Man heeft kort lontje

Mijn man heeft een kort lontje. Heeft vaak commentaar; dit deugt niet en dat deugt niet, hier is het en rommeltje, daar is het niet opgeruimd, enz. Het vervelende is dat als ik er tegenin ga hij erg boos wordt. Hij kruipt dan in een soort van slachtofferrol, denkt dat ik hem niet serieus neem, voelt zich gepest en sluit altijd af met de woorden: “Ja, ik hoor het al, het ligt allemaal weer aan mij, laat ook maar, hou je mond maar.” Heel bijzonder, ik word er van binnen altijd heel verdrietig van. Ik ben al zover dat ik niets meer terug zeg.

Soms gaat het een tijdje goed, maar dan is het weer mis. Ik durf eigenlijk niet meer te genieten van de soms fijne momenten omdat elk moment de bom weer kan barsten. Ik durf me ook niet meer te geven omdat ik weet dat het toch weer mis gaat. Voor de kinderen vind ik het ook sneu, ze zijn blij als vader er niet is. Dit is niet goed, maar het is wel een feit. Bespreekbaar maken doe ik echt niet meer, dat gaat helemaal mis. Ik weet het niet meer.

Beste vraagsteller,

“Mijn man heeft een kort lontje”, is uw openingszin. En dan legt u uit waar het korte lontje uit bestaat en wat de gevolgen ervan zijn voor u en uw gezin. En ja, dat zijn gedrag de nodige spanning oproept kan ik me helemaal voorstellen. U gaat allemaal op uw tenen lopen, bij wijze van spreken uit angst voor de onvermijdelijke escalatie die u verdrietig maakt.

Met dat verdríet moet u iets gaan doen: nee, niet tegen uw echtgenoot ingaan, niet ‘weglopen’ of níets meer zeggen, maar u áfvragen waar een en ander door komt! Uw echtgenoot geeft zelf al aan dat hij zich ‘slachtoffer’ en ‘gepest’ voelt. Dáár moet ú iets mee. Daar moet híj ook iets mee, want daar ergens zit de pijn!

Eerst u, want tenslotte kaart u het probleem aan! Uw zin, dat u geen actie meer onderneemt om een en ander bespreekbaar te maken, gaat dus niet op! Juist door uw veranderende houding ten opzichte van hem kan er een opening ontstaan waardoor hij ook gaat veranderen. Als ik u was zou ik dus toch nog een poging wagen. Hoe? Door te vràgen naar het hoe en waarom. Door naar hem te lúisteren. Door náást hem te gaan staan in plaats van tegenover hem. Nodig hem uit -op een rustig moment!- om eens te vertellen over hoe het komt dat hij zich zo ‘aangevallen’ of ‘niet serieus genomen’ voelt door u of mogelijk door ‘iedereen’.

Hoe was zijn jeugd: wèrd hij bijvoorbeeld gepest? Hoe is zijn werksituatie: móet hij presteren, misschien bovenmatig? In een antwoord-op-papier kan ik niet veel meer dan een paar suggesties aanleveren, maar mogelijk kunt u contact opnemen met de huisarts die u wellicht een doorverwijzing kan geven naar het maatschappelijk werk of naar een psycholoog. In ieder geval moet ú iets gaan doen, want vanzelf verandert de situatie niet ten goede. Doorbreek de negatieve spiraal, zodat óók uw man de juiste gedragsveranderende hulp kan krijgen.

Lukt praten u even niet omdat wellicht uw emoties met u op de loop gaan (wat ik -gezien de situatie- niet gek vind, want het ís verdrietig!), laat dan uw vraag en mijn reactie aan hem lezen of schrijf hem een brief.     

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven