Vraag
Mijn schoonouders hebben een tomatenkwekerij. Ze hebben volwassen zoons, maar geen opvolger voor de kwekerij. Nu is het zo dat in de drukkere tijden hun kinderen regelmatig bijspringen. De vrouwen daarvan, mijn schoonzussen, staan op die dagen ook voor hen klaar. Mijn man en ik hebben zelf een drukke baan en wij kunnen niet zomaar iedere keer vrij nemen om te gaan helpen. Als we vakantie hebben willen we die het liefst samen ergens doorbrengen en niet van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat tussen de tomaten staan. Helaas helaas landt dit niet bij mijn schoonouders.
Tegenover de broers van mijn man wordt regelmatig uitgesproken dat wij “te lui zijn om een hand uit te steken”, terwijl we bijvoorbeeld op de zaterdagen regelmatig in de kassen te vinden zijn. Ook wordt er bij ontmoetingen zoals bijvoorbeeld verjaardagen overdreven veel aandacht aan de andere stellen geschonken en wordt er met ons niet gepraat. Omdat we dit echt moeilijk vinden hebben we een gesprek met mijn schoonouders gehad, maar helaas heeft dit geen oplossingen gebracht. Ze geven aan het als onze kinderplicht te zien om hen bij te staan in hun werk. Volgens hen is dit ook wat de Heere van ons vraagt.
Ik vind het erg moeilijk en zou graag advies willen over hoe ik hier mee om moet gaan! Zelf werk ik 40 uur en heb ik ook de zorg voor ons huishouden. Mijn week is meer dan gevuld en ’s avonds heb ik weinig energie meer om tomaten te gaan plukken. Om de lieve vrede wil help ik af en toe wel, maar eerlijk gezegd zou ik liever nooit meer een voet in de kassen zetten, zeker niet als het zo moet.
Antwoord
Beste vraagsteller, het probleem komt wel bij mij binnen, aangezien ik zelf een tuinderszoon ben en vroeger ook in de tomaten zat. Ik weet hoe druk het kan zijn, zeker in het voorjaar en de zomer.
Je vraagt om advies. Ik weet niet hoe het er financieel met hun tuinderij voor staat. Blijkbaar wordt jullie inzet verwacht omdat je schoonouders anders bedrijfsmatig niet het hoofd boven water kunnen houden. Stond het er florissant voor, dan zouden ze arbeidskrachten van buitenaf kunnen inhuren.
Het is in ieder geval niet juist dat ze jullie willen claimen en geen ruimte meer geven voor vrije tijd. Jullie mogen zeker als getrouwde volwassen mensen best ergens een grens trekken. Je hebt recht op een eigen leven. Het is niet juist dat ze jullie dwingen en zeker niet met gebruik van Bijbelteksten zoals het vijfde gebod. Efeze 6 leert ouders ook dat ze hun kinderen niet tot toorn moeten verwekken. Ik schrijf dat uiteraard niet om jullie munitie te geven voor een citatenoorlog. Al snap ik alle emoties als je je zo negatief bejegend voelt. Bij mij blijft wel haken dat jullie een bepaalde sneer blijkbaar via de broers te horen krijgen. Waarom en hoe brengen die broers dat dan over?
Ik neem aan dat het niet elke elke periode van het jaar nodig is om bij te springen. De tomatenoogst is denk ik nog steeds seizoengebonden. Als het gaat om hun vraag om hulp, bezie wat voor jullie mogelijk is. Trek daar een grens en geef dat ook te kennen. Je helemaal terugtrekken zou de verwijdering alleen maar groter maken.
Mijn advies is om de plaatselijke predikant/wijkouderling te vragen een gesprek aan te gaan met je schoonouders erbij. Wellicht kan dat de lucht wat opklaren. En vooral: vraag de Heere of Hij je schoonouders begrip wil geven voor jullie standpunt.
Veel wijsheid en geduld toegewenst.
Ds. A. van Vuuren
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Vuuren
- Geboortedatum:02-11-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Capelle a/d IJssel
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Moraal van het verhaal; trek je eigen plan en wees duidelijk en vriendelijk naar de familie. Bied op een andere wijze eens hulp aan, bv extra pan eten in die drukke periode. Vertel uit jezelf over jullie leven/werk
Een predikant/ouderling opzadelen met 'dit probleem' zal tot weinig of niets leiden. De ouders en familie zijn overtuigd van jullie plicht. Mocht het allemaal tot niets leiden en de ergernis en druk te groot worden, dan raad ik jullie aan om wat verder bij de familie vandaan te wonen. Dan wordt de afstand ook emotioneel gezien groter.
Wij als kinderen werd ook verlangt mee te helpen. Er waren er die veel tijd hadden , anderen geen tijd. Vele discussies er over.
Toen namen ouders wijs besluit. Meewerkende kinderen uren betalen, of als schenking. Geen discussie meer erover gehad.
Als het financieel niet kan en geen opvolger is, afvragen of bedrijf voortgezet moet worden.
En kinderplicht? Volgens mij zijn jullie zelfstandig en niks verplicht. Laat je niet gek maken. Ook je sociaal nog uitsluiten of lager op de ladder laten plaatsen, hoe ver kun je zinken als ouder.
Bevrijd jezelf ervan zou ik zeggen. Hou je rug recht en besteed je tijd aan mensen die je graag zien en waar je energie van krijgt.
Je weet toch dat ongetrouwde kinderen onbaatzuchtig voor hun ouders moeten zorgen?
Nee, goed punt idd. Wat heeft dat getrouwd zijn ermee te maken?
Ik vind sowieso dat de ouders nogal wat eisen. Even al je vrije tijd aan hun besteden en ik neem aan dat je niet betaald worden. Ik help mijn vader ook wel eens op zijn bedrijf, maar alleen als ik dat zie zitten en ik krijg er ook gewoon voor betaald.
Lastige situatie, het is denk ik toch een loyaliteitsconflict en dat is moeilijk.
Maar moet je de aandacht en goedkeuring willen verdienen? Wat de ouders doen is machtsmisbruik en nog met de Bijbel in de hand ook. Moeilijk want als kind wil je de goedkeuring, liefde en aandacht van je ouders. Maar dat zou onvoorwaardelijk moeten zijn en niet aan de hand van hoeveel kilo tomaten je voor hun geoogst hebt.
Probeer jullie grenzen te bewaken. De (schoon)ouders zijn niet jullie verantwoordelijkheid.
