Man niet meer gelukkig in huwelijk

Wij zitten in een moeilijke situatie: mijn man is niet meer gelukkig in ons huwelijk. Hij heeft klachten van depressiviteit, maar geeft aan dat hij denkt dat dit komt door ons huwelijk. Hij voelt zich niet door mij begrepen. Heeft het gevoel eigenlijk nooit zichzelf te zijn geweest enz. Er is geen sprake van een ander zegt hij. Wel een keer erg close geweest met iemand maar dit heeft hij gestopt nadat ik er achter kwam.

Voor mij voelt het heel anders. Ik weet wel dat de laatste jaren niet op z’n best waren maar ik wil er graag aan werken. Ik hou nog zoveel van hem. We hebben samen een mooi gezin en hij is een goede vader. Hij gelooft niet in relatietherapie zegt hij. Ik wil graag alles er aan doen dat het weer goed komt. Maar hij heeft die hoop eigenlijk al opgegeven. Hij twijfelt ook aan het bestaan van God.

Ik vind het moeilijk hoe mijn houding hierin moet zijn. Ik bid voor ons. Ik wil ons gezin niet kapot maken, de kinderen zoveel verdriet doen. Maar als hij echt niet meer wil, wat kan ik dan? Heeft u adviezen voor mij?

Beste vragenstelster,

Een hartelijk dank voor deze toch wel aangrijpende vraag. Het is fijn wanneer je met zulke vragen geconfronteerd wordt en rondloopt, je de vrijmoedigheid hebt om die vraag ergens neer te leggen. Ik hoop ook dat er mensen in jouw omgeving zijn, die jou en jullie samen kunnen helpen, naar jullie luisteren en meedenken en vooral: meebidden. 

Ik begin maar even aan het einde van de vraag, waar je vraagt om advies. Om adviezen te geven gaan we te rade bij het Woord van de levende God. Wat ik er allemaal van denk is niet zo heel relevant. Het gaat om wat de Heere hiervan zegt in Zijn Woord. Dat heeft (eeuwigheids)waarde. En kort en goed moet dan het advies zijn: Blijf bij elkaar! En ga samen terug naar God. Terug naar het begin, waar Hij begonnen is. De Bijbel begint met een huwelijk en eindigt met een huwelijk en daar tussenin gaat Jezus naar de bruiloft te Kana. Begin daar.

En dan jullie begin en beginsel (levensprincipe). Jullie zijn getrouwd. Jullie hebben een verbond met God en met elkaar gesloten. Jullie hebben beleden dat het huwelijk een instelling van God is, dat Hij de gehuwden ALTIJD NABIJ WIL ZIJN, ook al ervaren ze dat niet zo. Jullie hebben beleden dat de Heere jullie bij elkaar heeft gebracht, zoals Hij Adam en Eva bij elkaar bracht. Jullie zijn aan elkaar gegeven en de Heere heeft jullie gezegend en jullie huwelijk gezegend met kinderen. Kortom: van de kant van de Heere is het allemaal heel duidelijk. Van jullie kant ook: je belooft elkaar geen liefde (dat is de basis), maar trouw. Op het gemeentehuis: trouw tot in de dood. Je belooft elkaar te helpen en God belooft jullie daarin te helpen. En juist nu, nu het gaat spannen, is het zo zegenrijk om daarop terug te komen en je daaraan op te trekken. Samen. Zoals je samen geknield lag in de kerk voor het aangezicht van de Levende God en Hij jullie Zijn zegen gaf.

Terecht zeg je: ik wil er alles aan doen dat het weer goed komt. Dat mag je van elkaar verwachten, want dat heb je immers beloofd? Jouw gevoelens van liefde zijn er nog steeds. Zonder alle schuld bij je man neer te leggen -de laatste jaren zijn niet zo goed geweest en daar ben je toch samen ook verantwoordelijk voor- is het wel je man die in beweging moet komen. Uit liefde. Uit trouw. Trouw aan God en aan jou. Trouw aan zijn belofte en eed, voor de ambtenaar van de Burgerlijke stand en voor Gods aangezicht in het midden van de gemeente afgelegd. Een eed verbreek je niet.

Je schrijft over je man dat hij depressief is of, iets milder geformuleerd, klachten van depressiviteit heeft. Je schrijft dat hij relatietherapie niet ziet zitten en dat hij twijfelt aan het bestaan van God. Hij heeft de hoop opgegeven. Wat nu als hij niet meer (verder) wil?
 
Allereerst: wanneer je last hebt van depressieve klachten dan moet je geen rigoureuze beslissingen nemen. Dan is het zaak om aan die klachten gehoor te geven in die zin, dat daar hulp voor moet worden gezocht. Allereerst bij de Heere, Die helpen wil en zal in nood. Vervolgens bij de huisarts of een psycholoog / psychiater. Vergeet ook de pastorale zorg niet. Voor je man, jouzelf, jullie samen en ook samen met het gezin. Wacht daar niet te lang mee. Vaak komen we als predikanten of anderen die in het pastoraat werken, ergens waar het al zo kapot is, dat herstel niet meer mogelijk is.

Gezien zijn belofte aan God en aan jou, mag je van je man verwachten dat hij ook alles op alles zal zetten om jullie huwelijk en gezinsleven te helpen veranderen en verbeteren, pleitend samen en ieder voor zich, op de belofte van God en Zijn zegen, Zijn nabijheid en Zijn hulp. Het niet meer zien zitten of de hoop op herstel opgeven is misschien menselijk en vanuit zijn psychische klachten verklaarbaar, maar niet aanvaardbaar. Misschien vind je dit wat cru, maar wat God samengevoegd heeft, scheidde de mens niet, zegt Jezus.

Naast behandeling voor zijn psychische klachten moeten jullie ook hulp zoeken voor de relatie. Hij wordt depressief van de relatie, zegt hij. Hij voelt zich niet begrepen, niet zichzelf. Dat zegt iets over hoe hij jou ervaart. Even los van wat nu precies de waarheid is en of hij dat allemaal goed zit, moeten jullie daar samen over in gesprek. Je bent bereid om er alles aan te doen. Zo te lezen vindt hij dat er iets aan jou verbeterd kan worden en jij bent bereid... dus. Hier past wel een waarschuwing bij (die je verder in relatietherapie moet oppakken), namelijk dat het huwelijk iets is van geven, geven en geven en dat daarna nog iets komt als nemen en ontvangen. Jij mag van hem horen waaraan je zou kunnen werken -en dat wil je ook, zeg je- maar het gaat samen op en samen met elkaar. Geven en ontvangen, groeien en bloeien, elkaar helpen en vormen, elkaar bij de Heere brengen en samen Zijn Beeld vertonen, naar elkaar en naar de kinderen en verdere buitenwacht.

Misschien even kort door de bocht: vanwege je belofte aan God en elkaar, aan het Verbond met God en met elkaar en vanwege Zijn zegen en beloften voor jullie, hebben jullie geen andere keuze dan keihard te knokken voor jullie huwelijk en geluk, voor een veilige basis voor de kinderen (ook een verantwoordelijkheid!) en dat biddend te doen en het van de grote, Almachtige God en Vader in de hemel te verwachten. Jezus kwam graag op de bruiloft te Kana, hielp de getrouwden met de wijn en daarmee laat Hij iets zien en weten. Wat?

Het klassieke huwelijksformulier zegt het zo: “Daarom heeft ook de Heere Jezus Christus het huwelijk zo hoog geëerd met Zijn tegenwoordigheid, gaven en wondertekenen te Kana in Galilea. Hij heeft daarmee betuigd (= laten zien, onderstreept – JRvV), dat het huwelijk door allen in ere gehouden behoort te worden, en dat Hij de gehuwden Zijn hulp en bijstand altijd wil bewijzen, ook wanneer men dat allerminst verwacht.”

Laat jullie huwelijk weer uitstralen waar het voor bedoeld is: Het Evangelie in notendop. De relatie tussen Christus en Zijn gemeente / Bruid, die Hij zo lief had, dat Hij Zijn leven voor haar gaf. Dat is het beeld dat je man mag vertonen... het beeld van Christus. Daar is bekering voor nodig. We laten ons niet sturen door onze gevoelens, ook niet door onze depressieve gevoelens. We mogen en moeten ons laten leiden door de liefde van onze Heere Jezus Christus. We gaan biddend achter Hem aan, nemen ons kruis dagelijks op en dragen dit vrolijk achter Hem aan, ziende op Hem, de grote Kruisdrager, Die én onze zonden én onze ziekte en zwakheden wilde dragen. Om dan samen te bidden: O Zoon, maak ons Uw beeld gelijk, door het werk van de Geest in ons hart, huwelijk en gezin. Daar waar de liefde woont, gebiedt God de zegen. Daar waar geroepen wordt uit de benauwdheid, wil Hij verlossing geven. En zoek hulp, voor jullie zelf, voor jullie samen en ook pastorale zorg.

Misschien vind je me wat streng en straight. Maar ontbinding van een huwelijk is zo tegen het Woord van God en traumatisch voor de kinderen, dan je het alleen daarom al niet zou moeten willen. In die zin hebben christenen geen keuze, enkele heftige uitzonderingen daargelaten (overspel, ontrouw en levensbedreigende situaties). En sowieso: eerst werken aan de psychische klachten en zolang die er zijn, geen grote keuzen maken.

Ik ben even uitgegaan van datgene wat je zelf geschreven hebt. Ik weet daarom niet of je man werkelijk depressief is en wat hij en jij bedoelen met: de laatste jaren was het inderdaad niet al te best. Waar twee mensen ongelukkig zijn is er een gezamenlijke verantwoordelijkheid om daar samen uit te komen. De meest eenvoudige weg en meest korte route is op de langere termijn meestal niet de beste en vanuit de Bijbel niet begaanbaar. Niet de hoop opgeven! Dat is niet eenvoudig, maar daarom altijd samen terug naar de Heere. Hij heeft zo’n enorm geduld met ons. Dat geeft hoop. Denk aan elkaar en denk ook aan de kinderen. Alleen zij zijn het al waard om hen een veilig thuis te geven, waar liefde en trouw woont en waar gewerkt wordt aan verbetering. 

Ik wens jullie samen veel liefde en trouw toe. Zie op de hemelse Bruidegom en vertoon het gedrag van de Bruid (Efeze 5).

Een hartelijke groet
Ds. J. R.  van Vugt

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.R. van Vugt

• Geboortedatum:
  22-10-1970
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

19 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven