(...) Mijn vader heeft een zeer grote overheersende rol in ons gezin (...) Mijn ...

In onze verkeringstijd hebben we vaak ruzie doordat ik een heel onzeker meisje ben. Ik laat me heel snel leiden door de mening van mijn ouders. Mijn vader heeft een zeer grote overheersende rol in ons gezin. Alles wat hij zegt is waar. En daar kun je beter niet tegenin gaan. Mijn vriend accepteert dat niet. Ik moet een eigen mening hebben en zelf dingen beslissen, vindt hij. Hoe denkt u daarover?

Enerzijds krijgen kinderen de opdracht om hun ouders te respecteren. Neemt niet weg dat ouders ook respect 'verdienen' en die ontvangen door hun kinderen ook (speel)ruimte te geven waarin zij hun eigen mening en gedachten kunnen vormen. Geen betere plaats dan in een gezin waar men elkaar die ruimt geeft en gunt. Daar is niets moderns aan. Gezien de jongste zoon in het gezin het 'waagt' te vragen: "Mijn vader, wat is u dit voor een dienst". Dominant gedrag (van één van beide ouders) is vaak een uiting van eigen onzekerheid. Soms ook angst om een bepaalde mening niet overeind te kunnen houden.
 
In het eerste Bijbelboek lezen we ook, dat een man (vrouw) zijn (haar) vader en moeder moet 'verlaten'. Juist in het huwelijksformulier komt dat gedeelte terug. Hier gaat het erom, dan een man of vrouw (een kind) uiteindelijk niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk op eigen benen moeten komen te staan. Zelfstandig wordt. Dat is een wezenlijk deel van volwassen worden.
 
Wanner je getrouwd bent, en (zelfs na jaren) nog steeds de stem van je vader (of moeder) hoort, die voortdurend 'over je schouders' meekijkt en je blokkeert in je besluitvorming, is er toch wel iets aan de hand. Hulp door anderen is dan zeker geboden.
 
Ds. M. F. van Binnendijk