Vraag
Ik ben een moeder van 47 jaar en ik heb mijn moeder verloren toen ik 17 jaar was, na een jarenlang ziekbed. Ik heb het wel een plekje gegeven, maar tot op de dag van vandaag ben ik nog erg boos op de HEERE. Ik heb al heel m’n leven veel moeten missen. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ik heb geen psycholoog nodig hoor. Ik ben heel gelukkig met mijn gezin.
Antwoord
Beste vragensteller, pijnlijk om je moeder op zo’n jonge leeftijd te moeten verliezen. Inmiddels dertig jaar geleden! Maar de tijd heelt niet alle wonden. Het gemis van een moeder gaat een heel leven lang met je mee. Een moeder waaruit je geboren bent. Een moeder die jou -menselijkerwijs gesproken- het leven heeft gegeven (Eva: moeder van al het leven). Een moeder die haar kinderen opvoedt, koestert en beschermt. Het Bijbelse beeld van een moedervogel is wat dat betreft sprekend (vgl. bijvoorbeeld Ex. 19:4). Een moeder heeft hart voor haar kroost. Zij heeft liefde voor het gezin. Zij voedt haar kinderen op voor God (tweede huwelijksdoel). Er is nog zoveel meer te zeggen, want het is bijna onuitputtelijk.
Een moeder wil je niet missen. Kun je niet missen. Maar om diverse redenen ontvallen geliefden. Ook lieve en onmisbare moeders worden niet van de dood uitgesloten. En dat is hard! Zeker als je nog jong bent. De prachtige wereld vertoont ineens de eerste haarscheurtjes en de zon die je toelacht schijnt minder fel dan gedacht. Van de een op de andere dag verandert jouw wereld. Het gezin is niet meer compleet. De stoel van moeder leeg. Haar vertrouwde stem wordt niet meer gehoord. Het eten wordt niet langer door moeder klaargemaakt. Je bent minderjarig maar voor je gevoel ben je plotseling meerderjarig/volwassen. Het onbezorgde leven is voorbij. Angst kan je overvallen: Moeder is ontvallen... Zal vader haar spoedig volgen? Niets lijkt meer zeker. Alleen de dood lijkt zeker. De vreugde is weg. Emoties storten zich als een waterval over je uit. Je lijkt te verdrinken in je verdriet.
Je schrijft dat je tot op de dag van vandaag nog erg boos bent op de HEERE. Je bent kwaad op de Schepper van hemel en aarde, omdat Hij je moeder heeft weggenomen. Terwijl jij je moeder niet kon missen. Het gezin kon haar niet missen. Waarom doet God dit? God weet toch dat een gezin een moeder niet kan missen!?
Ik begrijp je reactie. Emoties mag een mens hebben. Je kunt zelfs boos zijn op God.
Boosheid staat een relatie in de weg. Als je erg boos bent, kan je geen relatie met God hebben. Je vertrouwt God namelijk niet, want God kan zomaar iemand of iets van je afnemen. Je boosheid zorgt ervoor dat je de dingen ook niet meer in het juiste perspectief ziet, want de boosheid heeft de plaats van God ingenomen. Jouw boosheid is jouw afgod geworden. En een afgod is iets of iemand naast of in de plaats van God hebben. Het is tegen de regel van Jezus die leert dat wij vader en moeder niet mogen liefhebben boven Hem! Op deze manier geven wij het schepsel meer eer dan God (vgl. Rom. 1:25).
Je schrijft dat je geen psycholoog nodig hebt. Ik ben daar niet van overtuigd. Waarom niet? Omdat je schrijft dat je “het een plekje gegeven hebt”, maar tegelijk “nog erg boos bent op de HEERE.” Hoe rijm je die dingen met elkaar? Je schrijft dat je “al heel je leven veel hebt moeten missen.” Wat dat is, spreek je niet uit maar moet je uitspreken naar iemand. Tussen haakjes: zonde is “het doel missen.” Ik ben ervan overtuigd dat de zonde van boosheid ervoor zorgt dat je veel mist en straks ook het doel als je niet tot inkeer komt.
Je schrijft dat je “heel gelukkig bent met je gezin.” Ik kan me daar geen voorstelling van maken. Je bent namelijk boos op God. Boosheid kan je niet verbergen voor het oog van het gezin. Je bedriegt jezelf en het gezin door net te doen alsof het allemaal zo gezellig is. Je korte verhaal uitlopend op een vraag is feitelijk niet anders dan een roep uit de diepte. Help! Je stikt namelijk in je boosheid. Jezus heeft al tegen S/Paulus gezegd: het heeft geen zin om je tegen Mij te verzetten (Hand. 9:1 vv.). Boosheid is niet anders dan zonde; een vorm van verzet. Het is geestelijk en psychisch ongezond en je maakt hierdoor het leven van jezelf en anderen kapot.
Zoek alsjeblieft hulp bij een predikant, ouderling en meld je aan via de huisarts voor een bezoek aan een psycholoog. Ik denk dat het rouwproces nooit op gang gekomen is, waardoor je in je boosheid bent blijven hangen. Een goede (christen)psycholoog kan je helpen, zodat je de dingen in het juiste licht leert zien. Zo komt er ruimte in je hoofd en hart waardoor je God met andere ogen leert zien. Hem leert vertrouwen. Want niet God maar wij hebben de dood in de wereld gebracht. God zoekt niet ons verdriet, maar wil als een moeder troosten. Daarom zendt Hij Christus Zijn Zoon, opdat wij door het geloof Hem leren vertrouwen zodat onze boosheid als sneeuw voor de zon verdwijnt en het licht van Gods vriendelijk aangezicht gaat schijnen in ons leven. Wat een heerlijk leven. Leven met God... al zijn er in het leven tal van onbegrijpelijke wegen. Nochtans vertrouw ik Hem!
Ik wens je wijsheid toe en de liefde van God,
Ds. E. Gouda
Dit artikel is beantwoord door
Ds. E. Gouda
- Geboortedatum:25-12-1968
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
