Hoop meegemaakt op jonge leeftijd

Ik weet het allemaal niet meer. Ik heb er zo’n grote knoeiboel van gemaakt. Van heel mijn leven. Kan iemand mij advies geven? Hoe dit weer goed moet komen?

Mijn verhaal: Het pesten begon al in groep 2, dat was vooral lichamelijk pijn doen, zoals slaan, doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld was: ik was het toch niet waard om normaal behandeld te worden. Eerst durfde ik hier niets van te zeggen tegen iemand, maar later zei ik het tegen mijn moeder, die meteen met de juf ging praten. Die heeft toen met de pesters gepraat, maar die op hun beurt praatten weer met mij en zetten me onder druk, dat ik het nooit meer tegen iemand moest zeggen en ze gingen gewoon door, terwijl voor de rest iedereen dacht dat het prima ging.

Naarmate we ouder werden, ging lichamelijk pijn doen over in woorden. Achteraf had ik liever gehad dat ze met lichamelijk pijn doen waren doorgegaan, in plaats van met woorden. Omdat woorden je altijd bijblijven. Als ik wil, kan ik alles nog woordelijk terughalen in gedachten, maar meestal stop ik dat weg. Ondertussen (richting groep 6/7) ging het thuis ook niet zo goed. Veel ruzie. Tussen mijn ouders, maar ook tussen mijn zusje en mij. Er werden veel negatieve dingen over elkaar gezegd. Maar ik moest beloven (aan mijn ouders) dat ik hier met niemand over zou praten over wat er thuis allemaal was. Dus zat ik met een tweede geheim.

Tot ik in groep 7 kwam, alles ging voor mijn gevoel verkeerd, ik kón gewoon niet meer, alles was negatief, het was voor mijn gevoel dat de hele wereld tegen me was. Ik kon maar liever dood, dacht ik, daar zou niemand zich druk over maken. Maar toch was er nog iets in mij dat wél door wilde leven, alleen kwam dat maar heel soms naar boven. Dat heeft uiteindelijk wel gemaakt dat ik een brief heb geschreven en die aan mijn juf heb gegeven, met alles, van thuis en school. Zij schrok er erg van en deelde dit met verschillende andere mensen (dat had ze niet mogen doen, ik had nog zó gevraagd of ze het voor zichzelf wilde houden!). Van die andere mensen moesten er gesprekken komen met mijn ouders en ook een gesprek in de klas. Mijn ouders waren echt heel erg boos, zo boos dat ik het zo nog nooit had meegemaakt en ook nooit meer zal vergeten.

Het gesprek met de klas leek op het eerste gezicht wel te helpen. Maar dit was achteraf niet het geval. Er was één meisje die vriendin met me werd, maar dat was alleen om mijn zwakke kanten te ontdekken en  om de dingen die ik haar toevertrouwde later tegen me te gebruiken. Ik was eerst helemaal gelukkig: eindelijk een vriendin op school!! Maar toen ik door had wat de bedoeling was, voelde ik me vreselijk rot. Van de twee problemen die er waren waren ze allebei nog veel groter geworden en dat allemaal doordat ik erover gepraat had. Ik nam me voor dat nóóit meer met iemand te doen, maar alles, echt alles, voor mezelf te houden. In deze tijd waren de zelfmoordgedachten er nog sterker. Ik maakte zelfs plannen om van de brug bij een snelweg af te springen en wanneer ik dat zou doen.

Met deze gedachten ging ik naar de middelbare school. Erg onzeker, bang dat ze weer van alles aan mij zouden vinden en mij zouden haten. Daarom besloot ik er iets aan te gaan doen. Ik had overgewicht dus ik bedacht dat ik zou gaan afvallen. Maanden heb ik dat volgehouden, heel weinig eten, erg veel bewegen, fietsen, wandelen, hardlopen en verplicht oefeningen doen ’s avonds. Het voelde goed om er iets tegen te doen, eindelijk had ik iets waar ik alles op af kon reageren: de cijfertjes op de weegschaal naar beneden halen! Dit ging door totdat ik aan de grens van ondergewicht zat. Toen voelde het niet meer zo goed; in m’n hoofd wel, maar lichamelijk niet. Ik werd erg moe, duizelig en had totaal geen energie meer. Dit was tijdens de eerste lockdown, dus het weinige contact dat ik wél had op school, had ik ook niet meer. Wel het contact thuis, maar dat was ook nog zeker niet zoals het had moeten zijn. Nu afvallen ook al niet meer zo werkte als eerst, kwamen alle negatieve dingen/gedachten weer terug. Ze overvielen me soms ineens. Ik probeerde er tegen te vechten, maar het wilde niet!

Weer bedacht ik een manier om alles af te reageren: mezelf. Door mezelf lichamelijk pijn te doen. Meestal sneed ik mezelf op plekken die andere mensen normaal gesproken niet zien, dus wist niemand ervan. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik een keer kokend water over mezelf heen heb gegoten. Toen kwam de zomervakantie. Ik wist het gewoon allemaal niet meer. En nog steeds hield ik alles voor me, het vertrouwen in iedereen was totaal weg. Daarbij kwam ook, dat in de zomervakantie mijn vriendin bij mij uit de straat (waar ik ook al bevriend mee was tijdens de basisschoolperiode) alles wat ze van mij wist, overal neerlegde. Waarom?! Ze zei dat we niet meer bij elkaar pasten. Er zat anderhalf jaar verschil tussen ons. En zij deed kader-niveau en ik vwo. Maar dat vond ik geen probleem, ik had er nog nooit wat van gemerkt, ik vond haar juist zo’n fijne vriendin! Ruim vijf jaar waren we vriendinnen, dus alles vertelde ik haar. En alles vertelde ze toen, in de zomervakantie, ook aan iedereen door die het maar horen wilde. Ik wist gewoon totaal niet wat mij overkwam, waarom dit er ook nog bij? Waarom??

Vanaf dat moment trok ik de conclusie dat alle mensen vijanden zijn. Dat iedereen elkaar haat. Dat je altijd een paar keer erover na moet denken voor je iets zegt. Ook met alle dagelijkse dingen. Omdat anderen anders dingen kunnen opmaken uit hetgeen je zegt. Dus deed ik dat: ik bedacht bij alles heel goed óf ik het kon zeggen, of beter van niet. Wat het effect zou zijn als ik het wel deed. En ook: dingen die je niet per se hoeft te zeggen, zeg ze dan ook gewoon niet. Samengevat: ik zei bijna niets meer, ook de normale dingen niet. Maar toen het tweede jaar begon, begonnen verschillende mensen te merken dat het niet zo goed met mij ging. Dus heb ik verschillende gesprekken gehad een counselor van school. Zij heeft ook geprobeerd d.m.v. een gesprek samen met z’n drieën (de counselor, mijn vriendin die mijn vriendin niet meer was en mij), om ons weer dichter naar elkaar te brengen. Maar dat is niet gelukt.

Het tweede jaar ging verder en langzaamaan begon ik het vertrouwen in mensen weer een beetje terug te krijgen. Zou ik nog een keer proberen méér dan oppervlakkig contact met een klasgenoot op te bouwen? Ik besloot, na lang nadenken en twijfelen, het een kans te geven. En het ging redelijk goed, ik knapte er weer een beetje van op, om het samen met twee leeftijdsgenoten gezellig te hebben. Of tussendoor een keer een appje. Of (toen de in tweede lockdown kwam) contact hebben via Teams. Ook thuis was het beter, de ruzies waren minder en ook de verwijten over wat ik in groep 7 met school gedeeld had, vervaagden. Dat was fijn. Ik begon weer hoop te krijgen dat alle vervelende dingen nu voorbij waren en dat ik een nieuw begin had opgebouwd. Voor het eerst sinds ik me kon herinneren, kon ik weer écht ergens van genieten. Zo ging het tweede schooljaar op de middelbare voorbij, de zomervakantie kwam er weer aan.

Niet alles ging meer zo goed, er kwamen wel weer wat dingen, zoals ruzie in de familie die erger werd (eigenlijk heel de familie van m’n vaders kant, er is zolang ik weet al ruzie tussen de broers en zussen, ik weet het allemaal niet precies!), mijn moeder, die altijd al erg moe is, dat werd ook erger, ze ging vaker naar bed en ik moest daardoor vaker op m’n zusje passen. En een tante die anorexia en longkanker heeft, daar ging het ook slechter mee. Ze heeft al een paar keer in het ziekenhuis gelegen, maar ze kan niet meer beter worden. Zulke dingen kwamen er weer bij, maar omdat het op school met die twee nieuwe vriendinnen nog steeds goed ging, ging alles bij elkaar gezien ook nog steeds redelijk.

Soms kwamen deze dingen wel op me af, één keer zo, dat ik ben weggegaan, zonder dat iemand wist waarheen. Mijn ouders had ik een briefje gegeven, de docenten die ik die dag zou hebben een mailtje gestuurd en toen ben ik weggegaan in plaats van naar school. School en thuis hebben toen de politie ingeschakeld. Maar ik ben zelf eind van de middag naar huis gekomen. Eerst was ik dit niet van plan. Ik had allerlei spullen meegenomen, zodat ik ook langer weg had kunnen blijven. Bijna honderd kilometer heb ik die dag gefietst, overal heen. Achteraf vroegen heel veel mensen, waaronder de politie, m’n ouders en school, waarom ik dit zo deed. Ik weet het nog steeds niet, ik denk dat het was omdat ik gewoon rust nodig had door alles wat er in de achterliggende jaren gebeurd was. Niet dat het die tijd per se zo slecht ging.

Tot ongeveer een half jaar geleden. Regelmatig was/is het zo, dat, als een docent een te moeilijke toets gaf, of als er een cijfer tegenviel, of als een docent iets zei wat in hun (die twee vriendinnen, maar ook anderen uit de klas) ogen ‘verkeerd’ was, bedachten ze allemaal scheldwoorden. Soms met de afkortingen van de namen, dan probeerden ze bij elke letter een bijpassend scheldwoord te bedenken. Maar dit werd steeds erger. Zelfs zo dat ze desbetreffende docenten één of andere ziekte toewensten, vaak kanker. En soms wensten ze zelfs dat diegene dood is/gaat op een vervelende manier. Ik heb verschillende keren aangegeven dat ze hiermee moeten kappen, dat dit gewoon echt te ver gaat, dat die docenten ook gewoon hun best doen om ons wat bij te brengen, ook in coronatijd, waarin dat soms best lastig was en dit dan van ons terugkrijgen? Maar ze wilden niet luisteren. De laatste keer zei ik dat ik op deze manier geen contact met hen wil. Ik dacht: dan zullen ze er misschien wel anders over gaan denken als ik zo niet samen verder wil? Maar ze vonden het helemaal niet erg, gingen liever hiermee door dan mij als vriendin hebben, zeiden ze. Dus zo kwam ook hier een eind aan.

Toen besloot ik voor mezelf dat ik dit niet nog een keer probeer. Ik had het al een nieuwe kans gegeven en nu gaat het weer verkeerd...? Voor de rest, ik had verwacht dat ik me weer zou voelen als toen in de zomervakantie. Maar dat is niet zo, ik voelde helemaal niets. Het leek alsof ik in een droom leefde en straks wakker zou worden. Van één ding was ik zeker: ik zou nooit, NOOIT iemand meer vertrouwen, hoe dan ook. Hoe het nu is: heel slecht. Er is inmiddels weer veel gebeurd, wat ik hier niet allemaal vertel, want volgens mij is mijn verhaal al best lang.

Kortom: ik ben er achter gekomen dat ik transgender ben. Voorzichtig heb ik mijn ouders gepolst wat ze ervan vonden (zonder te zeggen dat ik het ook ben), gewoon het gesprek die kant op gestuurd, toen zeiden ze dat de mensen die transgender zijn vreselijk zijn; ze weten niet wat ze doen, ze verzinnen maar wat, ze zijn gek/gestoord etc. Ik voel me heel rot, want nu durf ik het ook niet meer te vertellen en zal ik het altijd, ALTIJD voor mezelf moeten houden?? Is transgender zijn sowieso verkeerd? In welke kerken kan ik nog terecht wanneer ik openlijk zeg dat ik transgender ben?

Verder: vroeger, zolang ik me kan herinneren tot ongeveer toen mijn zusje geboren werd (toen ik in groep 4 zat), deden mijn ouders mij weleens lichamelijk pijn om te straffen. Voor de kleinste dingen. Of voor dingen die ik niet eens gedaan had. Waar ik niets van wist. Écht niet! Maar ze geloofden me niet en deden me pijn, soms slaan. Ik dacht toentertijd dat dat normaal was. Dat iedere ouder dat deed. Maar nu weet ik dat dat niet zo is. Een kind verdient warmte en liefde. Hoe dan ook. Een kind hoort niet bang te zijn voor hun ouders, maar moet juist bescherming kunnen zoeken bij hun ouders in plaats van bang voor hén te zijn!

Nu ik zie hoe zij mijn zusje opvoeden word ik heel jaloers, ik kan er niets aan doen. Als mijn zusje mij slaat geeft dat niks. Wat mijn zusje ook tegen mij zegt, het maakt niks uit. Ze kan doen wat ze wil en krijgt altijd haar zin. En heeft nog nooit straf gehad. Nog NOOIT!! Geen slaan, maar ook geen andere straf. Dat is toch niet eerlijk? Ik voel me het rotkind en ik voel het alsof zij het ideale kind is. Ik weet dat het niet goed is, maar ik kan gewoon echt geen liefde voor haar opbrengen. Vaak is er alleen maar haat. Tegenover mijn ouders ook.

Soms kan ik mijn ouders wel liefhebben, dat wel. Maar mijn zusje echt niet, hoe ik ook probeer. En dan staat er in 1 Johannes 2:11: “Maar die zijn broeder haat, is in de duisternis en wandelt in de duisternis, en weet niet waar hij heengaat, want de duisternis heeft zijn ogen verblind.” Betekent dit dat ik niet bekeerd ben en ook geen bekering kan ontvangen? Door deze laatste gebeurtenis verlang ik ontzettend naar liefde en warmte. Daarom heb ik hele stomme dingen gedaan om dat te krijgen. Zo heb ik erge dingen verteld tegen verschillende docenten die zogenaamd in mijn leven gebeurd zijn. Maar die dus niet gebeurd zijn. Ik wilde graag dat ze medelijden met mij zouden hebben, met mij mee zouden leven, mij warmte, liefde en geborgenheid geven waar ik zó naar verlang. Maar ze zijn er achter gekomen dat er niets van klopt. Nu gelooft niemand mij meer. Nooit. Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik voel me zo ontzettend rot, ik kán niet meer! Ik verlang zo naar liefde... Is dit verkeerd? Van mijn ouders accepteer ik geen liefde, geen aanraking meer, ook niet op de momenten waarop zij het soms wél menen. Ik kan het niet.

Beste vragensteller,

Je hebt een hoop meegemaakt op jonge leeftijd en je hebt veel te verwerken. Dit schrijven is al een vorm van verwerking en je hebt een knap vermogen om te schrijven en ook te beschrijven wat er gebeurt. Je kunt goed doordenken over het waarom van dingen en dat kan je ook helpen ermee om te leren gaan. Ik lees dat je, in je besluit niemand te vertrouwen, boos bent dat anderen je vertrouwen geschonden hebben. Goed dat je dit niet bij jezelf legt! Ik proef dat je intelligent bent in je vermogen om verbanden te leggen en besluiten voor jezelf te nemen. Ook weet je de Bijbel te citeren in jouw context. Je observatie-, reflectie- en denkvermogen kunnen je wel ten dienste zijn om met alle beschreven ellende om te gaan. Je hebt een ontwikkeld gevoel van rechtvaardigheid en ziet dat mensen soms met twee maten meten, niet altijd luisteren naar grenzen en niet altijd betrouwbaar zijn. Ik denk dat alle mensen hier weleens in tekort schieten. Met alle gevolgen zoals jij die ook ervaart. 

Dat je kwaad bent op onrecht is heel normaal en zelfs goed. Dat je ook graag niet geslagen zou willen zijn geweest is begrijpelijk. Ook dat je jaloers bent op je zusje die niet geslagen wordt vind ik ook heel begrijpelijk. Ik denk dat dit niet de haat is waar Johannes in zijn brief op doelt. Het haten zoals jij het voelt is niet dat je haar dood wil en het leven niet gunt, maar dat je de veiligheid zou willen zoals zij die wel heeft. Dat je begrepen en gezien wilt worden. Dat mis je en dat is ook een groot gemis.

Gepest worden door een groep is al traumatisch, niet beschermd zijn ook en als je dat nog geheim moet houden sta je er helemaal alleen voor. Je ouders lijken mogelijk weinig ruimte te hebben of de aansluiting met jou niet te maken. Om dan te liegen tegen docenten om zo aandacht te krijgen is niet zo handig, want zij vertrouwen jou dan ook niet meer en voelen zich bedrogen. Je kunt dan misschien beter vragen of er binnen het zorgteam van jouw school een mogelijkheid om met iemand te praten en dit vertrouwelijk te doen. Zeker als je al 16 jaar bent kan dit zonder dat je ouders dat hoeven te weten, dan kan je zelf vertellen of je dat met hen wilt delen of niet. 
 
Hoe kan je leven weer goed komen, vraag je? Wat je bedoelt met goed komen, dat weet ik niet precies, maar ik moest denken aan de tekst uit Klaagliederen dat het goed is voor een man als hij een juk draagt in zijn jeugd. Dat is een beetje gekke tekst om nu tegen jou te zeggen, want wat is er nu goed aan alles wat je hebt meegemaakt? Niets natuurlijk! Maar in het hoofdstuk kan je lezen dat sommige soorten van lijden en pijn kan helpen om je hoop op God te stellen en dat je Zijn ontferming mag leren kennen. Soms ziet goedkomen er anders uit dan wij graag willen en gaat het er meer om dat wij leren om te gaan met de tegenslagen van het leven. 

Er is momenteel veel te doen rondom transgender zijn en de transgenderwet. Het is best een ingewikkeld en complex thema waarin dit platform tekort schiet om daar al te veel over te schrijven voor jouw persoonlijke situatie. Veel kerken hebben ook nog wel vragen en weten het soms ook niet zo goed. Weet dat wie je als persoon bent belangrijker is dan je geaardheid. Dat jouw ontwikkeling als mens en persoon hier niet meer staat of valt. Leef verder, lees, bid, dans, leer, geniet van de natuur van muziek. Zodat je afleiding hebt en ook ziet dat het leven meer te bieden heeft dan onrecht en pijn. Je zit nog volop in je puberteit en dat betekent dat het leven soms emotioneel best stormachtig kan zijn. 

Voor wat betreft alle moeilijke dingen die je hebt meegemaakt en de vragen die je hebt en je behoefte om je verhaal te doen en aandacht te krijgen, adviseer ik toch wel dat je erover gaat praten. Je kunt daarvoor een afspraak maken bij de huisarts of een gesprek met je mentor aanvragen. Daar kan je kijken wat jij nodig hebt om wel weer liefde van de ouders te leren accepteren. Waarschijnlijk zit er nu een muur van de pijn van afwijzing in de weg en moet je leren hier anders mee om te gaan dan een muur op te trekken. Een bunker om je hart bouwen beschermt je tegen pijn maar het houdt ook licht en warmte tegen. 
 
Het leven kan best krom en onrechtvaardig zijn, mensen die elkaar onrecht doen. Jij en ikzelf helaas ook. Daarom is kunnen vergeven zo belangrijk. Probeer dat maar te doen zonder je pijn weg te stoppen, want als iemand soms onbetrouwbaar is, is het niet altijd een oplossing om dan maar niemand meer te vertrouwen. Soms is dat wel wijs, maar soms is het ook goed om mensen een nieuwe kans te geven. Zoals jij dat ook nodig hebt van je docenten tegen wie je gelogen hebt. 

Goed, ik heb een poging gedaan je een antwoord te schrijven. Je hebt vast nog meer vragen maar ik hoop dat je hier misschien al iets aan hebt.

Wilbert Weerd

Dit artikel is beantwoord door

W.E. (Wilbert) Weerd

• Geboortedatum:
  01-10-1985
• Kerkelijke gezindte:
  Evangelische Gemeente
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

70 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven