Weerstand tijdens bijbellezen

Momenteel ben ik bezig met het lezen van de Bijbel in een jaar. Tijdens het lezen van de Bijbel -vandaag was dat het boek Obadja- merk ik zoveel weerstand in mijn hart. Omdat het vaak gedachten lijken te zijn waar ik niet zo veel grip op heb, heb ik ze even opgeschreven. In mijn hoofd gaat het dan ongeveer zo: “Edom? Wat moet ik met een verhaal van zo lang geleden? Waarom staat dit hier? Is dit niet heel ongeloofwaardig, niet toevallig, van van die oude verhalen in een boek?” En dan vind ik het moeilijk om de woorden echt tot mij te nemen.

Ik vind het vervelend dat ik deze stem heb en ik zou graag onbevangen het Woord van God tot mij willen nemen. Ook omdat ik echt leegte zie als ik naar de wereld om mij heen kijk. Als God er niet was, zou ik niet weten wat de zin van mijn leven was. Ergens voel ik ook een stuk warmte, als ik denk aan het christelijk geloof. Tegelijkertijd ben ik wel eens bang dat het allemaal psychologie is, dat als je maar vaak genoeg de Bijbel leest, je het vanzelf gaat geloven en ‘ervaren’. Net als dat je in de psychologie vaak ervaart wat je over jezelf gelooft.

Waar komt deze stem vandaan? Is het een angst dat het allemaal niet waar is? Dat ik mezelf bedrieg, dat de troost van God helemaal niet bestaat? Is het weerstand? Komt het misschien doordat de Woorden van God van een zo andere orde zijn dan de alles van deze wereld? Het voelt als zo’n andere wereld, vooral het Oude Testament, dat zo haaks staat op de wereld van nu. Tegelijkertijd hoor ik vaak genoeg getuigenissen van mensen die iets van Jezus ervaren hebben, waarna hun leven radicaal veranderd is. Dat kan toch niet nep zijn?

Gisteren had ik ook zo’n ervaring waar ik van schrok. Ik bekeek een video van een man die jarenlang actief zondig geleefd had in de LGBTQ-wereld en hij is helemaal veranderd nadat hij tot geloof kwam. Inmiddels heeft hij een gezin. Toen had ik tijdens het kijken van de video eenzelfde ervaring. Er schoot iets door mijn hoofd: “Dat kan toch niet echt zijn, zo’n verandering? Is dit niet een bedenksel in zijn hoofd, iets van een kwade macht?” Ik schrok daarna: zie ik het werk van Jezus nu aan als het werk van een kwade macht? Van een duivel? Dat deden de Farizeeën in de Bijbel ook en dat was de zonde tegen de Heilige Geest!

Heeft iemand voor mij misschien tips om hiermee om te gaan en weet God ook dat ik ten diepste helemaal niet bij Hem weg wil? Ondanks deze gedachten? En waar komen deze gedachten vandaan? Ze komen binnen zonder dat ik directe controle over lijk te hebben. Ik word er verdrietig van. Misschien verlang ik er ook gewoon naar dat ik de kracht van Jezus ervaar in mijn eigen leven, zodat ik uit ervaring mag zeggen dat alles écht waar is.

Beste vraagsteller,

Wat mooi dat je een leesplan gebruikt om aan de hand daarvan de hele Bijbel in één jaar te lezen! Op deze manier komt het héle Woord van God aan het woord. Ook de gedeelten die je uit jezelf niet zo snel zou lezen, en die ook niet zo vaak aan de hand van een dagboek, of ander hulpmiddel, onder de aandacht worden gebracht. 

Tegelijk brengt het bezig zijn met Gods Woord een worsteling met zich mee voor je. Dat lijkt mij ontzettend lastig! De gedachten die boven komen leiden af van de boodschap die je leest of van het getuigenis dat je beluistert. Door die gedachten ben je op een andere manier bezig met wat je leest en hoort dan je zou willen. 

Dat dit gebeurt, kan allerlei achtergronden en oorzaken hebben. Het zou goed zijn om voor jezelf eens na te gaan of, en zo ja welke, ‘triggers’ hier mogelijk aan ten grondslag liggen. Daarbij is het minstens zo goed om hier eens over door te spreken met een pastor (predikant of wijkouderling bijvoorbeeld). Misschien een schrale troost: in de nog vrij korte tijd dat ik een pastorale taak vervul, is dit niet de eerste keer dat ik een vraag krijg zoals jij die nu stelt!

Ook moet de invloed van Satan, die zijn duivelen ontbindt, niet onderschat worden. Waar het Woord van God gelezen, beluisterd, verkondigd, doorgegeven, gezaaid wordt, daar is hij er op uit om te verwarren. Om dat te bereiken, Gods boodschap te ontkrachten, grijpt hij alles aan. Zoekend naar wat bij wie ‘werkt’, welke zwakke plekken er zijn om daar twijfel en wat al niet meer te zaaien. 

In algemene zin zou ik willen stellen om bidden en Bijbellezen hand in hand te laten gaan. Om het luisteren naar Gods boodschap ingeklemd te laten zijn tussen gebed. Zoals we in een eredienst ook zowel aan het begin als aan het einde bidden. Breng de gedachten die boven komen, de vragen die een bijbelgedeelte, een preek, een getuigenis oproept, maar in gebed bij de Heere. Blijf er niet mee lopen, niet mee tobben in jezelf, maar deel het met de Heere. 

Het tweede dat ik zou willen aanraden, is om de vragen en gedachten die je bij een bijbelgedeelte krijgt te ‘gebruiken’ om je in dat gedeelte te verdiepen. Onderzoek de Schriften, en ontdek dat ze van Jezus, de Christus der Schriften, getuigen! 

En nog een derde punt: is er misschien iemand (familielid, vriend(in), gemeentelid...) met wie je samen van tijd tot tijd een bijbelstudie kunt doen? Ook in dit geval geldt: samen sta je ‘sterk’!

Hopelijk heb ik met dit antwoord recht gedaan aan de vraag die je gesteld hebt. Mocht dit niet het geval zijn en/of er nieuwe vragen opgeroepen zijn: laat het gerust weten.

Wijsheid en zegen, vreugde in het graven in Gods Woord, van harte toegewenst.

Ds. A. I. Kazen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.I. Kazen

• Geboortedatum:
  03-08-1988
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Hoevelaken-Nijkerkerveen e.o.
• Status:
  Actief

12 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven