Vraag
Ik heb een goed geheugen. Handig, maar niet als het om het herinneren van negatieve zaken gaat. Weet je dat nog (?!), zeggen mensen om mij heen bijvoorbeeld, waardoor het onbelangrijk lijkt. Het gaat ook om pesterijen van bijvoorbeeld al twintig jaar geleden. Mensen om mij heen gaan wel met die pester om, zij weten dat niet meer of zeggen: ach, dat is zo lang geleden. Of: die persoon is nu een kind van God. Of negatieve herinneringen aan een slechte behandeling door een leidinggevende, waar ik toen niks van durfde te zeggen.
Om het af te sluiten heb ik de behoefte om die mensen te laten weten dat ik er nog regelmatig last van heb. Ik vraag me alleen af of dat wijs is om te doen? En alleen vergeven, zonder dat ze het weten, dat lukt me niet. Het blijft in ieder geval in mijn herinnering terug komen. Het heeft ook een enorme impact gehad op mijn leven, door weinig zelfvertrouwen en nog steeds een laag zelfbeeld. En die mensen leven maar lekker (vroom) verder.
Antwoord
Beste vragensteller,
Bedankt voor je eerlijke vraag waarachter heel veel leed schuilgaat. Pesten doet echt pijn en heeft een enorme impact op het welzijn. Helaas heb jij dit ook uit eigen ervaring moeten meemaken.
In algemene zin kun je pas een pester vergeven als die weet wat er precies is gebeurd, wat diens precieze bijdrage was en wat het gevolg voor de gepeste was. Pas dan kan een pester excuses maken en vergeving vragen aan en ontvangen van de gepeste.
Als zoveel jaar na dato jou bepaalde negatieve ervaringen dwarszitten, mag je daar mijns inziens wel degelijk het gesprek over aangaan. Mogelijk is de ander het al lang vergeten en weet deze niet dat de herinnering jou nog steeds pijn doet.
Als concrete tip zou je de pester(s) een kort briefje of een mailberichtje kunnen sturen waarin je uitlegt waarom je waarover contact opneemt. Je zou vervolgens kunnen vragen om een reactie. Mogelijk staat iemand open voor een gesprek of biedt iemand al op voorhand excuses aan. Het is dan aan jou om daar wel/niet op in te gaan. Ik zou in ieder geval iedereen die reageert een reactie terug sturen.
Als iemand oprechte excuses aanbiedt, is het waarschijnlijk voor jou ook makkelijker om de ander te vergeven. Als iemand de moeite neemt jou een reactie te sturen, laat die persoon weten open te staan voor hetgeen je hem/haar hebt medegedeeld.
Als iemand niet reageert, is dat een duidelijk signaal dat die persoon niet openstaat voor jouw leed/zienswijze. Ik zou het daar dan bij laten. Zo'n persoon kun je vervolgens eigenlijk niet vergeven, omdat deze geen spijt betuigd heeft en/of excuses heeft aangeboden.
Het is een valkuil om in je brief/mailbericht de ander direct zwaar te beschuldigen. Je moet het beperken tot jouw ervaring met die persoon en goed duidelijk maken wat het met jou gedaan heeft, zodat het de ander goed duidelijk wordt wat de impact van zijn/haar gedrag op jou is geweest.
Ik wens je veel tact en wijsheid toe bij het proces van communiceren over deze nare periode in je leven.
Met hartelijke groet,
Gertjan Jansen
Dit artikel is beantwoord door
G.J. Jansen
- Geboortedatum:25-05-1972
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Rijssen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
docent Engels en docentencoach
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Verder zou ik je met klem willen adviseren om ook voor je zelf hulp te zoeken. Onze zoon heeft ook te maken gehad met langdurig en heftig pest en buitensluit gedrag. Bepaalde dingen bleven terugkomen en hij had sterke gevoelens van waardeloosheid en wilde er zelfs niet meer zijn. Hij is uiteindelijk gediagnosticeerd met een PTSS en kreeg als therapie EMDR( hij was toen nog een lagere schoolkind, gelukkig na van school gewisseld te zijn heeft hij niet meer te maken gehad met pesten) Daarna ook nog gesprekken met een hulpverlener. Hij is een puber nu en het gaat goed maar heeft nog steeds wel eens een emotionele terugval.
Er is echt hulp en ik zou die zoeken, laat het pesten niet langdurig je leven gijzelen.
En verder voel ik de boosheid weer omhoog komen. Niet eens zozeer boosheid naar de kinderen die hem dit hebben aangedaan maar wel naar het personeel ( op 1 gunstige uitzondering na) die op zich wel welwillend waren maar het niet goed hebben ingeschat, met opmerkingen kwamen : "we zijn allemaal van dezelfde lap gescheurd" ja doei... dat zal waar wezen, dat is waar maar dat hoeft niet te betekenen dat je het laat lopen. Je alleen maar met het gepeste kind aan de slag gaat want die moet dan maar sterker worden etc.
En ook de opmerkingen die naar jou worden gemaakt. "hij of zij is nu toch een kind van God" Daar kan ik helemaal niets mee! Alsof dan alles wat gepasseerd is er niet meer toe doet. Je zou op zijn minst excuses van die mensen moeten verwachten.
Uit alles blijkt dat wij in de reformatorische gezindte niet goed zijn in het pestgedrag aan te pakken. Er was opvallend veel pestgedrag op de basisschool van kinderen in meerdere klassen.
Daarnaast ontmoette ik de pester zo'n 25 jaar later op een camping. Zij sprak mij aan, begon over haar dochter die gepest werd op school en vertelde dat ze daardoor werd geconfronteerd met haar eigen pestgedrag richting mij, waarvan ze absoluut niet meer kon bedenken wat daar nou de reden van was! Later stond ze op de stoep met een bos bloemen en dat heeft ervoor gezorgd dat ik het een plekje kon geven. Je ziet hoe belangrijk dit is voor de verwerking en...voor vergeving! Dus: de pesters op een open en niet aanvallende manier confronteren met hun gedrag en de uitwerking daarvan op jouw leven, raad ik je echt aan voor je eigen verwerking! En vraag de Heere of Hij ervoor wil zorgen dat de pesters schuld erkennen; dan kun jij hen vergeven. Sterkte!
Veel gepest op diverse scholen.
Onderwijzend personeel moet het gezien en gemerkt hebben, maar heeft er niets aan gedaan.
Vele jaren later heb ik een brief geschreven naar een onderwijzer.
Hij schreef terug.
Maar reageerde niet inhoudelijk op wat ik had omschreven als mijn pestervaring en de last die ik er altijd nog van had.
Alsof hij dat onderdeel negeerde.
Hij schreef wel, en ook wel vriendelijk, maar over andere dingen.
Ik was flabbergasted.
