonlijk verbond maken en vooral niet van de idee dat wij het door onze ernst, vroomheid en tranen dat steeds konden herstellen. Het is vanwege deze wettische ontwikkeling dat het in onbruik is geraakt. U moet meer zien op de trouw van de Verbondsgod. Wanneer in het oude Oosten een vrouw haar man verliet en zich afgaf met andere mannen, zou die man zo'n vrouw nooit meer terug als vrouw aanvaarden. Maar de Heere zegt: “Keer nochtans weder tot Mij”, Klaagliederen 3:1. Die ervaring maakt het verbond steeds hechter en warmer. 

Ik wens u dit van harte toe,
Ds. C. Harinck

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Harinck

• Geboortedatum:
  09-04-1933
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

250 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven