Vraag
Ik heb een vraag aan dominee Simons. Na veertien jaar heb ik ons lidmaatschap opgevraagd per brief bij de Gereformeerde Gemeente (overigens nog niet gekregen). Het deed pijn, maar ik zit er al veertien jaar niet op mijn plek en dat begon steeds meer te wringen. Een maand of negen geleden was ik zo verslagen. Ik kon niet meer op Christus zien. Wetten, twijfels, mensen, cultuur, alles hield me bij Hem weg. Ik dacht: ik kan toch nooit bekeerd worden. Wat snap ik er nog van, wat geloof ik eigenlijk nog? De eenvoud mis ik. Is dat erg dat ik niets snap van bevindelijk prediking en dogmatiek? Ik vertelde dat tegen mijn zus en kreeg via haar een stukje door van evangelist Jan Dooijeweert. Over niet durven geloven. Ik dacht toen zo zit het, ik durf niet.
Drie maanden geleden dacht ik: ik bid niet meer, ik doe maar wat, ik snap er niets meer van, maar in eigen kracht gaat het ook niet, ik moet weer gaan bidden. En toen wilde ik toch eens uit het 'hokje' waar ik zo lang inzat en me verstikt voelde. Ik kon niet anders dan het onderzoeken. Maar ik ben zo bang voor de harde woorden van de kerkenraad. Nu kerk ik in de PKN en bij de HHK om meer kennis te krijgen. Wat hoor ik daar een andere dingen. Er wordt gebeden tot de Heilige Geest. Dat heb ik nog nooit gehoord. Maar bovenal hoor ik het evangelie.
Het viel me op dat er een verschil is. Aan het Goddelijk recht ìs voldaan... en ik hoorde altijd dat ik daar aan moest voldoen. Ik kwam erachter dat ik alleen nog dacht aan de God der Wrake en God als rechter. Maar gelukkig heb ik nu ingezien dat God ook Schepper is en Onderhouder, Vader en Vriend, die het liefste wat Hij had gaf om te betalen voor onze schuld. God is liefde.
Ik dacht ook altijd dat je pas mocht gaan tot Christus als je een enorme zondelast had, en ik geloof ook zeker dat je last krijgt van je zonde, maar dat het geen voorwaarde is. Nu zie ik dingen al anders, maar mijn achtergrond blijft zo knagen evenals de angst voor veroordeling. Bang voor een tijdgeloof, bang dat God me verlaat of ik God weer verlaat, angst om nooit zeker te weten of ik wel bekeerd ben. Elke dag bid ik om leiding, probeer ik de Bijbel beter te begrijpen en besef ik dat ik alles maar zo goed mogelijk wil proberen te doen, maar dat dat ook geen weg is tot zaligheid. Kortom, een hoofd vol hutspot. Kunt u me advies geven?
Antwoord
Dank voor uw uitgebreide brief. U eindigt de brief met de stelling dat het hutspot is in uw hoofd en in uw hart. Maar ook dat u de rust en de vrede mist die er is in Christus Jezus. Aan de ene kant hebt u geen rust in de kerk waar u zit en u meent dat door de prediking er veel verwarring in uw hart ontstaat. U zoekt het in een andere kerk waar de dingen anders gezegd worden. U stemt het toe dat het anders is dan in de kerk waar u vandaan komt, maar de ware rust en vrede vindt u niet.
U valt weer terug in wettische werken om daar uw vrede te vinden, maar u vindt het niet. U werpt alle lasten van u af, maar ook daarin vindt u het niet. Waar moet ik beginnen om u de weg te wijzen?
U zit verstrikt en u loopt in een doolhof. Niets staat er op zijn plaats in uw hart. U bent bezig met de leer maar het gaat om de Heere. Laat Christus uw hoop en verwachting zijn en niet uw werken en de leer. Zoekt het niet in uw weg, want Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. U raakt zo helemaal verstrikt in een systeem. U zoekt zekerheid waar het niet te vinden is. U zoekt rust waar u het nooit zult krijgen. Buig uw hoofd als een zondaar aan de voet van het Kruis. Belijdt uw misdaden en schuld aan de voet van het Kruis. Het bloed der verzoening dat druppelt uit de wonden van de Zaligmaker kunnen u alleen vrede geven. Roep het uit: Geef mij Jezus of ik sterf, want buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverdriet. Een ander raad kan ik u niet geven.
God zegene u om Christus wil,
Groet ds. A. Simons
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Simons
- Geboortedatum:07-05-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Valburg-Homoet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
