Vraag
Ik lees steeds vaker of er niet een beperking moet komen in medische zorg voor ouderen. Wel kanker behandelen of niet. Wel een nieuwe heup of niet, etcetera. Nu ben ik 76 jaar. Al pakweg zo'n 35 jaar bestaan mijn medische kosten uit af en toe de huisarts. Een ingescheurde meniscus. Een hematoom-injectie in mijn voet, een maculagat-operatie en een darmonderzoek, endoscopie. Ik ben nog nooit één nacht in een ziekenhuis geweest. Dus... ik ben al jaren een nettobetaler die mijn eigen risico niet gebruikt.
En nu, terwijl ik wel overal voor betaal, gaat er getornd worden of een eventuele medische handeling wel vergoed gaat worden vanwege mijn leeftijd? Terwijl deze vragen niet gesteld worden bij medische hulp aan bij bijvoorbeeld heroïnegebruikers, comazuipers, geweldplegers die gewond raken, actievoerders en/of criminele slachtoffers, enzovoort. Dus met andere woorden: eigen-schuld-problemen. Maar als ik een medisch probleem krijg buiten mijn schuld, gaat dat niet vergoed worden vanwege mijn leeftijd? Waar is de ethiek en moraliteit in deze zaken?
Antwoord
Beste vragensteller,
Dat leeftijd een rol speelt bij de vergoeding van een behandeling, daar weet ik niet van. Maar de gedachten en gevoelens die u onder woorden brengt zijn verder wel herkenbaar. Als huisarts hoor ik deze klacht ook vaker. "Waarom moet ik mee betalen voor iemand die geen verantwoordelijkheid neemt om gezond te leven en krijg ik mijn medicijnen niet vergoed, ik heb al zoveel betaald?!"
Tegelijkertijd denk ik dat het goed is te beseffen dat we in een land leven waarin de toegankelijkheid en de kwaliteit van de zorg op een hoog peil staat. Dat kost veel geld en moeten we met z'n allen opbrengen. Automatisch betaalt de een daardoor meer dan de ander. De sterkeren van lijf en leden dragen mede de lasten van de zwakkeren. Dat solidariteitsbeginsel mogen we als christen best een warm hart toedragen, toch? Zo werkt het diaconaat ook.
In de toekomst is de financiering van de huidige inrichting van de gezondheidszorg, onze verzorgingsstaat, niet meer op te brengen. Het zal dus steeds vaker zo zijn dat we meer moeten bijdragen aan de zorg voor de eigen gezondheid of ons welzijn. Helaas betekent dat dus ook dat niet iedereen dat meer kan betalen.
Met vriendelijke groet,
A. Meijer, huisarts
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Meijer
- Geboortedatum:14-12-1978
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Ouderkerk aan de Amstel
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Tot voor kort werd behandeling haast opgedrongen door artsen. Nu wordt er vaker stil gestaan bij wat wenselijk is. En echt niet alleen vanwege de kosten.
Mijn dochter studeert geneeskunde en is bezig met haar co-schappen. Zij heeft wel eens verteld over de grote medische risico's die mensen met overgewicht lopen en de weerstand die op sommige momenten bij de medische teams bestaat om bepaalde patiënten te opereren.
Toch wordt het op een gegeven moment een medische behandeling echt wel uitgevoerd, uiteindelijk vanwege het solidariteitsbeginsel.
Uitgangspunt vormt de conditie van de patiënt.
Wanneer een oudere een kwetsbare gezondheid heeft - bijvoorbeeld vanwege diabetes type 2, een veel voorkomende aandoening - heeft dat gevolgen voor de mate waarin er herstel mogelijk is. Wanneer een patiënt vanwege diabetes kwetsbare vaten heeft, kan het riskant zijn om bijvoorbeeld een hartoperatie te ondergaan. Simpelweg omdat het lichaam de narcose en ingreep niet goed (meer) verdraagt. Met als gevolg dat de patiënt een ‘jas uit moet doen’ als hij de operatie überhaupt al goed doorstaat.
De laatste jaren wordt er steeds beter ‘follow-up’ onderzoek gedaan bij ouderen na medische ingrepen. Dat laat steeds weer zien dat we ervoor moeten waken dat het middel niet erger is dan de kwaal. Het initiatief ‘Lachend tachtig’, dat ervoor pleit om - juist bij ouderen - niet alleen de medische kwaal maar ook de MENS in ogenschouw te nemen alvorens over te gaan tot behandeling, is daar een mooi voorbeeld van.
@sydneylover, terecht voorbeeld van de patiënten met obesitas (bij wie bijvoorbeeld narcose grotere gezondheidsrisico’s met zich meebrengt). Om die reden wordt steeds vaker als voorwaarde gesteld dat de patiënt afvalt, om een veilige ingreep en goede perspectieven op herstel te kunnen bieden.
