Vraag
Tijdens mijn Bijbelstudie over 1 Korinthe stuitte ik op een lastige kwestie in 1 Korinthe 6: 7-8. Binnen de gemeente zijn er onenigheden die worden uitgevochten met behulp van de rechtspraak van ongelovigen. Paulus wijst hen terecht: ze zouden nog eerder onrecht moeten lijden dan het zo op te lossen. De gemeenteleden maken het zelfs nog bonter: in plaats van dat ze het onrecht voor zichzelf accepteren, zorgen ze er voor dat hun broeder onrecht lijdt. Ze zijn dus niet de ‘minste’ en keren niet de andere wang toe wanneer hen onrecht wordt aangedaan.
Dat minste/nederig zijn vind ik ingewikkeld. We worden namelijk ook opgeroepen om oneindig veel te vergeven. Ik heb dan de neiging om mezelf compleet weg te cijferen en iedereen over me heen te laten lopen. Maar dat is ook niet de bedoeling, want we worden ook opgeroepen tot rechtvaardig handelen en onszelf lief te hebben (als onze naasten). Maar waar ligt dan de balans?
In de huidige maatschappij lijkt de aandacht veel op het individu te liggen: doe waar jij je goed bij voelt, laat jezelf ontplooien, etc. Volgens de Bijbel moeten we ons meer op het collectief/de ander richten: zorgen voor je naasten, samen christen zijn etc. Wanneer medechristenen dus adviseren om meer voor mezelf te bepalen wat ik wil (en daarvoor op te komen), ben ik dus bang dat dit ook een beetje beïnvloed is door de maatschappij. Ik ben dus benieuwd hoe ik die balans op een Bijbelse manier kan vinden en toepassen.
Een verwarde voor zichzelf opkomende ‘deurmat’.
Antwoord
Daarover kun je lezen in de artikelen onder de tag 'Assertiviteit'.
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
