Bekeringen, vroeger en nu

Aan ds. G.A. van den Brink. Hoe ziet u de tegenwoordige bekeringen in vergelijking tot bekeringsgeschiedenissen en levensbeschrijvingen uit vroegere jaren? In vroegere jaren leek het anders dan tegenwoordig. De kledingstijl, het spraakgebruik. Is het niet in huidige jaren een makkelijker geloven? Waar zijn nog de identificatiefiguren waar echt iets vanuit gaat? Kan een gevolg van uw lezing niet zijn dat sommigen verstandelijk gaan geloven zonder dat er een Geesteswerk aan het hart wordt gewrocht?

En hoe ziet u in dit verband de toeleidende weg tot Christus? Ik kan uit mezelf toch niet naar Hem gaan?

Deze vragen zijn eigenlijk al eens gesteld aan ds. Van den Brink. Zijn antwoorden kun je hier lezen. Hij citeert en verwijst regelmatig naar de reformatoren, Puriteinen en onze belijdenisgeschriften. Je mag er dus vanuit gaan, zoals ook steeds uit zijn antwoorden blijkt, dat hij het met dat ‘oude volk’ volkomen eens is. Bovendien schreef hij onlangs:

"(...) als het Evangelie wordt gepreekt met het directe bevel om te geloven, zal ook de bevinding veranderen. Lees eens de bekeringsgeschiedenissen die Koelman heeft vertaald en toegevoegd aan de vertaling van Guthrie’s “Des christens groot interest”. Dit zijn getuigenissen van mensen uit de 16e en 17e eeuw. In het verslag van hun bekering komen de uitvoerige omwegen en dwaalwegen die velen nu als de echte weg van de bekering beschouwen, niet voor. De verslagen zijn vaak kort, soms slechts één bladzijde. Deze mensen spraken eenvoudig weg uit: “Ik geloof dat ik uit vrije genade met God door Christus verzoend ben” (zie bijvoorbeeld in schets 26). Als mensen hun bekeringsverhaal vertellen en de belijdenis “Ik geloof in de Heere Jezus Christus” is daarin het hoogtepunt, dan heb je het beste bekeringsverhaal dat er is."

We zijn overigens wel benieuwd of je nu een pleidooi houdt voor de kledingstijl en het taalgebruik uit de tijd van de reformatie...

M.b.t. jouw angst voor een verstandelijk geloven:

"Aanvankelijk preekte ook Boston een beperkt, voorwaardelijk, verward Evangelie. Toen hij het “Merg” van Edward Fisher had gelezen, besefte hij dat hij radicaal anders moest gaan preken, maar hij vond dat buitengewoon moeilijk. Onvoorwaardelijk Gods genade preken is namelijk veel spannender dan wanneer je als dominee allerlei expliciete en impliciete voorwaarden en waarschuwingen en beperkingen en hindernissen inbouwt. In jouw vraag verwoord je heel goed dergelijke angsten: is ruim preken niet gevaarlijk, moet er niet worden gewaarschuwd, kan het niet hier of zus of daar of zo misgaan? Ja, er kan van alles misgaan. Het Evangelie onvoorwaardelijk preken vraagt van een prediker afhankelijkheid en vertrouwen, dat dankzij het werk van Gods Geest het Evangelie niet misbruikt wordt maar tot geloof leidt. Maar juist de prediking van Boston laat zien dat zulk vertrouwen op Gods Geest niet beschaamd wordt."

Gods Woord staat vol met nodigingen om tot Christus te gaan. Rechtstreeks, zonder voorwaarden en zonder uitstel. Lees ook dit antwoord van een predikant van de Ger. Gem.: 'Op zoek gaan naar Jezus'.

Zie voor meer uitleg deze artikelen:

• 'Gedoemd tot de hel'
• 'De Christus prediken'
• 'Worstelen met de uitverkiezing'