Prediking benadrukt steeds het gemis (2)

Geachte dominee G. A. van den Brink, hartelijk dank voor uw antwoord op de vraag “Prediking benadrukt steeds het gemis”. Graag wil ik reageren op de wedervraag die u stelde in uw antwoord: waarom blijft u daar dan? Ten diepste denk ik dat de reden twijfel is. Je hebt een bepaalde plaats in de samenleving en familie en je moet wel erg zeker zijn om van kerk te veranderen, zeker als dit je echtgenote (die er anders over denkt) veel verdriet zou doen.

De twijfel is nooit helemaal weggegaan: heb ik het wel bij het rechte eind. Vergis ik me niet? Hoe komt dat? Omdat ik kinderen van God gekend heb en van veel kinderen van God gehoord heb met een zeer nabij leven. Mensen waar wat van uit ging. Mensen als Leen Potappel. Leesbare brieven. Mensen met wie ik mezelf niet durf te vergelijken als ik let op de vruchten die in hun leven openbaar kwamen. Het waren ook mensen die de theologie die mij vaak tot een last is, omarmden en uitdroegen en die het ook zo beleefden. Die spraken over een belofte krijgen. Over dat God overgekomen is. Enzovoorts. Dit geeft mij enorm veel aanvechtingen. Dit is niet iets wat ik helemaal van me af heb kunnen schudden.

Heel graag zou ik meer licht over deze zaak willen hebben. Misschien kunt u mij zaken aanreiken? En misschien weet u ook titels van boeken die licht kunnen werpen op deze concrete zaak.

Geachte vragensteller,

Het kan helpend zijn om te onderscheiden tussen twijfelen en weifelen. Als wij twijfelen, missen we helderheid in ons denken, we missen overtuigdheid, duidelijkheid over de waarheid, zekerheid. We stellen onze vraag maar weten niet wat het juiste antwoord is. Weifelen daarentegen betekent: wel degelijk weten wat waar en juist is, maar we missen de daadkracht om ook dienovereenkomstig te handelen. We zien op tegen de consequenties die volgen als we een beslissing nemen, een keuze maken, een antwoord uitspreken.

In uw antwoord begint u met zaken waardoor u weifelt. De consequenties van een kerkelijke veranderingen zijn ingrijpend en u ziet daar tegenop. Vervolgens verwoordt u twijfel: allerlei godzalige mensen kozen wel voor uw huidige kerk en de theologie die daar wordt gebracht. U denkt: maak ik een afschuwelijke fout als ik daarvan afstand neem? 

Iemand die dezelfde twijfel nog indringender heeft ervaren, is Luther. Zijn tegenstanders stelden dat hij 1000 jaar kerkgeschiedenis, vele heiligen, pausen en concilies veroordeelde. Dacht hij werkelijk dat hij, geringe monnik, gelijk had tegenover zoveel godzaligen? Luthers enige houvast was het Woord van God. Dit is voor u ook waar. De waarheid van een dogmatische opvatting blijkt niet uit wie die opvatting aanhangen, maar uit de overeenstemming met Gods Woord. En ik vermoed dat als u dit erkent, uw twijfel bijna of geheel verdwenen zal zijn.

Dan nog iets. Het zou kunnen dat u eigenlijk niet (meer) twijfelt, maar vooral weifelt. Echter, u maakt het uzelf moeilijk door uw weifel als twijfel te presenteren. U doet alsof u nog onzeker bent, omdat u opziet tegen de consequenties als u zou toegeven (allereerst aan uzelf) dat u wel degelijk ervan overtuigd bent wat waar is en wat niet.

Enerzijds heb ik begrip voor het weifelen. Verstrekkende beslissingen maken kan zwaar zijn. Anderzijds zal de innerlijke vreugde en vrede waarnaar u verlangt, alleen plaatsvinden als u uw weifelingen overwint en gaat leven in overeenstemming met wat uw diepe overtuigingen geworden zijn.

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

242 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven