Omgaan met (schoon)moeder

Beste mevrouw Rots. Graag willen wij van uw kant horen hoe u hierover denkt. We willen graag samen deze brief schrijven omdat wij hetzelfde ervaren. We vinden het tegelijk ook moeilijk want wij weten ook niet of we er goed aan doen. Onze relatie met onze (schoon)moeder (moeder van de man) loopt altijd heel stroef, het gaat niet zoals het behoort te zijn.

We zijn een poosje getrouwd en hebben ons tweede kindje gekregen. Nu is het lastige dat ik (vrouw) niks mag doen. Ik heb sinds ons eerste kindje een probleem met mijn buikspieren gekregen, er volgde fysio, dokterbezoekjes, naar de chirurg, enzovoorts. Daarvan ben ik opgeknapt en inmiddels hebben wij ons tweede kindje gekregen. Wel zal er weer dezelfde weg gegaan moeten worden en daar gaan we voor. Nu is moeilijke dat we van onze schoon(moeder) nooit steun hebben gekregen. Nooit is er hulp aangeboden. Zelfs als het gaat om een gewone zwangerschap lijkt het ons normaal om bijvoorbeeld de ramen eens te zemen. Ik heb als schoondochter gevraagd of ze eens een uur in de week zou kunnen helpen (ze weet dat ik thuishulp krijg) dan is het antwoord: “Misschien slaap je wel, dan weet ik niet of je wakker bent.” Of een andere keer: “Je moet het maar aangeven.”

Tijdens onze verkeringstijd deed ze ook al niet veel in haar eigen huishouden. De kamer van mijn (nu) man was bijvoorbeeld een stofnest en ze ruimde ook nooit zijn kamer op. Zelfs mijn bed op de logeerkamer moesten we zelf opmaken. Opnieuw voelen we ons alleen staan. Het doet ons echt pijn en verdriet. Een week na de bevalling vroeg ze voor de eerste keer of ze kon helpen. Ik (man) zei: ja, ik moet veel was doen. Om 9 uur ‘s morgens wilde ze komen met een paar nichtjes. Dat zag ik (als pasbevallen vrouw) echt niet zitten en heb dat ook aangegeven door de telefoon. Ze kwam binnen, hield haar jas aan praatte wat met ons eerste kindje. Daarna zei ze: “Ik ga weer eens, dag hoor.” We waren echt verbijsterd! Wat kan dit zijn? Ze is een groot vraagteken.

Toen mijn man nog thuis woonde weigerde ze vanwege een enkel incident een week tegen hem te praten. Ook heeft mijn man nooit liefde gevoeld bij zijn moeder. Heel vroeger weet ik nog (man) dat vader weleens zei tegen ons: “Jammer dat mama zo doet he.” Als broers en zussen vonden we het weleens pijnlijk voor onze vader. Kan het iets psychisch zijn? We vinden haar heel hard, te hard.

Beste vraagsteller(s),

Jullie ervaren hetzelfde, schrijf je, voor wat betreft het omgaan met (schoon)moeder. Naar mijn idee kan dat niet helemaal kloppen, gewoonweg omdat moeder moeder is en schoonmoeder schoonmoeder. Ofwel: manlief is uit haar geboren en heeft een bloedband, terwijl de echtgenote later bij het gezin ‘binnenkomt’ als ik dat zo mag zeggen. Per definitie is er dus verschil in gevoelen. Dat neemt niet weg, dat jullie de omgang nu beiden als ongemakkelijk kunnen ervaren. Dit gezegd hebbend citeer ik: het gaat niet zoals het behoort te zijn. Vinden jullie. Lastig, want hoe zou het wèl horen? Wie bepaalt dat en wie heeft het ‘recht’ om zich te ergeren aan gedrag van moeder/schoonmoeder?

Nogmaals jullie woorden: “Nooit is er hulp aangeboden. Zelfs als het gaat om een gewone zwangerschap lijkt het ons normaal om bijvoorbeeld de ramen eens te zemen.” Ja, het lijkt júllie normaal, maar ìs het daarmee normaal? Je krijgt nota bene thuishulp... ook al zeemt die de ramen waarschijnlijk niet. Jullie verwàchten nogal wat van moeder, terwijl er heel veel redenen kunnen zijn waarom zij niet zomaar aan jullie verwachtingen voldoet, c.q. kan voldoen.

Als ik verder lees blijkt dat de verhoudingen al langer meer of minder gecompliceerd zijn. Zelfs zo dat je als man aangeeft geen liefde te hebben gevoeld. Dat is nogal wat! Op grond waarvan vooronderstellen jullie nú dan dat moeder anders reageert? Omdat moeder óma is geworden?
 
Jullie vragen hoe ik denk over jullie situatie: dan zal ik helder zijn, wellicht ook confronterend voor jullie! Laat oma inderdaad óma zijn met alle fijne, mooie momenten die daarbij horen. Zónder ‘eisen’ te stellen. De huishoudelijke zaken die bij jullie als gezin horen zijn júllie eigen verantwoordelijkheid en wellicht met ‘externe hulp’ op te lossen. Opnieuw: leg geen verwachtingen op die al dan niet met haar besproken lijken te zijn, die níét waargemaakt worden door wat voor omstandigheden dan ook. Je kunt je moeder noch je schoonmoeder veranderen, slechts je éigen houding tegenover haar. Wie zij ook is en hoe zij ook handelt. Huiswerk dus voor jullie beiden als echtgenoten: bespreek wat je verwacht, wat je normaal vindt (maar niet in algemene zin ‘normaal’ hoeft te zijn!) en hoe jullie je eigen huishouden vorm willen geven!
  
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven